" မိုးတွေအုံ့နေပြီ မိုးရွာတော့မယ်ထင်တယ်..."
အုံ့မှိုင်းနေသောမိုးတိမ်တွေကိုကြည့်ရင်း
မောင်ကရာသီဥတုအခြေအနေကိုခန့်မှန်းနေသည်။
အစိမ်းရင့်ရင့်သစ်ပင်အိုကြီးအောက်မှာ
ဘေးချင်းကပ်ထိုင်လျက် မောင်နဲ့ပန်းချီငယ်တို့
ချိန်းတွေ့နေကြသည်။
" ဒါဆို မိုးရေချိုးပြီးမှပြန်ရအောင်..."
" မိုးရေတော့မချိုးပါနဲ့တော့ ထပ်ဖျားမှာစိုးတယ်..."
ပြောရင်းဆိုရင်းဖြင့် လေပြေအေးအေးတွေ
တိုက်ခတ်မှုကြောင့်ပန်းချီငယ်ရဲ့ဆံစတွေ
ရွေ့လျားသွားခြင်းကိုကြည့်ရင်း
မောင်ကထိုဆံစတွေကိုသပ်တင်ပေးသည်။
" မောင်...."
" အင်း...."
" ဘာလို့စိုးရိမ်တာလဲ..."
" ဘယ်လိုထင်လို့လဲ..."
" ငါအရင်မေးတာလေ...."
မောင်ကပြုံးရင်းပင် Jiminရဲ့
မျက်နှာနားတိုးကပ်လာသည်မို့
ဘာလဲ'ဆိုသည့်သဘောနဲ့ ခန္ဓာကိုယ်လေးကို
တစ်ဖက်သို့တိမ်းလိုက်သူက Jiminပင်။
" သိချင်လား..."
" အင်း..."
" ဒီနားတိုး ပြောပြမယ်...."
နားလေးစွင့်ရင်း မောင့်အနားကိုတိုးကပ်လိုက်တော့
မဲ့ပြုံးလေးပြုံးရင်း မောင့်နှုတ်ခမ်းပါးတွေက
ပန်းချီငယ်တွေရဲ့ပါးမို့မို့တွေကိုထိကပ်ခဲ့သည်။
" ဟာ.... မောင့်..."
ရှက်သွားရပြီမို့ပါးပြင်အားလက်ဖဝါးပြင်နဲ့အုပ်ရင်း
ကျန်လက်တစ်ဖက်ကတော့ မောင့်ရင်ဘတ်တွေကို
ရိုက်ချလိုက်မိသည်။
" ဘာလို့လဲ ပြောပြတာလေ မခံစားမိဘူးလား "
" အကျင့်မကောင်းတဲ့လူလည်... တော်ပြီ
ပြန်တော့မယ်..."
နှုတ်ခမ်းလေးထော်ရင်းရှက်ရမ်းရမ်းကာ
ပြောဆိုနေသူရဲ့ခါးတွေကိုလှမ်းဆွဲလိုက်တော့
မောင့်နှုတ်ခမ်းပါးတွေနား ပန်းချီငယ်ရဲ့
နှုတ်ခမ်းထူထူတွေ နီးကပ်သွားသည်။
မျက်လုံးအိမ်လေးတွေငြိမ်သက်ကာ
မောင့်နှုတ်ခမ်းပါးတွေအားစိုက်ကြည့်နေမိသည်။
YOU ARE READING
ပန်းချီတွေငိုခြင်း
Fanfictionပန်းချီတွေငိုတာ မောင့်ကြောင့်.....။ ပန္းခ်ီေတြငိုတာ ေမာင့္ေၾကာင့္.....။
