ပန်းချီတွေငိုခြင်း

ပန်းချီတွေငိုခြင်း{၄}

အချိန်သည် မနက်၁၀နာရီဝန်းကျင်။

ကိုက်ခဲမှုပေါင်းများစွာဖြင့် အိပ်ရာကနိုးလာခဲ့တာ
မျက်နှာတစ်ခုလုံးရှုံ့မဲ့နေရင်း၊
မျက်နှာအနှံ့ပွတ်သပ်ရင်း ဘေးဘယ်ညာကို
ကြည့်မိတော နံဘေးတွင်အိပ်နေသူဟာ
ငြိမ်သက်နေသည်။

ကိုယ်ပေါ်ကစောင်ထူထူကိုဖယ်ရှားကာ
ကြမ်းပြင်ကဘောင်းဘီတိုအားကောက်ယူ
ဝတ်လိုက်သည်။
ခန္ဓာကိုယ် တစ်ခုလုံးကိုက်ခဲနေမှုမှာ
ဖျားပင်ဖျားချင်နေပြီ။
ဒါကြောင့်ပဲအိမ်ကိုမြန်မြန်ပြန်မှဖြစ်မည်၊
မြင်မကောင်းသည့်ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးက
အကွက်တွေဟာ ဒီဗရမ်းဗတာကောင်
လက်ချက်ကြောင့်၊
ကြမ်းပြင်ကမြင်ရာအကျီတစ်ထည်ကို
ကောက်ယူဝတ်လိုက်တာ၊အိပ်ရာပေါ်ကလူရဲ့
အက်ျီထင်ပါရဲ့၊
အဲ့ဒါတွေထက်လောလောဆယ်အရေးကြီးနေတာက
အိမ်ကိုပြန်ရောက်ဖို့ပဲ၊ တကယ်တော့ဒီနေ့ဟာ
NamJoonHyung မွေးနေ့လေ။

" မင်းအဆင်ပြေရဲ့လား..."

" ပြေတယ်..."

အိပ်ရာပေါ်ကJeonအားကျောပေးထားရင်း
တိုတိုနဲ့လိုရင်းပဲဖြေသည်။
မတော်တရော်အက်ျီကြီးနဲ့မှန်ရှေ့ရပ်ကာ
ရှုပ်ပွနေသည့် ကော်ဖီရောင်ဆံစတွေကိုလက်နဲ့
သပ်တင်နေသည်။

" တစ်ကိုယ်လုံးလည်းကိုက်ခဲနေမှာကို...
အိမ်ပြန်လိုက်ပို့ပေးမယ် ပြီးတော့ဆေးလည်း
သောက်သင့်တယ် "

" မင်းနဲ့အိပ်နေကျလူတိုင်းကို ဒီလိုပဲလား...."

" ဘာကိုလဲ..."

" ဆေးသောက်တို့အိမ်ပြန်လိုက်ပို့ပေးမယ်တို့လေ
သောက်ပိုတွေပြောနေလိုက်တာ
Onenightstans နေတဲ့ကောင်ကများ...."

မျက်နှာကိုတစ်ချက်မျှလှည့်ကြည့်ပြီး
ပြောသွားပုံက Jeonတောင်ရယ်မိသည်၊

" မင်းကိုမို့ပြောတာ ဒါကမင်းရဲ့
First timeမလား
ဒီလောက်တော့ငါလုပ်ပေးနိုင်ပါတယ်..."

သေစမ်း၊ဒီကောင်ဘယ်လိုများသိသွားရတာလဲဟု
စိတ်ထဲမှလည်း ကျိန်ဆဲနေမိသည်၊
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီနေရာမှာမရှိချင်တော့မည်မို့
မြန်မြန်ထွက်သွားမှရပါတော့မည်။