Λίγο πριν τρελαθώ...

Ας σκάψτε την άμμο να θαφτώ!

 Αποφασίζω μετά από αρκετή ώρα, αφού πρώτα τσεκάρω την κατάσταση που επικρατεί έξω, να κάνω την εμφάνισή μου.

Έχουμε χωριστεί και μοιάζουμε με σκόρπια διαδήλωση του ΚΚΕ, ίσως καλύτερα έτσι, όποτε μαζευόμαστε στο ίδιο μέρος επικρατεί το χάος.

Σκέφτομαι με πλήρη ανακούφιση πως ήρθε η στιγμή να απλωθώ στην ξαπλώστρα μου, που με τόσο κόπο κουβάλησα, να πάρω το βιβλίο μου και να βυθιστώ στον δικό μου κόσμο.

Χα! Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια λένε πως ο Θεός γελάει, εγώ αρχίζω να το πιστεύω πραγματικά.

Δεν έχω προλάβει να ανοίξω το βιβλίο μου και βλέπω τον μικρό να κατεβάζει το μαγιό και να κατουράει, το κακό δεν περιορίζεται όμως εκεί, δεν έχει υπολογίσει σωστά την απόσταση και πιτσιλάει την παρέα που βρίσκεται ακριβώς δίπλα μας, ούτε πάλι το κακό δεν σταμάτησε εκεί.

Τρέχω γρήγορα να ζητήσω συγνώμη από τους ανθρώπους, κατακόκκινη φυσικά από την ντροπή μου. 

Ο χρόνος σταματάει, τα πάντα γυρίζουν και η ανάσα μου βγαίνει με δυσκολία.

Πόσο πια να αντέξω; Γιατί πρέπει να τραβάω την αναποδιά επάνω μου με τόση ευκολία;

Δεν υπάρχει απάντηση στα ερωτήματά μου. Είναι η τύχη μου, η μοίρα μου, πως το λένε και καλό είναι να την αποδεχτώ.

Ούπς! Γιατί δεν βλέπω τίποτα; Γιατί τους ακούω όλους από μακριά;

Τι γίνεται εδώ, έχω πεθάνει; Και τι, γίνεται να πεθάνει κανείς από ντροπή;

ΑΧ! Παναγιά μου κάνε να ξυπνήσω και να είναι όλα ένα όνειρο, και τι όνειρο εδώ που τα λέμε.

 Και που ξύπνησα τι κατάλαβα; Όλα και όλοι εκεί. Μια βαβούρα να επικρατεί στο κεφάλι μου, και εκείνα τα μάτια να είναι καρφωμένα πάνω μου, τι είναι αυτό που διακρίνω; Αγωνία νομίζω!

Η φωνούλα μέσα μου αρχίζει να ουρλιάζει <<είσαι ηλίθια, μετά από τόσα χρόνια; Σε είδε ο άνθρωπος τάβλα και τα έπαιξε, είναι ζήτημα να σε έχει αναγνωρίσει>>

Προσπαθώ να αγνοήσω την φωνούλα αυτή, που όσο και να θέλω ξέρω πως είναι η πιο λογική.

 <<Ζωή! Είσαι καλύτερα;>>

Παναγιά μου, ναι είναι η δική του φωνή, αυτή που προκαλεί ρίγη σε όλο μου το κορμί.

Ούπς! Με θυμάται, φωνάζω και εγώ θριαμβευτικά στην φωνούλα.

Αν και στην συγκεκριμένη περίπτωση θα προτιμούσα να μην γίνονταν έτσι τα πράγματα.

Απαντάω με κομμένη φωνή και πόδια μαζί.

Δεν μου απευθύνει ξανά τον λόγο, εύλογο σκέφτομαι μέσα μου ακόμα και αν θέλω να κλάψω.

Γιατί όμως να θέλω να κλάψω;

Οκ! Τον συνάντησα εκεί που δεν το περίμενα, ναι έγινα και ρεζίλι με το κατόρθωμα του μικρού μου Ταρζάν, όμως τι με ενδιαφέρει εμένα, εμένα μια γυναίκα στα σαράντα που έχει δημιουργήσει μια οικογένεια και ζει υπό το καθεστώς του συνεχόμενου άγχους και στα όρια της κατάθλιψης!

Καθώς κάνει να φύγει, στην ευγενική του χειραψία νιώθω κάτι να έχει απομείνει στην χούφτα μου, τσεκάρω και τι να δω;

Αχ! Θεέ μου, μια προσωπική κάρτα με όλα τα νούμερά του.

Την παραχώνω βιαστικά στην τσάντα μου, λες και θα κάνεις χρήση, φωνάζω μέσα μου.

 Η επιστροφή γίνεται πλέον με άλλους ρυθμούς, για εμένα τουλάχιστον που έχω μπει στην διαδικασία να αφήσω την φαντασία μου να οργιάσει, ας το κάνει σκέφτομαι τουλάχιστον αυτή, γιατί το υπόλοιπο σώμα δεν προβλέπεται.