Λίγο πριν τρελαθώ...

Όταν μεταμορφώθηκα σε Εύα!!!

 Σας άφησα με την απορία, το ξέρω!

Δεν τολμώ να το πω ούτε στον εαυτό μου, και τι να πω δηλαδή, ότι έκανα το επόμενο βήμα; Ότι δεν άντεξα, αφού πέρασα αρκετά βράδια να το επεξεργάζομαι το τόλμησα!

Εκείνο το μικρό χαρτάκι τα έκανε όλα!

Κάθε μέρα, με νύχια και με δόντια το απέφευγα, αυτό όμως ήταν εκεί...

Εγώ δεν ήμουν πουθενά, είχα χάσει τον ύπνο μου, το μυαλό μου δεν θα πω ότι το έχασα, αυτό ήταν χαμένο έτσι και αλλιώς!

Και για να μην σας αφήνω άλλο στο σκοτάδι, αν και είμαι σίγουρη πως γνωρίζετε πολύ καλά την συνέχεια, ναι το έκανα, τον πήρα τηλέφωνο, ναι τον είδα από κοντά!

Αχ! Αυτή η συνάντηση το ξέρω θα μου πείτε πως ήταν λάθος, πως είμαι μια παντρεμένη γυναίκα, ναι αλλά είμαι και γυναίκα!

Γυναίκα που έχει ανάγκες, ανάγκες που ίσως κάπου να μην καλύπτονται. 

Όπως καταλάβατε θα σας μιλήσω για όσα δεν κάλυψα στα χρόνια του γάμου μου, ξέρω τι λέτε, αυτή πάει τρελάθηκε! Όχι αγάπες μου, τώρα βρήκα τον εαυτό μου.

Νόμιζα πως με τον άνθρωπο που ζεις μπορείς να καλύψεις τις ανάγκες σου χωρίς να απολογείσαι, δεν είναι ποτέ έτσι, ή σχεδόν ποτέ.

Σ' ένα μικρό δωμάτιο ξενοδοχείου θυμήθηκα πως είναι να σε θέλουν, πως είναι κάποιος να κοιτάει και τις δικές σου ανάγκες, πως είναι να υπάρχεις εσύ και μετά ο άλλος, και ναι δεν το μετάνιωσα!

Η πρόταση για την δουλειά ήρθε σαν το κερασάκι στην τούρτα. Ομολογώ πως ήταν δύσκολο να το αποφασίσω, όμως σκέφτηκα πως είναι μια καλή ευκαιρία να κάνω κάτι που το γουστάρω.

Σκέφτηκα πολύ, ξέρω θα με χαρακτηρίσετε με τα χειρότερα λόγια, τι να πω; Δίκιο θα έχετε, ναι είμαι ότι σας έρχεται στο μυαλό.

Εγώ όμως έβγαλα από μέσα μου αυτό που για χρόνια με έτρωγε. Ναι ξέρω, ξέρω ακριβώς που βρίσκομαι. Δεν έχω βλέψεις σε κάτι παραπάνω, όχι όσο και να σας φαίνεται περίεργο.

Αν φυσικά τολμούσα να μιλήσω στην Κατερίνα και στην Ιουλία θα έπαιρνα πολλές και διαφορετικές απόψεις. Αποφάσισα να το κρατήσω για εμένα!

Όσο για την δουλειά δεν έχω πει ακόμα κουβέντα, θέλω πρώτα να ξεκινήσω και μετά.

Θα είναι πολύ δύσκολο να μοιραστώ τις ώρες μου μαζί του, και αυτό το ξέρω.

Να σας πω στην τελική κάτι; Έχετε σκεφτεί τι είναι τελικά η αμαρτία; Είναι κάτι που θέλουμε πολύ και το κάνουμε ή κάτι που θέλαμε σαν τρελοί και δεν το τολμήσαμε;

Με πόσα απωθημένα τελικά μπορεί ένας άνθρωπος να ζήσει; 

Εγώ θα σας πω ότι το έκανα για χρόνια, ναι για χρόνια με έτρωγε αυτό το άγνωστο κομμάτι, και τι κατάλαβα; Να σας απαντήσω και πάλι, τίποτα, ένα μεγάλο τίποτα, μέχρι την στιγμή που τα χέρια του με άγγιξαν, μέχρι τα χείλη του να τα νιώσω σε κάθε σπιθαμή του κορμιού μου.

Δεν ξέρω αν λέγεται αγάπη ή έρωτας, ξέρω όμως πως το έζησα, το απόλαυσα και το ξεπέρασα.

Τι είπα; Το ξεπέρασα; Χα! Μέχρι και οι πέτρες γέλασαν μαζί μου......!