No Love Allowed

Hoofdstuk 9 ~ Honya

Ik loop de woonkamer in. Er zitten al best wel wat mensen. Vooral de meiden. Nog een halfuur en ze moeten eten, maar ik ben natuurlijk een uitzondering. Ik ben altijd een uitzondering. Ik ga naast iemand zitten. Ze ziet er aardig uit, bruin haar tot over haar schouders en bruine ogen. Je ziet dat ze heel veel heeft meegemaakt. Ze kijkt me verlegen aan. Het is eng hoe dun ze is. Alleen daar aan kan je al zien hoe onzeker ze is.

‘Hey’, zeg ik zacht. Ze glimlacht even naar me, maar het is een neppe glimlach.

‘Hey…’ zegt ze nog zachter dan dat ik het zei. We zeggen allebei niets meer. Als ik wil vragen hoe ze heet, komt Sarah aanlopen.

‘Yara, kom je mee?’ vraagt ze. Ik knik en sta dan op.

‘Ik spreek je misschien zo nog wel’, zeg ik tegen het meisje en loop dan met Sarah mee.

‘Yara, je gaat me nu alles vertellen’, zegt ze boos. Ik schrik van boze reactie. ‘Je moet eens stoppen met dat liegen! Ik wil je alleen helpen!’ Ik kijk even bang naar haar, bang dat ze straks écht boos wordt.

‘Ik… Het ligt ingewikkeld’, zeg ik en wil weer opstaan, maar Sarah houdt me tegen.

‘Nee, je gaat het me nu vertellen. Ik wil niet dat je jezelf uithongert zonder reden, of om een domme reden. Alle redenen zijn dom, daar niet van, maar ik wil je gewoon helpen.’ Ik zie aan haar gezicht dat ze het meent, maar begrijpt ze dan niet dat het voor mij veel moeilijker is? Ik bedoel, ik begrijp mezelf niet eens. Ik wil niet eten, omdat het geen nut meer heeft. Niets heeft nog nut. Mijn leven is niets waard. Er rolt een traan over mijn wang. Oh, nu ga ik ook nog janken omdat ik weet dat het de waarheid is… Ik ben zo’n watje en niets waard. En ik ben nog steeds te dik. Ik realiseer me wel dat dit de anorexia kant op gaat, maar al die meiden zijn mooi. En dan heb ik een reden om trots op mezelf te zijn. Eindelijk een doel in mijn leven. Hoe meer ik er bij na ga denken, hoe beter ik mijn idee vind. Nu ga ik sowieso meer afvallen, kijken hoe lang ik het vol houd. Misschien word ik dan ook minder onzeker. Dan komt de oude ik misschien weer terug.

‘Dus…’ zegt Sarah. Ik schud mijn hoofd.

‘Het interesseert je niet, ik ben toch niets waard’, zeg ik zuchtend.

‘Natuurlijk wel’, zegt Sarah, maar ik sta op en loop snel weg. Niemand is er, iedereen is aan het eten. Dan komt het meisje van daarnet aanlopen. Van een andere kant dan de eetkamer, dus waarschijnlijk heeft zij net ook een gesprek gehad.

‘Hey’, zegt ze, nu minder zacht dan daarnet. ‘Ik ben Honya.’

‘Ik Yara, maar dat had je zeker al gehoord?’ Honya knikt. ‘Mooie naam trouwens, nog nooit gehoord.’ Ik glimlach naar haar.

Na een halfuur met haar gepraat te hebben, weet ik best veel over haar. Aan de manier hoe ze over sommige dingen praat, ben ik erachter gekomen dat ze gepest is. Ze is heel aardig en volgens mij is het zo’n iemand die voor zichzelf niet op durft te komen, maar wel altijd voor anderen opkomt.

‘Waarom zit je hier in de kliniek eigenlijk?’ vraag ik aan Honya. Ze kijkt me onzeker aan.

‘Ik eet niet meer, omdat ik dik ben’, zegt Honya. Ik kijk haar ongelovig aan.

‘Jij bent dus helemaal niet dik’, zeg ik. ‘Waarom denk je dat?’ Nu ben ik wel nieuwsgierig. Nog steeds kan ik niet geloven dat zij zichzelf zich dik vindt. Dan ben ik al helemaal dik.

‘Omdat iedereen het zegt. Ik werd gepest, maar ze hebben gewoon gelijk. Ik had het me eerder moeten beseffen, dat had me een hoop gepest bespaard’, zegt Honya. Ik zie dat er tranen in haar ogen springen.

‘Je bent echt niet dik, geloof me’, zeg ik en kijk Honya aan. Dan geef ik haar een knuffel.

‘Waarom zit jij hier eigenlijk?’ verandert Honya het onderwerp. Ik zucht even. Nee, ik ga niet zielig doen. En daarbij, niet iedereen hoeft te weten dat mijn ex zelfmoord heeft gepleegd en dat dat door mij komt. Ik draai er een beetje omheen.