မျောလွင့်နေသော ပြာမှုန်များ

Chapter 7.2

Chapter-7.2

ထိုစဉ်က သူ ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်စွာဖြင့် ငိုကြွေးနေခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ အသံတစ်ချက်ပင် မထွက်သော်လည်း သူ့မျက်ဝန်းတွင်းရှိ စိတ်အားငယ်ရိပ်များမှာ တစ်စုံတစ်ဦးအား ဆွဲချနိုင်သည်အထိ နက်ရှိုင်းလှပေသည်။    

မဝေးသောနေရာရှိ Garden Hotel တွင် ကုမ္မဏီမှပြန်ရောက်ခါစ ကျိုးကျင်ဟမ့်က မနက်ဖြန်တွေ့ဆုံမှုအတွက် ကြောင့်ကျလျှက်ရှိသည်။

ဘယ်သူက ဒီလိုအချိန်မှာဖန်တွေ့ဆုံပွဲလုပ်ဖို့ အကြံရသွားတာလဲ…

လူများရှေ့တွင် အပြုံးတုများပြုံးပြရခြင်းအား သူ မနှစ်သက်ချေ။ ယီဟွေ့သာ ပြန်မလာပါက မနက်ဖြန်စင်ပေါ်တက်ရမည့်အချိန်၌ မဲမှောင်သောမျက်နှာထားဖြင့် ရှိနေဦးမှာဖြစ်ကာ အခြေကြီးသည်ဟု မီဒီယာများက ဝေဖန်ကြပေလိမ့်မည်။

အရူးလေး ဘယ်ကိုရောက်နေတာလဲ...

ကျိုးကျင်ဟမ့်က ထိုမေးခွန်းအား အကြိမ်ပေါင်းများစွာ သူ့ကိုယ်သူ မေးမြန်းခဲ့သော်လည်း အဖြေမရှိခဲ့ချေ။

သူ၏စိတ်တစ်ခုလုံး ရှုပ်ထွေးနေကာ သဲလွန်စတစ်ခုပင်ရှာမတွေ့ခဲ့။ လွှမ်းမိုးလာသော ဒေါသစိတ်က သူ၏လက်ကျန်ဆင်ခြေတုံ့တရားကို ဖုံးအုပ်သွားစေခဲ့သည်။

ကျိုးကျင်ဟမ့်၏ မိုဘိုင်းဖုန်းက weibo တွင်စာပို့ပြီး အချိန်အတော်ကြာသည်အထိ မြည်လာခြင်းမရှိခဲ့ချေ။ ထပ်မံ၍ မစောင့်ဆိုင်းလိုတော့သည့်အလျှောက် မျိုးမစစ်အဖိုးကြီးအား ဖုန်းခေါ်ကာ အရူးလေးနှင့် အဆက်အသွယ်ရမရ မေးမြန်းရတော့သည်။          

မျိုးမစစ်အဖိုးကြီးက ထေ့ငေါ့သံဖြင့်ဆို၏။: “သူက မင်းရဲ့အိမ်ထောင်ဖက်လေ…ဒါကိုမင်းက သူ့ယောက္ခထီးဖြစ်တဲ့ ငါကိုဖုန်းဆက်ပြီး သူ့အကြောင်းလာမေးနေတာလား…”

ကျိုးကျင်ဟမ့် အံကြိတ်လိုက်မိ၏။ : “သူက ကျွန်တော့်ရဲ့ တရားဝင်အိမ်ထောင်ဖက်မဖြစ်သေးပါဘူး…” သူက မျိုးမစစ်အဖိုးကြီး စိတ်ဆိုးသွားလျှင် သူ့အားသတင်းပေးမသိမည်ကို စိုးသွားခဲ့၏။ ထို့ကြောင့် စိတ်ကိုလျှော့ကာ “သူနဲ့ အဆက်အသွယ်ရရင် ကျွန်တော့်ကို အသိပေးပါ…”