မနက်ခင်းရဲ့ နေရောင်ခြည်ဟာ လူသားတစ်ယောက်တဖြစ်လည်း အမျိုးသမီးတစ်ယောက်၏ ချစ်ရသူ အကောင်လေးတစ်ကောင်ထံသို့ ကျရောက်လာခဲ့သည်။လှပစွာဖြာယှက် ကျရောက်လာသော နေရောင်ကြောင့် နေရောင်အောက်က အမျိုးသမီးငယ်ဟာ လူးလွန့်လာခဲ့သည်။နိုးလာတာနဲ့တစ်ပြိုင်နက် တွေ့လိုက်ရတဲ့ ချစ်ရသူ၏ မျက်နှာကြောင့် တစ်နေ့တာဟာ ပြည့်စုံသွာချေပြီ။ခုတင်ပေါ်မှာ ငြိမ်းချမ်းစွာ အိပ်စက်နေတဲ့ မျက်နှာနုနုလေးကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ အသာအယာပွတ်သပ်ကြည့်မိသည်။အသားချင်းထိတွေ့လိုက်ရတဲ့အလိုက်အတန့်မှာပဲ အပြုံးတွေဟာ ပို၍ သက်ဝင်တောက်ပလာသည်။အပြုံးတွေရဲ့ နောက်မှာတော့ အတိတ်ရဲ့ခြောက်လှန့်မှုတွေဟာ ဖိတ်ခေါ်ခြင်းမရှိဘဲ ရောက်လာခဲ့သည်။
နိုးလာလို့ မျှော်မှန်းထားသူမဟုတ်ခဲ့ရင် သူ့ရဲ့မနက်ခင်းကို ဖျက်စီးမိသွားမလားလေ။တစ်နေ့တာလုံးကို စိတ်ပျက်သွားစေမလား။ဒါမှမဟုတ် ကိုယ့်ကို စိတ်ကုန်သွားမလား။စိတ်ဆိုးသွားမလား။
ဒီလိုအတွေးတွေကြောင့်ပဲ အန်တီမနိုးခင် အရင်ထွက်သွားခဲ့တာပေ။အခုတော့ ထွက်သွားရဦးမည်။
ဘေးမှာရှိတဲ့ အပေါ်ထပ်တစ်တည်ကို ဆွဲယူကာ အိမ်ပြင်သို့ထွက်လာသည်။
မီးဖိုပေါ်က အာလူးကြော်တချို့နဲ့ ထမင်းဆီဆမ်းဟာတော့ အငွေ့တထောင်းထောင်းပင်။အနားတွင်လည်း ပျားရည်တစ်ခွက်ကို မမေ့မလျော့ထားခဲ့သေးသည်။
🍟
"ဟင်း...ဗိုက်ဆာတယ်။"
မျက်လုံးကို မဖွင့်သေးဘဲ လက်နှင့်စမ်းကြည့်သော်လည်း လေဟာနယ်သာ အဖော်ပြုလျှက်ရှိကြောင်းကို သတိထားမိသည်။ဖြေးဖြေးချင်းထလိုက်ကာ မျက်လုံးတွေကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။
"အကောင်လေးအိမ်..."
"မနေ့က အကောင်လေးနဲ့တွေ့သေးတာလား။"
"အကောင်လေး...ကလေးငယ်"
"ကလေးမရေ"
"ပန်းဝင့်လွှာ"
မျိုးစုံနေအောင်ခေါ်ကြည့်သော်လည်း ထူးသူတော့မရှိချေ။
"ကိုယ့်ဘာသာ ရောက်လာတာလား။"
စဉ်းစားခန်းစချေပြီ။မှတ်ဉာဏ်ထဲတွင် အကာင်လေးကို စိတ်ဆိုးကာ အလုပ်မသွားဘဲ အရက်ဆိုင်ရောက်သွားသည်။နောက်တော့ အရက်သောက်သည်။
YOU ARE READING
Love
Romanceအချစ်ကို ဖွဲ့နွဲ့မပြတတ်ပေ။ အချစ်ဆိုတာ ပျော်ရွှင်မှုသာ ဖြစ်မည်။ လုံခြုံမှုသာ ဖြစ်မည်။ နှလုံးသားရဲ့ ဖွဲ့နွဲ့မှုလည်းဖြစ်နိုင်သည်။
