Λίγο πριν τρελαθώ...

Στη φωλιά του Λύκου...

 Στο δρόμο νιώθω τα βλέμματα όλων να είναι στραμμένα επάνω μας, όχι άδικα, μέσα στο αυτοκίνητο επικρατεί ένα πανδαιμόνιο. 

Βρίσκομαι σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, έχω ξεπεράσει τα όρια της αντοχής μου και αρχίζω να το παίζω drama queen.

Αισθάνομαι να θέλω να ανοίξω την πόρτα και να χυθώ κυριολεκτικά στη μέση του δρόμου, δεν το κάνω όμως, επικρατεί ακόμα το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. 

Το κινητό χτυπάει για χιλιοστή φορά, δεν το σηκώνω, το αγνοώ, ξέρω ποιος είναι και τι θα ακούσω.

Να πω πως δεν ξέρει και αυτή η γυναίκα τα εγγόνια της; Όχι, απλά αρχίζω να έχω σοβαρές υπόνοιες πως το κάνει για να με βασανίσει.

Ναι είμαι σίγουρη. Είναι σαν τις κλασικές μαμάδες, σου λένε πάντα να προσέχεις να μην πάθεις κάτι ενώ παράλληλα περιμένουν στην γωνία για να σου πετάξουν την ατάκα <<στα έλεγα εγώ, εσύ όμως του κεφαλιού σου!>> 

Κάπως έτσι γίνεται και με την δική μου, και γιατί να διαφέρει δηλαδή;

 Με εκείνα και με τ' άλλα καταφέρνουμε να φθάσουμε στο σπίτι την αγαπημένης μου μητέρας.

Με το που κατεβάζω το ένα μου πόδι από το αυτοκίνητο το μάτι μου καρφώνεται στο μπαλκόνι της, από το ύφος που έχει και την στάση του σώματος καταλαβαίνω πως τα πράγματα θα είναι δύσκολα. Κάνω όσες προσευχές προλαβαίνω μέχρι να ανοίξει η πόρτα.

Πάντα πέφτω στην ίδια παγίδα, πρώτη ασχολία της είναι τα παιδιά, κάπου εκεί στην άκρη στέκει και ο πατέρας μου. Ο κακομοίρης είναι σα να βγήκε μόλις από μάχη, και δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα, είμαι σίγουρη πως την δική μου αργοπορία την πλήρωσε αυτός.

Ενώ όλα δείχνουν να έχουν πάρει μια ανέλπιστα ήρεμη πορεία, τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται, η φλόγα υποβόσκει. 

Οι κεραίες μου το πιάνουν στον αέρα και προσπαθώ να ανοίγω θέματα ακίνδυνα.

 Τελικά τίποτα δεν πάει όπως πρέπει. Ποιος φταίει δεν γνωρίζω, μάλλον η κακή μου τύχη.

Ο Πασάς μου ως συνήθως βρίσκεται στον κόσμο του, έχει καθίσει στην καρέκλα του και δεν λέει να κουνηθεί για κανέναν λόγο, εγώ φωνάζω σαν την τρελή τα παιδιά να ηρεμίσουν, είναι λες και τους έχεις δώσει διεγερτικά, έχω την γλυκιά μου μανούλα να θέλει να κάτσω για να πούμε καμιά κουβέντα. Θέλω να πιάσω και να τραβήξω τα μαλλιά μου!

Θεέ μου γιατί σ' εμένα; 

Ξαφνικά ακούγεται η φωνή του πατέρα μου <<Ελάτε να πάμε για μπάνιο, να ξεσπάσουν και τα παιδιά>>.

Ναι ίσως να είναι μια καλή ευκαιρία σκέφτομαι, τόσοι θα είμαστε κάποιος θα ασχοληθεί και λίγο μαζί τους, να μια καλή ευκαιρία να ηρεμίσω και εγώ.

Για καλή μου τύχη και ο Πασάς μου συμφωνεί αμέσως και μάλιστα με ανέλπιστη χαρά.

Ένας καινούριος Γολγοθάς όμως αναμένεται σύντομα να ξεκινήσει για εμένα....