No Love Allowed

Hoofdstuk 1 ~ De Kliniek

'Yara!' hoor ik mijn moeder roepen. Ik zucht en pak mijn tas. Ik wil niet. Ik wil echt niet... Ze begrijpen me niet, niemand begrijpt het. Niet dat ik het erg vind dat niemand het begrijpt, maar ze moeten zich er dan ook niet mee gaan bemoeien. Vandaag zou ik naar een kliniek gaan. Mijn moeder zegt dat het is omdat ik anorexia heb, maar volgens mij wil ze gewoon van me af. Ik weet dat ik weinig eet, maar ik heb gewoon geen honger. Niet meer. Stijn heeft me alleen maar meer problemen gegeven.  

'Ik wil niet!' roep ik en laat me weer op mijn bed vallen. En straks, dan zit ik daar. Helemaal alleen, oh nee dat helpt... Ik ga gewoon niet. Dan komt mijn moeder naar boven lopen. 'Jawel, je gaat wel! Zelfs al moet ik je erheen slepen!' Oke, mijn moeder is nooit goed met dit soort dingen geweest, maar dit is wel heel erg. Nu wil ik al helemaal niet meer. Mijn moeder pakt mijn tas beet en tilt me dan op.  

'Neee!' roep ik en begin te trappen. Na een paar minuten ben ik al uitgeput. 'Je begrijpt het niet!' roep ik, maar dan heeft ze me al in de auto gezet. Mijn moeder stapt zelf snel ook in en rijdt dan weg. Noh...  

'Hoe ver is het?' vraag ik. Misschien kan ik teruglopen ofzo.  

'Te ver om terug te lopen.' zegt mijn moeder alsof ze mijn gedachten kan lezen. 'Eén uur rijden.' 

Nee, dat is inderdaad niet te doen.. Balen... Ik staar wat uit het raam. Dan pak ik mijn mobiel en sms mijn vriendin Isis. 

"Hey Ies, ik ga nu naar die kliniek. Ik ga je heel erg missen, maar ik zal je zo vaak mogelijk sms'en! Love ya x Yara."  

Isis is echt mijn beste vriendin, oke mijn enige eigenlijk, maar dat maakt niet uit. Ze is geweldig! Zonder haar zou ik het echt niet overleven...

'Schat we zijn er.' zegt mijn moeder. Ze stapt uit en wacht op mij. Denkt ze nou echt dat ik vrijwillig uit de auto stap? Dan is er wel iets mis in haar hoofd hoor... Ze maakt de deur open en trekt me uit de auto.  

'Au! Het hoeft niet meteen zo agressief hoor...' zeg ik en zucht. Dan loop ik met mijn moeder de kliniek in. Eigenlijk voelde ik me alleen op mijn gemak als ik bij Isis of mijn moeder was. Alleen ook wel, maar dan ga ik altijd denken. En als ik denk word ik depressief. Ik denk namelijk altijd aan de verkeerde dingen.  

'Hey, wat is je naam?' vraagt een vrouw die achter een balie zit.  

'Yara Denise Willems.' zegt mijn moeder in mijn plaats. Ik kijk haar boos aan. De vrouw achter de balie kijkt lief naar me. Getver...  

'Kom maar mee.' zegt de vrouw. Mijn moeder knuffelt me en ik geef haar nog een boze blik en loop dan maar met de vrouw mee. We lopen langs een grote kamer, de woonkamer waarschijnlijk, richting een gang met allemaal kamers. Ze wijst een kamer aan, mijn kamer... Ik doe hem open, wow dat is saai... Alles is wit. Ik gooi mijn tas op de grond en laat me op het bed vallen. Het is een heel hard bed, ik haat harde bedden.  

'Over een uur gaan we eten.' zegt de vrouw. Nee, we gaan gezamelijk eten. Dan moet ik wel eten... Ze geloven me vast niet als ik zeg dat ik geen honger heb. Waarom zouden ze? Ze kennen me niet eens... Ik loop naar de woonkamer en ga op de bank zitten. Ik haat het om met allemaal mensen te zijn die ik niet ken. Dan word ik superverlegen en dat haat ik dus. Gelukkig is er nu niemand, maar ik weet zeker dat ik nu veel minder alleen ben. Er komt een groepje meiden aanlopen. Ze zijn hard en hyper met elkaar aan het praten. Ik trek mijn benen op en sla mijn armen er om heen. Zo voelt het nog een beetje alsof ik een muur om me heen heb. Alsof ik toch alleen ben. De meiden kijken me vreemd aan.  

