Λίγο πριν τρελαθώ...

Αν είχα ρόδες...

 ''Δεν είμαι τίποτα το σπέσιαλ, το καταπληκτικό, είμαι αυτό που λέμε δείγμα τυπικό.

Μόλις ξυπνήσω το πρωί, πολύ πρωί, πριν ξημερώσει δηλαδή καλά καλά, λέω από μέσα μου μουλάρι σήκω ντύσου γιατί εδώ σε περιμένουνε πολλά, και τότε τρέχω να ξυπνήσω, να ταΐσω και να ντύσω τα παιδιά, ενώ παράλληλα ετοιμάζω πρωινό για τον πασά''

 Δεν έχω καταφέρει ακόμα να ξυπνήσω, τι ήταν και αυτό πάλι σήμερα;

Κάνω το σταυρό μου μην με πάρει χαμπάρι το κογιότ <Πέτρος>, και τι να του πω;

Δεν άντεχα ο άνθρωπος άλλο, έκλεισα όλα τα ξυπνητήρια, γύρισα πλευρό και συνέχισα αυτό τον τόσο λυτρωτικό ύπνο.

Ναι έκανα έγκλημα, ομολογώ, δεν πήγα τα παιδιά μου στο σχολείο.

Πόσο να αντέξω και εγώ;

Κάθε βράδυ για να κλείσει το μάτι μου μπουκώνω και ένα υπνωτικό, αν δεν το πάρω το μάτι δεν κλείνει.

Φυσικά ο πασάς μου έχει έτοιμη την απάντηση <<μην κάθεσαι μέχρι αργά και διαβάζεις αυτές τις μπούρδες που λες βιβλία>> 

Τι του λες εκεί; Να τον στήσω στον τοίχο και....μπούμ!!!

Δεν τον είδα όμως μια φορά να αναλάβει να τα κοιμίσει, να έχω και εγώ τον χρόνο μου να κάτσω να κάνω αυτό που θέλω.

Όχι το δικαίωμα αυτό το έχει μόνο ο κύριος, είναι κουρασμένος βλέπεις γιατί αυτός δουλεύει, εγώ κάθομαι, γιατί όποια γυναίκα δεν δουλεύει κάθεται, έχει άπλετο χρόνο να κάνει ότι θέλει.

Μωρέ τι μας λες; Έλα μια μέρα να δεις τι δουλειά ρίχνω εγώ και μετά μας λες.

Μωρέ τις προάλλες παιδευόμουν να μετακινήσω κάτι βαρύ, μπροστά στα μάτια του ήμουν, τίποτα, σου λέω δεν κουνήθηκε καθόλου, λες και δεν με έβλεπε.

Το χειρότερο όμως δεν το ξέρεις, κάθεται ο κύριος και περιμένει τελευταία στιγμή να μου πει πως δεν έχει μπλούζα για την δουλειά, και φυσικά πάλι φταίω εγώ που δεν σκέφτηκα να κοιτάξω. 

Τι να σου πω μωρέ Θοδώρα μου;

Κοντεύω να τρελαθώ, δεν αντέχω άλλο.

Τι ώρα πήγε; Πόση ώρα καλέ είμαι εδώ;

Αααααα! Πανάθεμα με έχω το φαΐ στο φούρνο και τα παιδιά μόνα τους, τι έπαθα....

Τρέχω, κάρβουνο θα τα βρω!

Σ' ευχαριστώ για τα κουλουράκια! Πάντα τα καλύτερα έχεις!