No Love Allowed

Hoofdstuk 6 ~ Gesprek

Ik was mijn trailer er bij het vorige hoofdstuk vergeten bij te zetten :S, ik heb hem er hier wel bij gezet. :) Dit hoofdstuk is voor Xx_bubblegum_xX omdat ik gewoon heel blij word van haar reacties <3 Sorry dat het zo lang duurde, maar ik had veel toetsen en was heel erg inspiratieloos. Dat is ook de reden waarom het hoofdstuk niet bepaald goed is... Echt heel erg sorry xxx

***

Dus… Vandaag heb ik voor de eerste keer een gesprek over mijn anorexia. Hoe ga ik uitleggen dat ik gewoon geen honger heb? Niemand begrijpt het, zelfs mijn ouders niet… Zou er iemand hier zitten die hetzelfde probleem heeft? Waarschijnlijk niet… Maar wat maakt het uit, ik kan het alleen ook wel. Ik heb het al die tijd alleen gekund dus dat kan nu ook nog wel. Trouwens, helemaal alleen ben ik niet. Ik heb Sabine en Isis. Gister was ik zo snel mogelijk uit het zwembad naar mijn kamer gegaan en ben niet meer uit mijn kamer gekomen. Ik denk dat heel veel mensen me niet sociaal vinden, wat ik ook niet ben, en denken dat ik gestoord ben… Dat ben ik ook eigenlijk. Ik begin wel een beetje zenuwachtig te worden voor dat gesprek, ik weet niet waar ze allemaal over gaat praten namelijk. Straks begint ze over Stijn ofzo… Dan begin ik weer te janken… Ugh! Ik besluit om snel uit mijn bed te komen, ik heb nog een halfuur voordat ik het gesprek heb. Ik kleed me snel om en pak dan een boek om te gaan lezen.

‘Dus…’ zegt zo’n begeleidster. Sarah heet ze volgens mij. Niet dat het mij iets boeit. Ze is echt zo’n ex-anorexiapatiënte. Ze is nog steeds dun.

‘Dus…’ zeg ik. Ik snap het nut van dit gesprek niet. Volgens mij weet zij niet eens wat ze moet zeggen, laat staan dat ik weet wat ik moet zeggen.

‘Okay Yara’, zegt ze.

‘Ja?’ vraag ik. Ze moet zelfs over mijn naam nadenken, dat is echt heel slecht…

‘Wil je me vertellen wat er is gebeurd? De reden dat je wil afvallen bedoel ik’, zegt ze.

‘Nou het zit zo. Ik wil niet afvallen, ik heb gewoon geen honger. Is dat zo moeilijk te begrijpen?’ Ik weet dat ik heel geïrriteerd klink, maar dat ben ik ook.

‘Hoe komt het dat je geen honger hebt?’ vraagt Sarah. Hoe kan het dat ze nog steeds rustig is?

‘Ik weet het niet’, kat ik haar af. Ja dag, dat gaat haar dus helemaal niets aan. En trouwens, wat boeit het haar? Ze wil alleen maar dat ik ga eten, no matter what. Dan heeft zij weer iets goeds gedaan. En who cares wat er daarna met me gebeurd. Het zijn hier gewoon allemaal egoïsten. Allemaal. Misschien moet ik gaan staken, door vrijwillig niets te eten. Als ik in het ziekenhuis lig, moet het ze wel interesseren. Of zich in ieder geval schuldig voelen.

‘Yara, ik vroeg je wat?’ roept Sarah geïrriteerd. Ik schrik op uit mijn gedachten en kijk haar aan.

‘Sorry ik was even aan het nadenken’, zeg ik.

‘Laten we morgen maar verder gaan dan’, zegt ze. Ze heeft echt niet door dat ze het alleen maar erger maakt he? Ik knik en sta op. Ik wil hier weg. En denk maar niet dat ik nog iets ga eten. Ze moeten eerst maar leren om om iemand te geven. Hoe kan ze denken dat elke dag een uurtje praten ervoor kan zorgen dat ik weer iets ga eten? Ik laat me op mijn bed vallen. Nu heb ik het eten dus ook gemist. Wow, wat erg, niet dus… Dan gaat de deur open en Sabine komt binnen lopen. Ik kijk haar aan. Haar ogen zijn rood. Ze heeft dus gehuild…

‘Gaat het Bien?’ vraag ik aan haar. Ze schudt haar hoofd. Ik trek haar in een knuffel. Dan pak ik een reep chocola uit mijn tas. Tja, die heb ik altijd bij voor noodgevallen. Dat is het enige wat ik eet. En dan ook maar één keer in de vier maanden ofzo.

‘Ik hoef niet…’ zegt ze zacht. Ik hoor de twijfel in haar stem. Ik maak de reep open en eet één blokje chocola. Ik voel me al meteen misselijk worden en leg het snel weg. Ik had toch met mezelf afgesproken dat ik niets meer ging eten? Waarom is het dan zo moeilijk om me eraan te houden? Ik wou eerst ook niet eten, maar zodra ik zo’n afspraak maak opeens wel. Ik begrijp mezelf niet meer. Dan begint Sabine opeens te vertellen.