No Love Allowed

Hoofdstuk 21 ~ Begrafenis

SORRY, SORRY, SORRY, SORRY! Sorry, dat ik zolang niet heb geschreven :O, maar ik had toetsweek en ik heb het best wel druk en over twee weken ga ik al naar Amerika voor vier weken, en daar kan ik waarschijnlijk niet schrijven, dus daarvoor wil ik allebei mijn verhalen af hebben. Ik heb nu wel vakantie, dus ik ga zoveel mogelijk proberen te schrijven. Naja, hier een nieuw hoofdstuk :D

----

Ik schrik wakker van Sabines stem.

‘Yara’, zegt ze zacht. Ik ga, nog half-slapend, rechtop zitten.

‘Wat is er?’ vraag ik terwijl ik probeer mijn ogen open te houden.

‘Straks is James begrafenis!’ zegt ze in shock. Ik kijk haar aan.

‘Wat?!’ vraag ik ook in shock. Zijn begrafenis, waarom had ik daar niet aan gedacht? Ik trek het niet als iedereen straks huilt en dat allemaal mijn schuld is… Ik voel me zo schuldig. Waarom had ik niet gewoon mezelf laten neersteken. Dan was iedereen blij geweest… Nu zouden ze me alleen maar harder haten als ze dit zouden weten. Ik ben gewoon een moordenaar. Er springen weer tranen in mijn ogen.

‘Hoe laat?’ vraag ik, hopend dat ze snel weg gaat en mijn tranen niet ziet.

‘Vanmiddag om twee uur’, zegt ze en er rolt een traan over haar wang. Ik voel me zo schuldig, het is mijn schuld dat ze nu huilt. Ik geef haar een knuffel.

‘Ik ga eten’, zegt ze en staat dan op. Ze loopt mijn kamer uit. Ik probeer mijn tranen te onderdrukken, maar het lukt niet. Ik ga met mijn hoofd in mijn kussen liggen. Ik kan het gewoon niet geloven… Ik ga weer rechtop zitten en zucht heel hard. Waarom? Waarom overkomt dit mij? Waarom heb ik het gevoel alsof ik het had verdiend om dood te gaan? Niet dat dat niet waar is… Waarom gaf James mij de kans om hem neer te schieten? Waarom was ik niet achter Stijn aangegaan? Er rolt nog een traan over mijn wang. Ik pak mijn mobiel en doe mijn oordopjes in. Ik wil niet meer nadenken over James… En over mijn verpeste leven… Er rolt weer een traan over mijn wang. Nog maar vier uur tot James’ begrafenis. Misschien moet ik even gaan uitzoeken wat ik ga dragen… Ik heb Sabines leven verpest, net zoals James die van mij had verpest… Ik bijt onzeker op mijn lip. Ik kan ook nooit iets goed doen he… Ik sta op en maak mijn kast open. Ik pak een zwart shirt en een donkerblauwe spijkerbroek. Ik kleed me om, maar doe eerst gewoon een geel neon shirt aan. Dan loop ik mijn kamer uit om wat te gaan eten. Ik realiseer me wel dat ik alleen maar was flauwgevallen omdat ik te weinig had gegeten. En ik kan het Sabine niet aan doen, zo weinig eten dat ik in het ziekenhuis terecht kom, of misschien wel doodga. Ik heb haar leven al verpest en ik wil het niet nog erger maken. Ook al zou ze misschien wel blij zijn als ik dood zou gaan. Als ze zou weten wat ik gedaan heb… Ik ga aan tafel zitten. Er zitten nog een paar mensen. Ik heb wel meer vrijheid gekregen deze week, daar ben ik wel heel blij mee. Maar anders had ik misschien helemaal niet de kans gekregen…

‘We gaan over een halfuur al!’ roept Sabine als ze ziet dat ik me nog niet heb omgekleed.

‘Ik weet het’, zeg ik zuchtend. ‘Niet zo stressen…’ Dan loop ik naar mijn kamer en kleed me snel om. Als ik terug ben staan Sabine en Mick al klaar. Sarah die zoekt nog wat spullen en voor de rest wou niemand mee… Niet dat ik wel mee wou, maar ik moet Sabine steunen… Ik kijk Mick aan en hij glimlacht naar me. Dan kijk ik weer naar de grond. Ik heb nog maar één begrafenis meegemaakt… Die van Stijn… Oh wat zou ik hem er hier graag bij hebben… Er rolt een traan over mijn wang. Shit! Ik kijk snel in de spiegel en veeg een klein beetje mascara van mijn wang. Waarom heb ik dan ook geen waterproof mascara opgedaan? Ik ben zo dom… Ik kijk Mick aan.

‘Yara, wat is er aan de hand?’ vraagt hij, hij is de enige die het doorheeft. Misschien omdat hij de enige is die me echt kent, ik bedoel, hij weet dat ik James heb vermoord… Hij weet bijna alles van me.