'Loner.' hoor ik eentje fluisteren. Het kost veel moeite om mijn tranen in te houden. Ik weet dat ze gelijk heeft... Ze lopen lachend met elkaar weg. Oh, zo grappig he... Waarschijnlijk lachen ze me uit... Zouden ze hier wifi hebben? Zonder wifi ben ik nog minder dan dat ik gewoonlijk al ben. Oke, eigenlijk ben ik sowieso al helemaal niets, met of zonder wifi. Ik pak mijn mobiel, nee geen wifi... Er komt een jongen aan lopen. Hij staart me heel eng aan, oke wat is zijn probleem?  

'Hey.' zegt hij. Hij is de eerste die wat tegen me zegt. Ik kijk hem een beetje verlegen aan. 

'Hey.' zeg ik zacht. Hij glimlacht en komt naast me zitten. Oke, dit is best ongemakkelijk. Ik sta op.  

'Uhm ik moet nog even wat doen.' zeg ik snel. Slecht excuus aangezien er hier helemaal niets te doen is, maar dat maakt niet zoveel uit. Ik loop terug naar mijn kamer en laat me weer op mijn bed vallen. Ik heb nergens zin meer in. Dan komt 'de vrouw' weer terug.  

'Je moet gaan eten.' zegt ze. Oh dus nu moet ik dingen. Het is zeker een verplichting. Nou dan kan ik je één ding zeggen, ik heb gewoon geen honger. Maar dat doe ik niet en ik loop gewoon braaf achter haar aan. Als ik nou wat meer lef had, maar ik heb gewoon geen lef. Niet eens een klein beetje. Ze brengt me naar de eetkamer. Er staat een gigantische tafel, maar er is niemand. Beter ben ik gewoon alleen. Ze geeft me een beschuitje.  

'Ik heb geen honger.' zeg ik zacht. Waarschijnlijk gaat ze denken dat ik mezelf dik vind en mezelf uithonger, maar dat is dus niet zo. Het is niet te begrijpen en dat weet ik ook wel, maar alsnog.  

'Je moet jezelf niet uithongeren dat is niet gezond.' Waarom loopt dat wijf zo te zeiken? Ze kent me niet eens...  

'Laat me gewoon met rust.' roep ik opeens boos en sta op. Ik loop snel terug naar mijn kamer. Het voelt nog niet als mijn kamer, gaat het waarschijnlijk nooit doen ook. Ze komt achter me aan, maar ze realiseert zich volgens mij wel dat het zo niet gaat werken. Gelukkig... Ik haat gedwongen worden. Ik haat alles hier. Dit is echt een gevangenis. En dat terwijl ik niets fout heb gedaan... Oh wat mis ik Isis nu. Die zeikt nooit. Zou zij mij ook missen?

'Euh Yara, je hebt nog helemaal niets gegeten.' zegt een begeleidster. Milou volgens mij. Niet dat ik ooit van plan ben tegen haar te praten. Niet uit mezelf tenminste. Milou is blond en draagt veel make-up. Zo fake he, ze lijkt net een barbie. Alsof ze haar lelijkheid probeert te verbergen, wat waarschijnlijk ook zo is. In mijn gedachten durf ik alles, maar nooit zeg ik zoiets hard op, dat durf ik natuurlijk niet. Ik durf niets.  

'Ik had geen honger.' zeg ik zo zacht dat ze het nooit gehoord kan hebben. En ga niet denken dat ik anorexia heb, ik heb gewoon geen honger, maak ik de zin in mijn gedachten af.  

'Hoe komt het dat je geen honger hebt? Heeft het een speciale reden? We willen je alleen maar helpen Yara.' Waarschijnlijk zag ze mijn blik. Ze heeft het dus wel gehoord...  

'Laat me gewoon alleen.' zeg ik nog zachter. 

'Sorry ik verstond je niet. Wil je het herhalen?' vraagt Milou. Denk maar niet dat ik het ga herhalen. Ik kijk naar de grond. 

'Ben je doof ofzo?' fluister ik nog zachter. Bang dat ze het gehoord heeft, ontwijk ik Milou's blik. Ze staat op en loopt weg. Daar zijn we ook weer vanaf. Dan komt ze weer terug. Noh... Nu gaat ze zeker weer zeiken... 

'Morgen vertellen we je de regels.' zegt ze en loopt dan weer weg. Nu ben ik echt van haar af. Ik pak de sleutel die op mijn kastje ligt en doe de deur op slot. Ik weet wel dat de begeleiders de sleutel hebben, maar het voelt veiliger. Ik weet nu namelijk dat al die andere mensen hier niet naar binnen kunnen. Ik laat me op mijn bed vallen en pak mijn dagboek uit mijn tas. Ik begin hem opnieuw te lezen. Dat doe ik altijd als ik me alleen voel. Niet lang daarna rollen er tranen over mijn wangen. Het doet zoveel pijn om dit te lezen.  

*** 

Hey, ik heb een nieuw idee. Ik ga deze en W41D omstebeurt updaten. Dus dat worden sowieso meer updates van dit verhaal :) Comment/vote/fan? 

xKarlijn