No Love Allowed

Hoofdstuk 2 ~ Flashback

Oke, als eerste wil ik @justanotherwriterx bedanken ga alsjeblieft haar verhaal lezen, Write Me A Song. Het is echt geweldig, en misschien als ze meer readers krijgt gaat ze ook meer updaten hihi. Nou hier is hoofdstuk 2. Dit hoofdstuk is voor Sabientjeee omdat ze ook nog de cover heeft gemaakt! <3

~

Ik word wakker met super veel hoofdpijn. Als ik opsta word ik duizelig. Ik ga even op mijn bed zitten tot de hoofdpijn minder word en loop dan mijn kamer uit. Ik loop naar de woonkamer en zie dat Milou daar zit.

'Hey Yara.' zegt ze en ze geeft me een blaadje. Ik kijk op het blaadje.

Regels:

1. We eten 3 keer gezamelijk, een keer 's ochtends om 09:30, een keer 's middags om 12:30 en een keer 's avonds om 18:00. Als je niet op tijd bent, krijg je niets. Behalve uitzonderingen, dan komen begeleiders eten brengen en die blijven bij je tot het op is.

2. Zorg dat je kamer opgeruimd is, twee keer in de week wordt je kamer schoongemaakt, op maandag en donderdag en als het niet opgeruimd is, wordt alles weggegooid wat op de grond ligt.

3. Niet schelden

4. Niet pesten

5. Geen agressief gedrag.

6. Heb respect voor anderen, behandel ze zoals je zelf ook graag behandeld wil worden.

7. Niet tegen begeleiders in gaan.

8. Iedereen heeft één keer in de maand corvee. Het rooster hangt bij de keuken. Als je corvee hebt, help je ook met het eten te maken.

9. Zorg zelf dat je spullen gewassen worden.

10. Er mogen geen verliefde stelletjes zijn in de kliniek.

Zorg dat je je aan de regels houdt, anders krijg je een maand lang corvee. Als je de regels erg overtreedt verzinnen we een andere straf voor je.

Het lijken wel school regels en de regels die er thuis zijn. Wacht, het is vandaag maandag, en mijn kamer is niet opgeruimd. Ik loop naar mijn kamer en begin mijn kleren in mijn kast te leggen. Dan pak ik mijn dagboek, ik stop hem weer in mijn tas en leg mijn tas ook in de kast. Dan komt er een begeleider binnen. Een man deze keer. Ik kijk hem een beetje verlegen aan. Hij heeft een dienblad vol eten beet. Ik ben dus een uitzondering... Ik pak het aan. Ik ga op mijn bed zitten. Ik heb nog steeds geen honger... Ik pak boterham en als hij weg kijkt verstop ik hem onder mijn deken.

'Wow, je eet heel snel. Dat had ik niet verwacht.' zegt de begeleider. 'Ik ben trouwens Bas.' Hij loopt weer weg. Dan gooi ik de boterham weg. Ik kan niet eens eten, zelfs niet als ik het zou willen. Ik kijk even op de wekker die op het nachtkastje staat. Elf uur. Nu moet ik mijn wekker nog gaan zetten ook, anders gaan ze me dwingen om te eten. Als ik gedwongen word wil ik al helemaal niet. Ik begrijp ook wel dat het niet goed is dat ik niet eet, maar ik kan er ook niets aan doen dat ik gewoon geen honger heb. Ze moeten zich er gewoon niet mee bemoeien. Ik pak het glas water dat op dat naast mijn wekker op het nachtkastje staat. Ik drink het in een keer leeg. Deze kamer is echt supersaai. Helemaal wit, met houten kledingkast, een houten bed en een wit nachtkastje. Voor de rest is alles helemaal leeg. Ik loop mijn kamer uit. Het voelt nog steeds niet als mijn kamer. Er loopt een teveel opgemaakte barbiepop tegen me aan. Ze heeft een strak shirtje aan, waarin je goed kan zien hoe dun ze is. Oke, ze is zo dun, dat is gewoon niet normaal meer. Ik weet dat ik ook dun ben, maar het valt heel erg mee vergeleken met haar.

'En wie ben jij nou weer?' zegt ze arrogant. Ze bekijkt me. Alsof er iets bijzonders aan me is. Alsof ik een alien ben ofzo.

'Yara.' zeg ik zacht. Dan loopt ze weg. Hoe bedoel je arrogant. Ik zucht even en loop dan naar de woonkamer. Ik laat me op de bank vallen.

