Kapını Kilitle!

14

"Korkma, sana zarar vermem.." sanki kendisini başka biri yönetiyor gibi hareket ediyor konuşuyordu." Sıla kendinde misin?" Sıla sadece gözlerime bakarken kapı tekrardan açıldı. Ben kapıya bakarken Sıla aynı dikkatte bana bakıyordu.

"Ezgi?" Gözlerim Alper'in gözleri ile buluşurken kaşları çatılmıştı." Alper Sıla kendine değil gidip hemşire çağırır mısın?" Alper kafa salladı ve odayı terk etti.

"Ben deli değilim Ezgi, neden hemşire çağırdın?" Gözlerim Sılanın gözleri ile buluşurken yüzünde en ufak bir ifade yoktu. "Sıla halini görmüyorsun." Sıla kafasını olumsuz anlamda salladı.

"Ne var halimde?" Sesi o kadar soğuktu ki en ufak samimi belirtisi alamıyordum ondan." Geldiğinden beri mimiksiz gözlerime bakıyorsun Sıla." Kafasını salladı ve ayağımın yanına oturdu. Elini elimin üzerine koydu. Yüzünde hala bir mimik yoktu.

"Gözlerinin rengi çok güzel." Kafamı hafif sağa yatırırken Sılanın az çok delirdiğini anlayabiliyordum. "Sıla iyi misin?" Sıla olumlu anlamda kafa salladığında biraz daha bana yaklaştı. Ne olacağını merakla izliyordum.

"Ezgi." Sesi o kadar düz çıkıyordu ki odanın tek aydınlatmak için kullanılan lamba bile loş geliyordu artık. "Evet?" Dedim ürkek sesimle. Sıla hızla dibime girdi ve kurşunun isabet ettiği yere baskı uyguladı. Canım çok yandığı için hastanede çığlık atıyordum. Odaya birileri girdiğinde Sılayı tutmuş olmalılar ki oda benim gibi çığlık atıyordu. Ayaklarımı karnıma gömdüğümde bağırmıyordum ama olduğum yerde kıvranıyordum.

"Ezgi!" Alper yanıma geldiğinde ben hala dişlerimi sıkıp kıvranıyordum. Zorla "Alper.." dediğimde Alper baş ucuma oturdu ve kapıda ki hemşirelere bağırıyordu.

"Söyle güzelim!" Sesi o kadar endişeli geliyordu ki acımı bir kenara atıp onu sakinleştirmek istiyordum." Canım yanıyor.." Alper kafasını sallarken elimi karnımdan çektiğimde gördüğüm kan ile kusma isteği gelince kafamı yataktan dışarı attım ve kustum, ama normal bir şekilde kusmak değildi bu ben resmen

Kan kusmuştum!

Alper daha çok bağırdığında öksürmemle birlikte ağzımdan daha çok kan geliyordu. Hemşireler ve bir takım doktorları zorla gördüğümde bilincim gidip geliyordu. Son kez derin bir nefes almam ve kan öksürmemle bilincim tamamen gitmişti..

<Alper'den>

"Ezgi, Ezgi, Ezgi! Nerde bu siktiğimin hemşireleri!" Kendi kendime sitem ederken ne Ezgiyi bırakabiliyordum nede hemşireler geliyordu. Ezgi kan kusmaya başlayınca endişem daha da artmıştı. Onu tek bırakmak zorundaydım en azından bir kaç dakikaya kadar.

"Doktor! Hemşire! Yardım edin!" Soluk soluğa koridora çıktığımda hemşireler ve doktorlar peşimden benimle birlikte odaya girmişlerdi. Gözümden akan yaşı elimin tersi ile sertçe sildim. Ezgi son kez kan öksürmesiyle kendini geri bıraktı.

"Ezgi!" Hızla yanına adımlarken doktorlar beni uzak tutmaya çalışıyordu ama benim tek yaptığım Ezgi'nin ismini söyleyerek bağırmamdı.

Sıla ona ne yaptı bilmiyorum ama bana çok büyük bir kötülük yapmıştı. Ezgi'ye yapılan haksızlıklar bana da yapılmış sayılıyordu! Alperen ben Ezgi'ye deli gibi aşığım, o yüzden bir kaç ay önce onu evime hapislemiştim. Ezgi ile güzel bir ilişkimiz vardı, daha ilişkimize bir isim koyamamıştık ama Ezgi'nin bana alıştığına adım gibi emindin. O cenazeye onu zorla götürmeseydim küçük bedeni ile bana sarılıyor olabilirdi.

Ezgi güçlü bir kız bununla savaşacak ve benim miniğim olarak sahalara geri dönecek. Buna emin olun!