No Love Allowed

Epiloog

Vijftien jaar later

Yara's POV

Ik grijns naar Mick. Er is zoveel veranderd de afgelopen vijftien jaar.

'Mama!' hoor ik Katy roepen en zucht.

'Mick.. Ze moeten naar school', zeg ik en trek mijn jas aan. Ik werk nu al een paar jaar bij de kliniek. Katy is al weer zes en ik ben zo bang dat ook zij een reden zal vinden om depressief te worden. Bijna elk meisje is depressief in deze tijd... Ik heb ook al vaak met haar gepraat over dat soort dingen, maar eigenlijk is ze er nu nog te jong voor. Mick en ik hebben drie jaar geleden ook een zoontje gekregen, Lucas.

'Papa!' hoor ik hem roepen en schud lachend mijn hoofd.

'Lieverds, ik ga naar mijn werk!' roep ik en trek dan de deur achter me dicht. Als ik door de straten heen loop wordt mijn glimlach alleen maar groter. Alle herinneringen komen terug als ik hier loop. Soms, heel soms mis ik Stijn nog wel, maar ik weet dat ik er niets aan had kunnen veranderen, hoe graag ik ook zou willen. Ik ga vandaag maar eens langs bij zijn graf. Het is alweer een halfjaar geleden omdat ik het zo druk heb. Ik hou echt van mijn baan bij de kliniek, maar soms wordt het gewoon even teveel. Aangezien ik ook voor Katy en Lucas moet zorgen en Mick zelf ook een baan heeft. Maar alsnog zou ik nooit willen stoppen met dit werk. Het voelt goed om kinderen te helpen die zich precies zo voelen als jij je vroeger voelde. Ik heb er mede voor gezorgd dat de regels wat minder streng zijn geworden, want soms is love all you need to get happy. Net zo als met Mick en mij. Er zijn nu twee stelletjes in de kliniek en ze boeken veel vooruitgang. Het ene stelletje mag waarschijnlijk over een week alweer langzaam naar huis. Ze beginnen met elke week een dag en dan na een paar maanden komt er een dag bij en zo langzaam totdat ze weer helemaal aan het oude leven gewend zijn. Het was best vreemd, om opeens uit de kliniek te zijn. Om vrij te zijn. Zelf mijn keuzes te maken zonder alles eerst moeten vragen. Dat was het meest irritante aan in de kliniek zitten. Je mocht nooit zelf kiezen wanneer je naar buiten ging, nee je moest het eerst vragen. Nu is er een klein groepje mensen die zelf mag beslissen wanneer ze gaan, als ze maar voor 9 uur 's avonds terug zijn. De rest moet het wel eerst vragen. Ik open de deur van de kliniek en een klein meisje komt op me afrennen. Het is de dochter van een collega van me. Ze is gescheiden en haar man is er vandoor gegaan. Ze heeft ook te weinig geld voor een oppas dus neemt ze haar dochtertje vaak mee naar de kliniek. Je ziet dat de meesten kinderen in de kliniek er ook vrolijker van worden. Ik zie Isabella in een hoekje zitten en loop naar haar toe.

'Wat is er aan de hand?' vraag ik lief. Ze pakt haar telefoon een laat mij een gesprek lezen. Haar vriendje heeft een uitgemaakt. Isabella is een stil meisje, ze had boulimia, maar ze eet steeds normaler. Haar eetbuien zijn ook langzaam weg aan het gaan. Van iedereen in de kliniek is zij degene waar ik het meest trots op ben, want zij maakt de grootste stappen.

'Dan is het tijd voor een typische meidendag', zeg ik en sta op. 'Ik ga zeggen dat we even weg zijn, pak je jas maar alvast.' Ik deed wel vaker dit soort dingen, want je kan merken dat het een positieve werking heeft.

'Ik ga even met Isabella naar buiten', zeg ik en pak mijn jas.

We lopen door de stad.

'Zullen we een ijsje gaan halen?' vraag ik aan Isabella. Ze knikt met een zwakke glimlach, maar die glimlach verdwijnt als iemand haar naam roept.

'Nee, ik wil terug', zegt ze en draait zich om. Een jongen komt onze kant op lopen.

'Isabella', zegt hij. 'Het spijt me zo erg.' Oké, dit is dus haar ex. Ik zucht even.

'Nee, niet nu', zeg ik. 'Isabella en ik waren van plan een ijsje te halen. No boys today.' Dan trek ik Isabella mee. Ik weet dat dit altijd helpt.