ပန်းချီတွေငိုခြင်း

ပန်းချီတွေငိုခြင်း{၁၂}

မိသားစု'ဆိုတဲ့နေရာမှာ ကျွန်တော်တို့
အားလုံးလက်ခံထားခဲ့ခြင်းသည် အလုံခြုံဆုံး၊
အနွေးထွေးဆုံးသောအသိုက်အမြုံတစ်ခုအနေနဲ့။
ဒါသည်လူတိုင်းအတွက်လည်းမှန်ချင်မှ
မှန်ကန်လိမ့်မည်။

ပြောင်းလဲလာသည့်ခေတ်ခါသဘော
သဘာဝတွေအရသူငယ်ချင်း၊ညီအစ်ကို၊
မောင်နှမ၊မိသားစုစသည့်ဖြင့်
ပတ်သတ်ဆက်နွယ်မှုတွေထပ် ငွေက
အရေးပါလာခဲ့သည်။

ငွေကြောင့်သာဆိုရင် အချင်းချင်းလည်း
ထိုးနှက်ပစ်ဖို့လွယ်လင့်တကူသစ္စာဖောက်၊
နောက်ကျောကိုဓားနဲ့ထိုးပစ်ဖို့က
လွယ်ကူလွန်းလာကြသည်။

နွေးထွေးကြင်နာသိမ်မွေ့ကောင်းမွန်တဲ့
အသိုင်းအဝိုင်း၊မိသားစုမှာကြီးပြင်းခွင့်ရရင်တော့
သိပ်ကံကောင်းတဲ့လူပဲလေ။
သို့သော် တစ်ဦးကိုတစ်ဦးကြင်နာခြင်း
ကင်းမဲ့သည့်မိသားစုတစ်ခုမှာကြီးပြင်းခဲ့ရရင်တော့
သွားလေရောပဲ။

Trauma ပေါင်းသောင်းခြောက်ထောင်နဲ့
အရွယ်ရောက်လာခဲ့ရတဲ့ဘဝတစ်ခုဟာ
သိပ်ကို ထိတ်လန့်စရာကောင်းသည်။
ဒီလိုလူတွေကသာမာန်လူတစ်ယောက်ထပ်ကို
အကြောက်တရားသိပ်ကြီးမားပါတယ်။
ဒီအကြောက်တရားတွေကိုလူသိမခံချင်၊
ဖုံးချင်ဖိချင်ကြတဲ့အခါမှာလည်း သိပ်သန်မာချင်ယောင်ဆောင်တာမျိုးတွေလည်းရှိတယ်။
ဒီလိုနဲ့ဟိုဘက်ဒီဘက်စိတ်နှစ်မျိုးဟာလွန်ဆွဲရင်း
အသိစိတ်တွေသည်လည်းနှစ်ခြမ်းကွဲထွက်သွားတာ။
ဒီတစ်နေရာကသိပ်စိုးရိမ်စရာပါပဲ။

အဆိုးအပေဘဝတစ်ခုလုံးစုတ်ပြတ်သတ်အောင်
ဖန်တီးသွားခဲ့တာသည်မိသားစုပဲ။
ဘယ်လောက်တောင်ရင်နာဖွယ်ရာဖြစ်ရပ်လဲ.... ။

" မိုးဖွဲလေးတွေ...ကျနေတယ် Hyung..."

စုတ်တံတွေကိုကိုင်ထားသည့်လက်ချောင်း
လေးတွေကနူးညံလွန်းသည်။
မျက်စိရှေ့တွင်ဆွဲလက်စပန်းချီကားတစ်ချပ်ကို
ရေးဆွဲနေသည်။
NamJoonကပန်းချီတွေထဲမှာတောင်
အအေးချမ်းဆုံးသော ပန်းချီကားတစ်ချပ်ဖြစ်မည်။
စိတ်တွေသည်ပန်းချီတွေထဲစုစည်းရင်း
မျက်လုံးတွေသည်နူးညံ့စွာ မျက်စိရှေ့က
အရာကိုမျက်နှာမူနေခဲ့သည်။