Kapını Kilitle!

18 {Final}

Neredeyse gece olmuştu ve biz eve yeni dönüyorduk, şakasız söylüyorum annem bu gün çarşı da çeyizi mi dizdi!

"Biraz daha yürüseydim şuraya bayılırdım!" Alper gülümseyince bende güldüm. Ellerimizde ki poşetleri yere bıraktık, ben odaya geldim ve üstümü değiştirecekken odaya Alper girdi.

"İnsan kapıyı çalar!" Alper bana yaklaşıp dudağımdan öpünce susmak zorun da kalmıştım ve şirin şirin sırıtmıştım.

"Sen bu kadar ilgi bağımlısı değildin." Dolaptan kıyafetlerimi aldım." Senin yüzünden, beni suçlayacağına kendini suçla" Alper sırıtmaya başlayınca elimde ki kıyafetler ile hızla banyoya koştum.

"Minicik boyun var koşma şuralarda, bir yerlerin kırılacak!" Kapıya bir kez vurunca Alper'in gülme sesi doldu kulaklarıma.

1 yıl sonra

Koskoca bir yıl içinde ne oldu biliyor musunuz? Alper'le 4 ay önce evlendik ve şuan HAMİLEYİM!

"Abla!" Ablam hızla lavobaya girince benden gelecek cevabı bekliyordu.

"Ne oldu hamile değil misin?" Ablam endişeli görmek komiğime gitsede kendimi tutup üzgün gibi gözükmeye çalışıyordum.

"Ezgi, söylesene bir şey!" Daha fazla dayanamayıp gülümsedim. "Hamileyim!" Ablam elleri ile azını kapatıp hem ağlamaya hem gülmeye başlamıştı.

"Hiç beklemiyordum, şuraya küt diye bayıla bilirim. Hadi Alper'e söylee!" Ablamın heyecanlanması beni güldürsede gülmeyi bırakıp ablamla aşağa indik.

"Size bi haberimiz var.." ablam yukarı da benim yaptığım şeyin aynısını yapıyordu, bende bozmamak için plana sadık kaldım. Alper ve abim televizyondan oyun açmış oyun oynuyorlardı. Alper ablamın sözünü duyunca oyunu hemen durdurdu.

"Ne, noldu?!" Abim sinirle ayağa kalkarken Alper'de ayaklanıp yanıma gelince ablam abimin yanına giderek koluna girdi.

"Ezgim ne oldu, bi yerine bir şey mi oldu?" Alper o kadar çaresiz bakıyordu ki gülümsedim ve "Alper baba oluyorsun!" Alper ilk başta sindirememiş gibi duruyordu sonradan aklına tak edince belimden tutup beni döndürmeye başladı.

"Abla ağlamaa!"  Ablam ağlarken abim dayanamadı ve oda ağlamaya başladı, tabii ben durur muyum? Tabii ki hayır bende ağlamaya başladım. Annem içeri girince hepimizi ağlarken gördü ve panik oldu.

"Yavrum ne oldu? Niye ağlıyorsunuz?!" Annem o kadar endişeliydi ki abime kafasıyla işaret yaptım. "Anne torunun oluyor!" Annem de şok olmuş bir şekilde bana bakmaya başlayınca bu haline güldüm.

"Bu gün bir nisan da değil ki!" Annemin söylediği şeye gülerek ona sarıldım.

~~~~~

Her mutlu hikayenin bir sonu varmış derler, bu sonda Alper ve Ezgi'nin sonu. Elbette bebeklerini kucaklarına alırlar ve bir ömür birbirlerini severler. Bu hikayemiz de  burada son bulmuşş.