Λίγο πριν τρελαθώ...

Κουβέντα να γίνεται....

 Βρίσκομαι στο δεύτερο καταφύγιό μου, ναι έχω και δεύτερο, μην απορείτε.

Η κρεβατοκάμαρα είναι, θεωρητικά τουλάχιστον, ο προσωπικός χώρος ενός ζευγαριού, είπαμε θεωρητικά, γιατί αναρωτηθείτε λίγο, έχουν άραγε όλα τα ζευγάρια προσωπικό χώρο και χρόνο, για να μην κουράζεστε θα απαντήσω εγώ, φυσικά και όχι.

Η δική μου κρεβατοκάμαρα έπαψε να αποτελεί χώρο για πιο προσωπικές στιγμές με το στεφάνι μου, όχι ότι με χαλάει, για να είμαστε ειλικρινείς, αλλά να, θα προτιμούσε να μην την μοιράζομαι με κανέναν, πράγμα αδύνατον, έχω και συγκάτοικο, ένα πεντάχρονο κούκλο.

Θα μου πείτε και δίκιο θα έχετε, τι γκρινιάζεις; εσύ το έκανες να γίνεται έτσι, ναι εγώ, ναι ομολογώ πως έκανα αυτή την τόσο εγκληματική ενέργεια ένα βράδυ που δεν έλεγε να κοιμηθεί, ο τότε τρίχρονος γιός μου, το αγγελούδι μου, τι να έκανα; είχα φτάσει να μετράω μια εβδομάδα ξάγρυπνη, δεν πήγαινε άλλο, τελικά ήταν η μόνη λύση, στο μυαλό το δικό μου ήταν προσωρινή, στο δικό του όμως απ' ότι αποδείχθηκε όμως όχι.

 Δεν παραπονιέμαι, κάποιες φορές έχω την τύχη να μπορώ να μένω μόνη μου, τουλάχιστον τις ώρες που βρίσκεται σχολείο ή απλά δεν έχει όρεξη να ασχοληθεί με το που και με τι ακριβώς ασχολούμαι, πράγμα σπάνιο μα όχι απίθανο.

 Έτσι και αυτή την στιγμή, Ααααχχχχχ! Είμαι μπροστά στην ντουλάπα μου και την κοιτάζω, με κοιτάζει και αυτή και φωνάζει, ναι φωνάζει με όλη της την δύναμη ''κλείσε, δεν υπάρχει περίπτωση να βρεις τίποτα εδώ μέσα'' όχι δεν είναι αυτό που νομίζετε, δεν είμαι από τις γυναίκες που ανοίγουν την ντουλάπα και ενώ βρίσκονται μπροστά σ' ένα πολυκατάστημα, τι ωραία θα ήταν κάθε φορά που ανοίγουμε την ντουλάπα μας να νιώθαμε όλες το ίδιο, άσχετο αλλά μου ήρθε να το πω, δεν αντέχω την καταπίεση άλλο, πόσο μάλλον και εδώ, στο κάτω κάτω εδώ είμαστε εσείς και εγώ, τι να φοβηθώ; μην με παρεξηγήσετε; όλοι σχεδόν τα ίδια δεν περνάμε; ας μην φεύγω από το θέμα μου όμως, εγώ που λέτε, δεν σας το έχω αναφέρει νομίζω, πέρασα μια άσχημη κατάσταση, δεν είναι της στιγμής να τα πούμε αυτά, μην φοβάστε θα έρθει, όχι δεν θα σας αφήσω έτσι, όλα θα τα πούμε, λοιπόν που λέτε έπειτα από την περιπέτειά μου τα περισσότερα ρούχα είναι μόνο για να τα κοιτάω, αν και εδώ που τα λέμε δεν είχα και την μεγάλη γκαρνταρόμπα, τέλος πάντων, το πρόβλημα είναι πως ακόμα και αν θα βγω με τις φίλες μου για έναν περίεργο λόγο νιώθω την ανάγκη να είμαι άψογη.

Φυσικά και τον γνωρίζω τον λόγο, δεν είμαι ανόητη, όλα άλλαξαν εκείνη την ημέρα στην παραλία, την θυμάστε σωστά; γιατί εμένα μ' έχει σημαδέψει για τα καλά.

Μετά από ώρα τελικά κατάφερα να βρω κάτι, κάτι που με κάνει να νιώθω αυτοπεποίθηση, γιατί πως να το κάνουμε, δεν χρειάζεται κάτι να είναι απλά όμορφο, θα πρέπει να μας κάνει να νιώθουμε και όμορφες, κάτι σαν τους άντρες, ναι αυτούς που σε κάνουν να νιώθεις μοναδική, ναι αυτούς που διαβάζεις μόνο στα βιβλία και στην πραγματικότητα ούτε να μας φτύσουν.

Τελικά δεν το γλιτώνω το Δαφνί, ευτυχώς έχω την φίλη μου την Τόνια κοντά, θα μου φέρνει τσιγάρα. 

 Στην ώρα μου, όπως πάντα, είμαι έτοιμη. Παίρνω βαθιά ανάσα και ξεκινάω.

Νιώθω έτοιμη να ανοίξω την καρδιά μου, να μοιραστώ λίγο από το βάρος όσον περνάω και με κάποιον άλλο.

Τις κοιτάζω που έχουν γυρίσει και με κοιτάζουν, παίρνω εισπνοή και προχωράω....