သွေးမတော်သားမစပ်သည့်သူစိမ်းတစ်ဦးကိုမှ
နင့်နေအောင် ချစ်ဖို့ရာသင်ပေးခဲ့သူဟာ
ခပ်ကျဥ်းကျဥ်းမျက်လုံးအိမ်တွေနဲ့
အမျိုးသားငယ်ပါ။
ဘာလို့များဒီလိုတွေထိသဘောကျမိလဲ၊
ချစ်မိ တွာ်ငြိမိသလဲဆိုတာတွေက
မောင်အဖြေရှာမရခဲ့သည့်ပုစ္ဆာတွေပင်ဖြစ်သည်။
ဂျစ်ကန်ကန်နဲ့ကလန်ကဆန်ဖြင့်
အရွဲ့အတိုက်နိုင်ဆုံးသောပြိုင်စံရှား
ParkJiminကိုလား။
ဒါမှမဟုတ် စိုးထိတ်နာကျင်လေ့ရှိသော
ဂျောင်ကပ်ငိုကြွေးတတ်သည့် ပန်းချီတွေ
အသွင်ကိုလား ဆိုတာမောင်ခွဲမရခဲ့ပါ။
စင်စစ်သေချာတာတစ်ခုကတော့
သူမတူအောင်သိပ်ချစ်ခဲ့တာတွေပဲ။
ရှောင်လွှဲမရသည့်အကြောင်းအရာတွေကြောင့်သာ
မတတ်သာလို့ထိခိုက်ခဲ့ရတာတွေ။
ကိုးကွယ်ရာဟူ၍များများစားစားမှမရှိဘဲ။
ဒီဖြစ်တည်မှုနှစ်ခုကို မောင့်အနေနဲ့ပြိုင်တူ
တွယ်တာမိတာဟာ ထိုမျှလောက်တောင်
မှားယွင်းခဲ့သလား။
တွေးကြည့်ရရင်လည်းမောင့်ဘက်မှာ
ခံပြင်းစရာတွေရှိပါသေးသည်။
မီးရောင်တွေမရှိ၊အလင်းရောင်တွေဘယ်ကမျှ
မထိုးဖောက်နိုင်သော ဒီအခန်းလေးရဲ့
ကုတင်ပေါ်တွင်ပန်းချီတွေကငြိမ်သက်စွာ
အိပ်စက်နေသည်။
အခန်းတစ်ခုလုံးကိုသစ်လွင်အောင်
ရှင်းလင်းနေသောမောင်ဟာ
မနက်အစောကြီးကတည်းကပင်ဖြစ်သည်။
Jiminမရှိ၍ ဖြစ်ကတတ်ဆန်းနေထိုင်ခဲ့သမျှ
အခန်းတစ်ခုလုံးယိုယွင်းနေခြင်းကို
မောင်ကမဂ်လာဦးအခန်းတစ်ခုလိုသစ်လွင်စေသည်။
ပြုံးပြုံးကြီးဖြင့် တစ်ခန်းလုံးရှင်းလင်းရင်း
တစိမ့်စိမ့်ကျေနပ်နေမိသောမောင်ဟာ
ပန်းချီတွေကို ပြန်လည်အပိုင်ရလိုက်လို့ပဲ။
စိတ်ထဲတွင်လည်း တဖွဖွရေရွတ်နေမိတာက
ကျေးဇူးတင်ကြောင်းတွေနဲ့သိပ်ချစ်ရကြောင်းတွေပါ။
" မောင်..."
အိပ်ရာရဲ့တစ်ဖက်တခြမ်းဆီကိုလက်လေးနဲ့
လိုက်စမ်းရင်းမျက်လုံးလေးတွေက မပွင့်ပါဘဲ
သူကမြည်တမ်းသေးသည်။
ချစ်စရာကောင်းလိုက်သည့်ပုံရိပ်တွေရယ်။
ဝေးကွာခဲ့တာ လပျိုငျးသာရှိသေးသောျငွား
နှစ်ရာချီအောင်ဝေးခဲ့ရသလားမှတ်ရအောင်ထိ
တွေ့လေ၊မြင်လေ အလွမ်းမပြေခဲ့။
YOU ARE READING
ပန်းချီတွေငိုခြင်း
Fanfictionပန်းချီတွေငိုတာ မောင့်ကြောင့်.....။ ပန္းခ်ီေတြငိုတာ ေမာင့္ေၾကာင့္.....။
