Λίγο πριν τρελαθώ...

Κυριακή γιορτή...

 Τι ωραία μέρα είναι η Κυριακή; Ημέρα ξεκούρασης, χαλάρωσης!

Δεν ξέρω αν ισχύει για όλους, για μένα όμως τα πράγματα δεν είναι ποτέ όπως για όλους.

Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό που τραβάει όλα τα στραβά, μα σίγουρα το έχω σε μεγάλη δόση.

 Είναι Κυριακή και όλη οικογένεια είναι μαζεμένη, και όταν λέω όλη το εννοώ.

Αισθάνομαι ανακούφιση που δεν θα χρειαστεί να μαγειρέψω, μας έχει τραπέζι η αγαπητή μου μαμά.

Όχι δεν βιάζομαι να ενθουσιαστώ με το γεγονός, απλά ξέρω τι θα προηγηθεί και τι θα ακολουθήσει, μόνο αυτό φτάνει.

Ο Γολγοθάς μου ξεκινά από την στιγμή που πρέπει να τους ξυπνήσω όλους.

Ένα περίεργο πράγμα, τα παιδιά μου όταν θέλω να σηκωθούν ποτέ δεν το κάνουν, αντίθετα όμως όταν λαχταρώ να κοιμηθούν μια ωρίτσα παραπάνω, μήπως ησυχάσω και εγώ, πετάγονται σα να τους έχεις βάλει ελατήριο.

Έτσι λοιπόν και αυτή την Κυριακή, ο αγώνας ξεκινάει από τον μεγάλο μου γιό, φυσικά τα νεύρα μου φτάνουν σε οριακό σημείο, κάπου ανάμεσα στην επιθυμία μου να βάλω τα κλάματα ή να αρχίσω να ουρλιάζω σαν να με σκοτώνουν, σκέφτομαι πως απλά έχω να κάνω με ένα παιδί, ένα παιδί που τυγχάνει να είναι το δικό μου παιδί, εκεί όλα αλλάζουν ρώτα.

Αρχίζω να τάζω πράγματα τα οποία σε καμία περίπτωση, όσο και να το θέλω, είμαι σίγουρη πως δεν θα καταφέρω να κάνω πράξη.

Τι σημασία όμως έχει; Εγώ καταφέρνω να τον κάνω να σηκωθεί και να ετοιμαστεί, το μετά έχω χρόνο να το σκεφτώ.

Και ενώ θα πίστευε κανείς πως τα δύσκολα έχουν περάσει έρχεται να προστεθεί και η γαϊδουριά του Πασά μου.

Εκεί πόση υπομονή και τι δικαιολογίες να προβάλεις στον εαυτό σου προκειμένου να μην εκραγείς;

Δίνω έναν σκληρό αγώνα, παλεύω για τουλάχιστον ένα δίωρο.

Τι στιγμή που είμαι έτοιμη να τα σπάσω όλα, ακόμα και αν έχω μπουκώσει τα πρωινά μου χαπάκια, ο Πασάς σηκώνεται. 

Όχι, τα βάσανα δεν σταματούν εκεί. Ακριβώς εκείνη την στιγμή είναι που αρχίζει να χτυπά ανελέητα το τηλέφωνο.

<<Που είστε; Θα έρθετε επιτέλους; Άντε μόνο να φάτε θα έρθετε; Ελάτε μια φορά να πιούμε και έναν καφέ.>> 

Απάντηση δεν περιμένει η γλυκιά μου μανούλα, δεν προλαβαίνω καν να σκεφτώ.

Στο τρίτο με τέταρτο τηλεφώνημα, καθώς ο Πασάς μου καλλωπίζεται, αναγκάζομαι να καταφύγω σε ψέματα <<ερχόμαστε μανούλα μου, στην πόρτα μας πέτυχες.>>

Εκεί είναι που αρχίζω να βγάζω άναρθρες κραυγές, εκεί είναι που αρχίζουν όλοι να καταλαβαίνουν πως ξεπέρασαν τα όρια.

Όλος ο Γολγοθάς αισθάνομαι να φτάνει στο τέλος του όταν μπαίνουμε πλέον όλοι στο αυτοκίνητο, φυσικά με εμένα να κάνω το ένα τσιγάρο μετά το άλλο.

Και ενώ ξέρω πως τίποτα δεν έχει τελειώσει, ενώ ξέρω πως την τρέλα θα την έχω συντροφιά και για το υπόλοιπο της ημέρας, δεν χάνω την ελπίδα μου.

Και όσο οι ρόδες κυλούν στην άσφαλτο τόσο κυλλά και η υπομονή μου μαζί με τα τελευταία ψήγματα ελπίδας.

Ο εφιάλτης έχει όνομα και με περιμένει......