Ik heb corvee met barbiepop. Ik ben erachter gekomen dat ze Jill heet. Ze heeft niets gedaan en ik mocht alles voor haar doen. Ze is echt lui. Ze kijkt me ook de hele tijd vol afkering aan. Alsof ik iets fout gedaan heb ofzo. Na het corveën loop ik weer naar mijn kamer. Jill loopt achter me en ze geeft een duw. Ik val bijna, maar kan mijn evenwicht nog net bewaren. Oke, mensen mogen me niet, dan weet ik dat ook weer. Ik loop mijn kamer in en laat me op mijn bed vallen. Ik heb nergens meer zin in. Sinds ik hier ben denk ik opeens heel vaak aan Stijn. Er loopt een traan over mijn wang, ik veeg hem snel weg. Ik pak een schrift uit mijn tas en schrijf verder aan mijn verhaal. Ik ben een tijdje geleden een verhaal begonnen. Het is alleen best wel een depressief verhaal.

Na een uur hoor ik opeens een harde klap. Ik krimp in elkaar. Dan komen alle herinneringen terug. Ik kan mijn tranen niet meer tegen houden. Ze rollen als kleine watervalletjes over mijn wangen. Het is alsof alles opnieuw gebeurd. Dan hoor ik iemand langslopen. Ik kijk in de spiegel en zie dat mijn mascara is uitgelopen. Ik haal het snel weg. Dan komt er een begeleidster binnenlopen. Ze zegt niets en loopt dan weg. Waar sloeg dat nou weer op? Gelukkig hoor ik niets meer, geen klappen. Ik pak mijn oordopjes en zet muziek aan. Dan kan ik tenminste even ergens anders aan denken. Ik tril nog helemaal.

Ik ga mijn kamer uit. Ik wil niet meer alleen zijn. Ik heb nu een kwartier muziek geluisterd, maar het helpt niet. Als ik langer alleen blijf word ik gek, dat weet ik zeker. Ik weet dat mijn ogen nog rood zijn van het huilen, maar het boeit me niet. Ik ga weer naar de woonkamer. Deze keer zit die helemaal vol. Allemaal groepjes en dan zit ik daar loner. Ik voel me echt eenzaam. Maar hier zijn tenminste mensen die me kunnen beschermen. Als ze dat zouden doen dan. Ik denk eigenlijk dat ze te egoïstisch zijn. Maar er zijn altijd nog begeleiders. Dan opeens valt er een meisje vlak voor me flauw. Er komen meteen begeleiders aan rennen. De ambulance wordt gebeld. Ze tillen het meisje op, wacht dat is Jill... Zo ziet ze er opeens heel kwetsbaar uit. Hopelijk realiseert ze zich vanaf nu dat ze meer moet gaan eten... Hier kan ik ook niet langer blijven, iedereen begint te stressen. Dit is nog erger dan alleen op mijn kamer te zitten. Ik loop wat door de gangen heen en kijk wat rond. Er is niet echt iets interessants. Het valt me wel op dat alle gangen leeg zijn. Wacht, zijn ze niet aan het eten. Ik ren snel naar de eetkamer. Iedereen zit al aan tafel, ik ga er snel bijzitten. Ik leg wat eten op mijn bord. Ik neem een heel klein hapje van een wortel die op mijn bord ligt. Gelukkig heb ik een zakdoek in mijn zak. Ik leg hem op schoot en als niemand kijkt leg ik daar mijn eten in. Ze hebben gewoon pech, ze kunnen me niet vertellen wat ik moet doen. Dat is vroeger vaak genoeg gebeurd. Ik weet heus wel dat als ze er iets van zeggen ik niets zou doen, maar alsnog. Het gaat om het idee. Mensen kijken me vreemd aan omdat ik zo snel klaar ben. Ik wacht tot de rest ook klaar is en ga dan weer naar mijn kamer.

Ik verveel me hier nu al. Ik ben hier net een dag, iets meer. Er is hier helemaal niets te doen. Ik wil terug naar huis. Ik pak mijn mobiel en sms Isis.

"Hey Ies, hoe is het daar? Het is hier supersaai, verveel me echt helemaal dood. Ik mis je. x Yara" Dan ga ik weer op mijn bed liggen. Ik begin te gillen als ik weer een harde klap hoor.

Flashback begrafenis van Stijn:

Ik hoor opeens iemand gillen. Ik kijk naar de richting waar het geschreeuw vandaan komt. Het is Stijns moeder. Ik ren naar haar toe. Dan pas zie ik dat iemand met een geweer rond loopt te schieten. Stijns moeder rent weg. Ik wil wel wegrennen, maar ik heb geen gevoel meer in mijn benen, het is net alsof ze elastisch zijn. Dan val ik flauw. Als ik even later weer bijkom, lig ik in het ziekenhuis.

'Als je niet flauw was gevallen, was je nu ook dood.' zegt mijn moeder. Het had niet veel gescheeld, of ik was Stijn achterna gegaan. Alleen had Stijn er zelf voor gekozen...