No Love Allowed

Hoofdstuk 23 ~ Abercrombie Tutjes

Ik zucht terwijl ik naar mijn werk loop. Gelukkig heb ik tegen Sarah gezegd dat ik een baantje heb, en vindt ze het goed. Ik zweet wel een beetje in mijn t-shirt met lange mouwen en een lange broek. Het is hartje zomer, maar ik moet mijn sneeën verbergen. Ik wil niet dat ik nagestaard word, wat ik nu ook word, maar ja. Ook wil ik niet dat mensen me gaan uitlachen of uitschelden. Cindy kijkt me even bezorgd aan.

'Yaar, heb je het niet heet?' vraagt ze een beetje onzeker.

'Nee ik heb het juist koud', zeg ik snel en geef haar een vraag-alsjeblieft-niet-verder-blik. Gelukkig houdt ze erover op en zet de airco aan. Er komen al snel een paar tutjes met Starbucks binnen. Ze kijken me arrogant aan en bekijken me van top tot teen.

'Die spoort niet, ik bedoel, kijk die kleeeeren', zegt zo'n blonde tut. Ik rol met mijn ogen en mijn blik glijd naar haar korte short. Net te kort eigenlijk. Ze giechelt even en loopt dan door naar achter, naar de meidenkleren.

'Dianne, kom mee naar de Abercrombie ofzo, ik heb merkkleren nodig, dit verpest mijn reputatie en Sam vindt ook dat ik merkkleren moet dragen', zegt het tutje dat nog voor me staat. Alsof jongens ook maar íets om merkkleren geven... Dianna komt terug naar voren lopen. Haar ogen kruisen de mijne en glijden nog een keer over mijn kleren. Ik zie dat ze een topje van Abercrombie and Fitch aanheeft en hakken met kristallen erop. Vast ook van een dure winkel. Ze haalt haar iPhone 5 uit haar zak, met een Chanel hoesje. Het andere tutje haalt ook een iPhone 5 uit haar zak, met een case van Gucci. Zij draagt een jurkje van Dion, denk ik. Dan lopen ze klakkend op hun hakken naar buiten. Ze schudden met hun heupen en lopen naar een merkwinkel.

'Mpf, hoe durven die trutten hier binnen te komen. Ze kopen gewoon normale shirtjes, maar betalen voor reclame', zegt Cindy. Ik knik instemmend.

'Wat een bitches zeg', zeg ik.

'Yara, wil je niet liever andere kleren aan? Ik heb hier een leuke mintgroene short met studs', zegt Cindy. Ik schud mijn hoofd. Ik kan het haar niet vertellen. She's gonna judge me... Onzeker kijk ik naar de grond en stroop mijn mouwen een klein beetje op. Dan pas dringt het tot me door dat ik met die littekens nooit meer shorts of topjes aankan... Ik bijt hard op mijn lip. Waar ben ik aan begonnen?

Ik loop het winkeltje uit en het zweet loopt over mijn rug. Ik haal een Frapucchino bij de Starbucks en ga dan terug naar de kliniek. Ik loop snel naar mijn kamer en doe de deur op slot. Dan doe ik een topje aan en een short. Ik zucht en kijk naar de krassen die over mijn bovenbenen en bovenarmen lopen. Dan hoor ik iemand op de deur kloppen.

'Yara?' hoor ik Mick zeggen. Ik zucht en ik doe snel een joggingsbroek en een vest aan. Ik doe de deur open.

'Voel je je wel goed?' vraagt hij, kijkend naar mijn kleren. Ik haal mijn schouders op. Het liefst wil ik gewoon met rust gelaten worden en in bed liggen, dus schud ik daarna mijn hoofd.

'Ik ben misselijk en heb het koud', zeg ik zielig. Mick kijkt me bezorgd aan.

'Ga maar in bed liggen, ik kom wel wat eten brengen', zegt hij lief. Ik zucht even als hij wegloopt en loop naar mijn bed. Ik ga erin liggen en doe onder de dekens mijn joggingsbroek uit, want nu is het nog heter. Ik wil ook mijn vest uit doen, maar dan bedenk ik me dat Mick zo nog komt. Ik doe mijn ogen dicht en voel dat ik eigenlijk best wel moe ben.

Ik open mijn ogen en kijk om me heen. Ik zie Mick op de rand van het bed zitten. Ik bloos even als zijn blik naar mijn vest onder de deken glijdt.

'Lekker geslapen?'

'Hoelang zit je daar al?' vragen we tegelijk. Ik knik.

'Euhm, anderhalf uur ofzo', zegt Mick blozend. Ik grijns even omdat hij bloost. Hij is best wel schattig, misschien nog wel schattiger dan Stijn was. Oké, ik haat mezelf omdat ik dat denk. Stijn was perfect, niemand kan leuker zijn dan hij was... Ik bijt op mijn lip, vechtend tegen de tranen.