Minat

951 57 18
                                    

2006(Kahar form5):

"Kahar..." Aku panggil dia. Muka dia yang nampak pucat. Mata dia yang dah lesu. Biarkan surat tu. Aku nak tahu dia okay atau tak.

"Mechatronic Engineering. Awak minat kan." Kahar simply said with a sad smile on his lips. We've had this conversation before. Aku memang minat benda-benda yang perlukan both theory and hands on.

"Sayang.." I called him once again. Kahar duduk atas kerusi panjang tu dan letakkan siku dia ke atas lutut. Muka dia ditutup dengan tangan sendiri.

"Prospects kerja untuk Mechatronic memang besar kan? Awak boleh tukar mechanical nanti degree kalau awak kurang minat tapi awak memang nak ambik robotic kan? Sekarang kan zaman perkembangan teknologi. Memang saya sokong." Kahar sambung. Dia tersenyum besar tapi mata dia dah mula mencurahkan air mata.

"Kahar dengar dulu-"

"Awak memang minat Mechatronic kan? Apa lagi nak dibincangkan?" Kahar berdiri sambil pegang tali bag dia. "Ni cita-cita awak kot sayang!" Dia cakap sambil senyum dan letakkan tangan dia ke atas bahu aku. Air mata dia masih keluar.

"So what? Malaysia pon ada mechatronic." I told him while cupping his face in my hands. Wiping away his tears with my thumbs.

Kahar holds my wrist. "Tapi tak sebagus Japan kan? Asal usul course tu, kan?" Kahar tanya aku balik while removing my hand from his face.

"Kenapa aku nak ke negara penjajah?" Aku tanya Kahar balik.

Kahar geleng dan tengok aku. "Lagi bagus dekat luar kan. Kalau sebut ja Japan dan robotic kan semua company nak kan awak." Kahar pujuk sambil senyum. Senyum yang berair mata.

"Sayang ada tawaran dari uni lain, mechanical engineering. Dekat Selangor ja."

"Tapi yang ni full scholarship and tu mechanical." Kahar sambung.

"Kahar." Aku panggil dia. Trying to hold his face so that he'll listen to me but he back away.

"Ini peluang awak." Kahar cakap sambil tersenyum. "Peluang awak untuk tinggalkan tempat ni, tinggalkan hidup ni, tinggalkan gym, tinggalkan mama awak, bapak awak, semua pengutip hutang. Tinggalkan lawan taruh, tinggalkan semua benda-benda ni. Diorang tak boleh kejar awak sampai Jepun!" His eyes holds so much pain but he keeps smiling to me. Smiling like he's happy.

"Tinggalkan awak?" Aku tanya dia balik.

Kahar terdiam. Senyuman bodoh dia yang dia cuba pakai untuk tipu aku tu dah terpadam.

"Saya cuma seorang manusia. Saya boleh diganti."

Aku geleng kepala aku. "Saya dah fikir masa awak tak jawab semua call saya. Saya tak nak pergi." Aku cakap.

Kahar's lips quivered, he's tilted his head and looked up to the sky. He looks so miserable. Wth happened?

"Saya taknak sebab saya awak lepaskan peluang macam ni. Sayang tolong, biarlah semua orang benci saya tapi saya tak nak awak resent saya sebab saya lah awak tak pergi kejar impian awak."

"Kahar, kalau saya ambil mechanical, kemudian degree automotive, prospect kerja masih besar. Macam mana pon, manusia masih bergantung dengan vehicles."

Kahar reached for my face. Looking at me with gentle eyes that are now flooded with tears.

"Tapi minat awak dekat robotics."

"Tapi awak tak ada dekat sana." I told him sincerely. "Kalau saya jatuh balik macam mana? Sapa nak tolong saya? Awak pernah cakap, saya ada awak sampai saya dah taknak awak. Saya masih lagi nakkan awak. Awak dah taknak saya ka?" I asked him back.

Kahar looked defeated. He closed his eyes but his hand is still on my cheek. I place my hand on his.

"Awak pun tahu ayah awak tu bukan nak hantar ke luar negara. Ayah awak nak awak ke UM kan? Saya bukan ada duit nak datang balik Malaysia selalu. Ayah awak tu pulak berat nak bagi duit. Saya tak boleh macam tu awak." Aku explained ke dia. Aku boleh mohon mechatronic di UM tapi duit...

Aku boleh mohon biasiswa. Result aku bagus.

"Awak kena ada." I added.

"Tapi sayang, hidup awak lagi senang kalau awak ke sana. Tak ada dah awak kena gaduh sampai luka. Awak dah tak payah sakit, sayang." Kahar pujuk aku, suara dia yang sayu dan tak stabil.

"Fikirkan lagi." Kahar jawab dan melangkah pergi.

Aku panggil nama dia tapi dia tak jawab.

Aku cuba ikut dia tapi dia jalan dengan laju. Tiba-tiba satu badan berlanggar dengan aku.

"Jalan tengok keliling la." Suara tu berkata. Fakhri.

"Maaf." Aku cakap.

"Kejap. Kau.. y/n kan?" Fakhri bertanya. Aku nampak yang Kahar dah jalan naik tangga dorm dah pon. Aku memang tak ada chance.

I sighed and turned to Fakhri. "Ya."

"Kita.."

"Sepupu. Ha. Napa?" Aku tanya dia balik. Tak sangka dia cam muka aku. "Aku sebenarnya nak tegur kau tapi tu la aku tak sure betul ke tak."

Aku angguk. Bila aku dah pusing dan mula berjalan untuk balik ke dm aku dengar Fakhri cakap. "Nanti-nanti lepak jom!"

Aku angkat thumbs up while walking away.

Aku selalu ada || Abdul KaharWhere stories live. Discover now