call me first

Rozdział 6

"dzień dobry, co tam?"

"dzień dobry, maćku"

"znowu mnie pan rozpoznał"

"dzwonisz prawie codziennie"

"to dlatego, że nie mam znajomych, a mam sporo do powiedzenia"

"właśnie widzę"

"nie powinieneś się uczyć tej matematyki, z której nie zdajesz?"

"powinienem"

"ale skoro jej nie rozumiem, to jak mam to zrobić?"

"rodzice nie zapisali cię na żadne korepetycje?"

"moi rodzice..."

*chwila ciszy*

"nie"

"jakoś się tak złożyło, że chyba raczej nie jest to możliwe"

"dlaczego?"

"przepraszam, jeśli to zbyt osobiste, ale..."

"nie stać was na to?"

"nie!"

"nie o to chodzi"

"istnieje wiele darmowych miejsc, jeśli byś potrzebował"

"przecież mówię, że mamy kasę!"

"to o co chodzi?"

"po prostu nie mogą się dowiedzieć o moich problemach"

"nie dogadujemy się najlepiej"

"zwłaszcza z ojcem"

"to może..."

"przeczytaj mi jakieś zadanie"

"chce mi pan pomóc?"

*mruknięcie*

"serio, serio?"

"macieju tarnowski, dzwonisz do centrum interwencji kryzysowej już szósty raz"

"skoro pomagam tu ludziom, a nie jestem w stanie się ciebie pozbyć, to postaram się ci pomóc, żebyś w końcu dał mi spokój"

"okej"

"no dobrze"

*westchnienie*

"w takim razie, zadanie dziewiąte dotyczyło..."

*czas trwania rozmowy: 40 minut 48 sekund*