Λίγο πριν τρελαθώ...

Έλα Μπούμπι θα κάνουμε κροκόδειλο....

 Αισθάνομαι την γη να χάνεται κάτω από τα πόδια μου, το κεφάλι μου γυρίζει λες και έχω καταναλώσει ένα ολόκληρο μπουκάλι ουίσκι.

Θεέ μου πόσο δύσκολο είναι να συντονίσεις δυο παιδιά και έναν άντρα;

Αν κάποιος μου το είχε πει ότι θα περνούσα όλο αυτό το μαρτύριο ίσως και να έμενα γεροντοκόρη.

Έφτασα να γελάω μόνη μου, για το κουράγιο που βρίσκω μέσα σε τέτοιο πάταγο και σκέφτομαι, ακόμα τα εγκεφαλικά μου κύτταρα δεν έχουν υποστεί ολική καταστροφή.

 Ο αγώνας έληξε και όλοι είναι στη θέση τους, τι και αν εγώ φώναζα πως είναι λάθος, όλοι επέμεναν να μπούμε σ' ένα αυτοκίνητο.

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη φαντασία για να καταλάβει κανείς τι επικρατεί σε όλη την διαδρομή.

Κοιτάζω από τον καθρέφτη του συνοδηγού, ναι σιγά να μην γινόμουν σαρδέλα, εσείς δεν θέλατε μ' ένα αυτοκίνητο, γίνεται τώρα ένα, απορώ βέβαια πως είναι δυνατόν να έχουν καταφέρει να μπουν τέσσερα άτομα στα πίσω καθίσματα.

Αυτοί ξέρουν, εγώ για άλλη μια φορά προσεύχομαι να μην συναντήσουμε τροχαία στον δρόμο.

Δεν την γλιτώνω την φυλακή, αν και σε κάποιες περιπτώσεις φαντάζει ιδανική τοποθεσία για ηρεμία, χαλάρωση και περισυλλογή.

 Η διαδρομή θα έλεγε κανείς πως ήταν κάτι αντίστοιχο με τον Γολγοθά που ανέβηκε ο Χριστός.

Μια ματιά στα πίσω καθίσματα και θα σε έκανε να μην ξέρεις αν θες να κλάψεις ή να γελάσεις.

Ένα πεντάχρονο να έχει γαντζωθεί κυριολεκτικά από το πρόσωπο του παππού του, ένα δεκάχρονο να έχει απλωθεί και να έχει φέρει τις πατούσες του στο στόμα της γιαγιάς του και η γιαγιά να χτυπιέται και να φωνάζει <<Τι το ήθελα και ήρθα μαζί σας; Πρώτη και τελευταία φορά! Δεν σας αντέχω άλλο>>.

Μέσα σε όλο αυτό το πανδαιμόνιο ο αγαπητός μου σύζυγος, που πραγματικά απορώ πως καταφέρνει να έχει διαύγεια για να οδηγήσει, αποφασίζει να μας ανακοινώσει πως θα πάμε στην πιο μακρινή παραλία, Θεέ μου τι λέει; Εδώ δεν γνωρίζω αν θα φτάσω στην κοντινή.

Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα όμως, τώρα καταλαβαίνω την χαρά που έδειξε, ο γλυκός μου θέλει να συνδυάσει το μπάνιο με το αγαπημένο του σπόρ, το ψάρεμα.

Αποφασίζω να μην του χαλάσω τα σχέδια και να συμφωνήσω.

 Έχω μπουκώσει δυο παυσίπονα και επιτέλους παρκάρει το αυτοκίνητο, το δύσκολο έργο ξεκινά.

Φορτώνομαι όσα από τα πράγματα μπορώ, καρέκλες, ξαπλώστρες και τα συναφή, ρίχνω μια ματιά δίπλα μου και νιώθω πως το αίμα έχει ανέβει στο κεφάλι μου.

Όλοι είμαστε φορτωμένοι μέχρι το κεφάλι και περπατάμε στην καυτή την άμμο, ούτε αναστενάρηδες να είμασταν, και ο γλυκός μου σύζυγος έχει πάρει μια σακούλα με μια πετονιά και κατηφορίζει την αμμουδιά με χάρη και άνεση.

Ξαφνικά τον ακούω να φωνάζει << έλα μπούμπι θα κάνουμε κροκόδειλο!>>

Δεν έχω άλλη αντοχή, ξεσπάω σ' ένα νευρικό γέλιο, δεν μπορώ να σταματήσω, η κατάσταση γίνεται χειρότερη όταν ακούω τον πατέρα μου, ο οποίος δεν φαίνεται γιατί έχει φορτωθεί έναν φουσκωτό κροκόδειλο που τον ξεπερνά σε μέγεθος, να του φωνάζει <<δεν θα έρθω εκεί; από τον μπούμπι ρε πούστη θα την βρεις>>.

Όλη η παραλία πλέον μας κοιτάει. Δεν έχω που να κρυφτώ.

Αφήνω ότι κρατάω και βουτάω στην θάλασσα, κάλιο να πνιγώ παρά να γίνω χάζι σε όλους τους λουόμενους...!