Λίγο πριν τρελαθώ...

Τύχη βουνό...!

 Σταματάω να τις κοιτάζω, το οπτικό μου ραντάρ έχει αρχίσει και χτυπάει κόκκινο, εδώ που τα λέμε ουράνιο τόξο κοντεύει να γίνει.

Ας βγει κάποιος τώρα να μου πει πως μου κάνει πλάκα, έστω ας μου ρίξει μια κλοτσιά να ξυπνήσω, γιατί δεν μπορεί, κοιμάμαι, και βλέπω όνειρο, τι όνειρο εφιάλτη θα έλεγα.

Εκτός και αν, όχι με τίποτα δεν γίνεται, δεν μπορεί ακόμα και στην τρέλα να με κυνηγάει η γκαντεμιά.

 Να μην σας ταλαιπωρώ και εσάς διαβάστε να δείτε τι έγινε από την στιγμή, εκείνη την αναθεματισμένη και μαύρη ώρα που πάτησα το πόδι μου σε αυτό το καταραμένο μπαράκι, θα μου πείτε τι μου φταίει το μαγαζί; και δίκιο θα έχετε, αλλά για εμένα κλείδωσε, από σήμερα μπήκε στην λίστα του γκαντεμομέρους.

 Έχουμε μείνει στην στιγμή που το οπτικό μου ραντάρ έγινε ουράνιο τόξο, αχ! και να ήταν μόνο αυτό; η καρδούλα μου άρχισε να κοπανά σε ξέφρενους ρυθμούς, ορχήστρα ολόκληρη, με τα όλα της σας λέω. Στην αρχή πίστεψα πως ήταν απλά η φαντασία μου, που εντάξει, μεταξύ μας τώρα την διαθέτω και μεγάλη, δεν ήταν όμως.

Κάποιος θα έλεγε πως ήταν η μοίρα, και εγώ συγνώμη αλλά θα του απαντούσα ''να την χέσω τέτοια μοίρα''.

Οκ! ψέματα σε εσάς δεν θα πω, κόντευα να λιποθυμήσω, και φυσικά ήταν το πιο ωραίο θέαμα!

Αυτός καθόταν δυο τραπέζια πιο πέρα από την Ιουλία και την Κατερίνα, γυναίκα στην παρέα του δεν υπήρχε, να τα λέμε και αυτά, θα μου πείτε τώρα και τι με ενδιαφέρει εμένα, αλλά ας είμαστε ειλικρινής, ακόμα και αν κάτι έχει μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, ακόμα και αν δεν σε ενδιαφέρει από ερωτική πλευρά, ένα είναι σίγουρο, θέλεις πάντα να είναι μόνος, θέλεις πάντα να πατάς στο συννεφάκι και γύρω γύρω το αγγελάκι του έρωτα να σου φωνάζει '' είναι μόνος, εσένα περιμένει, δεν σε ξέχασε ποτέ!'' Και τώρα ούπς! προσγείωση σε ανώμαλο έδαφος, είναι μόνος για χίλιους διαφορετικούς λόγους από αυτούς που εσύ θα ήθελες.

 Έχασα την αίσθηση του χρόνου, δεν ξέρω αν καθόμουν μια ώρα με το ρολόι και τον χάζευα, και παράλληλα με έβριζα που τον άφησα να φύγει, που ποτέ δεν βρήκα την δύναμη να κυνηγήσω και εγώ μαζί με τα δικά του και τα δικά μου όνειρα, πάντως ένα είναι σίγουρο, είχα μείνει έτσι αρκετά παραπάνω απ' όσο έπρεπε, το χέρι της Ιουλίας πάνω στο μπράτσο μου και  τρόπος που αυτό με έσφιγγε δεν άφηνε περιθώρια αμφισβήτησης.

Με έβαλε, κυριολεκτικά όμως, στην καρέκλα και μου έδωσε να πιώ από το ποτό της, αυτό ήταν, κόντεψα να πεθάνω, τα μάτια μου γύρισαν, άρχισα να βγάζω άναρθρες κραυγές, το χειρότερο όμως είναι ότι είχα τραβήξει πλέον την προσοχή όλων όσων ήταν στο μαγαζί, όλων όμως.

Αυτό που δεν ήθελα να γίνει μόλις το είχα καταφέρει, και μάλιστα με τον χειρότερο τρόπο.

Τελικά δεν είμαι σίγουρη αν η τρέλα και η γκαντεμιά είναι απόλυτα συνδεδεμένες, αλλά νομίζω πως πάσχω και από τα δυο.