မျောလွင့်နေသော ပြာမှုန်များ

Chapter 10.1

Chapter 10.1

အိမ်ပြန်လာသည့်အချိန်တွင် ယီဟွေ့အား ထန်ဝမ်ရှီးက ဖုန်းခေါ်လာခဲ့သည်။

“မင်းဘာလို့ဒီလောက်မြန်မြန်ထွက်သွားရတာလဲ…”

ယီဟွေ့ သူ့အား အမှန်အတိုင်းပြောလိုက်၏။

“ ပြိုင်ပွဲပြီးတော့ ငါ့မှာဘာမှလုပ်စရာမရှိဘူးလေ…အဲ့ဒါကြောင့်အိမ်ပြန်လိုက်တာ…”

ထန်ဝမ်ရှီးက နောင်တရဟန်ဖြင့်ဆိုလာ၏။: “နှမြောစရာပဲ…ဒီတပါတ်ပိတ်ရက်မှာ ပန်းချီပြပွဲရှိတယ်လေ…ငါတို့မင်းကိုခေါ်ဖို့တွေးထားတာ…”

“ငါတို့” ဟူသော အသုံးအနှုံးက ထန်ဝမ်ရှီးနှင့်အတူတွေ့ခဲ့သော အသိအကျွမ်းဟောင်းကိုပါ ဆိုလိုခြင်းဖြစ်ကြောင်း ယီဟွေ့နားလည်လိုက်သည်။ သူက ပူပန်လာခြင်းအား မရပ်တန့်နိုင်ခဲ့ချေ။ လက်သီးကိုတင်းတင်းဆုပ်ကာ အင်္ကျီလက်အနားစအား ဆုပ်ကိုင်လျှက် ပြန်ဖြေလိုက်၏။

“မင်းပဲ သွားလိုက်ပါ…ငါ့ကိုစိတ်ထဲထားမနေပါနဲ့…”

“မင်းကိုစိတ်ထဲမထားလို့ရမလား…ငါတို့က အတန်းဖော်ဟောင်းတွေလေ…တနေ့ကမင်းအလျင်စလိုနဲ့ထွက်သွားလို့ နေ့လည်စာတောင်အတူမစားလိုက်ရဘူး…နောက်တစ်ခါအဲ့လိုရှောင်ရဲရှောင်ကြည့်…”

တစ်ဖက်လူက မျက်နှာချင်းဆိုင်တွေ့ရန် စိတ်အားထက်သန်နေဆဲဖြစ်သည့်အတွက် ယီဟွေ့ စိတ်သက်သာရာရသွားခဲ့သည်။

သူတို့လမ်းခွဲခဲ့စဉ်က ထန်ဝမ်ရှီး သူ့ဖုန်းနံပါတ်ကို တောင်းသွားခဲ့သော်လည်း ဤမျှမြန်မြန်ဖုန်းခေါ်လာမည်ဟု မထင်ထားခဲ့ချေ။ ထိုအချိန်တုန်းက ယန်ချန်းရွှမ်အား တွေ့လိုက်ရသည့်အတွက် အလွန်ထိတ်လန့်နေခဲ့ရ၏။ ယခုမူ မြို့တော်နှင့်အလှမ်းကွာသော အိမ်တစ်အိမ်ထဲတွင် ထိုင်နေခြင်းဖြစ်ရာ မူလကျန်းယီဟွေ့နှင့် သက်ဆိုင်သည့် သူငယ်ချင်းဆက်ဆံရေးအား စိတ်ချလက်ချတွေးတောနိုင်ပြီဖြစ်လေသည်။

သူတို့အရင်ကပြောထားခဲ့သည်များအရ ထန်ဝမ်ရှီးက ကျန်းယီဟွေ့အား အလွန်လေးစားပုံရကာ “ပန်းချီပါရမီရှင်” ဟူ၍ပင် ခေါ်ဝေါ်လေ့ရှိသည်။ သို့သော် သူ့အသံထဲဝယ် လေးစားအားကျမှုများသာပါရှိပြီး မနာလိုမှုတစ်စွန်းတစ်စပင် ရှိမနေချေ။ ကျန်းယီဟွေ့၏ပါရမီအား အနီးရှိလူများက အသိအမှတ်ပြုကြပုံပေါ်၏။