Λίγο πριν τρελαθώ...

Ο εφιάλτης χτυπά την πόρτα!

 Τι ωραία! Σκέφτομαι μόνη μου πόσο όμορφα νιώθω, ναι πέρασα από σαράντα κύματα και όμως κατάφερα να ορθοποδήσω! 

Θα μου πείτε, και θα έχετε και δίκιο, μόνη σου έβαλες τον εαυτό σου σε όλη αυτή την διαδικασία, ναι το ομολογώ!

Κρεμάστε με, δεν άντεχα άλλο αυτή την μονότονη πλευρά της ζωής μου!

Είχα φθάσει να σκέφτομαι αν πραγματικά ζώ, όχι πως μου έλειπαν οι εντάσεις από την καθημερινότητά μου, αλλά πως να το κάνουμε, τα έχουμε πει και πάλι, ήθελα αυτό που θα σε συνταράξει, που θα σε κάνει να νιώσεις την ζωή να κυλά στις φλέβες σου!

Οκ! Το έκανα και είδα πως προτιμούσα τα πιο βατά, δεν είμαστε όλοι φτιαγμένοι για περιπέτειες.

Αποκόμισα όμως και κάτι, μην αναρωτιέστε τι, θα σας το πω αμέσως δεν το κρατώ για τον εαυτό μου, είπαμε έχουμε γίνει μια μεγάλη παρέα, λοιπόν που λέτε έμαθα να με ακούω!

Αχ! Να ξέρατε πόσο σημαντικό είναι αυτό! 

Που λέτε μου πήρε καιρό, χρειάστηκα και ένα χέρι βοηθείας, μα να είμαι εδώ και είμαι σε απόλυτη αρμονία με το εγώ μου.

Πριν φθάσω όμως στο σήμερα πέρασα από το χειρότερο στάδιο.

 Σα να φώναζε το σύμπαν ''Δεν φθάνουν όσα έχεις, πρέπει να στείλω και άλλα, να σε δοκιμάσω!''

Ήταν ξημερώματα Παρασκευής, δεν την ξεχνώ την ημέρα, το κουδούνι της πόρτας χτυπούσε επίμονα, γύρισα πλευρό και αποφάσισα να μην επιτρέψω σε κανέναν να μου χαλάσει τον υπέροχο και γαλήνιο ύπνο μου.

Αυτός που βρισκόταν πίσω όμως από την πόρτα μου είχε άλλη γνώμη, συνέχιζε ακάθεκτος.

Όλοι στο πόδι, χειρότερος εφιάλτης δεν υπήρχε! 

Τι είπα; Πως δεν υπήρχε χειρότερος εφιάλτης; Λάθος! Υπήρχε και είχε σάρκα και οστά, ο αγαπητός μου σύζυγος, το καμάρι μου!

Η φωνούλα του ακουγόταν χωρίς υπερβολές δυο τετράγωνα πιο κάτω!

''Τι έγινε πρωί πρωί ρε φίλε; Όλοι οι τρελοί στην δική μου πόρτα;''

Τι να του απαντήσω; Το ίδιο σκεφτόμουν και εγώ, ίσως ήταν η πρώτη φορά που οι σκέψεις μας ήταν σε απόλυτη αρμονία.

Η επιλογή ήταν μια, κάποιος θα έχανε την βολή του για να ανοίξει, δεν υπήρχε περίπτωση να σταματήσει.

Ο Πέτρος ήταν αυτός που τελικά θα σηκωνόταν, δεν με άφησε βέβαια η περιέργεια και ακολούθησα με τα μάτια σχεδόν κλειστά.

 Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που ένιωσα το αίμα να παγώνει κυριολεκτικά στις φλέβες μου!

Ένιωσα πως έχανα κάθε χτύπο της καρδιάς μου, τα πόδια μου δε με βαστούσαν.

Δεν είχα ακούσει λέξη, δεν ήξερα τι είχε συμβεί, ήταν κάτι σαν διαίσθηση.

Μια απαίσια αίσθηση, ένα μούδιασμα που απλά θέλεις να κλείσεις τα μάτια σου και να εξαφανιστεί.

Στην πόρτα μου βρισκόταν ο πατέρας μου, ή τουλάχιστον κάτι που θύμιζε τον πατέρα μου!

Ο εφιάλτης είχε φθάσει πλέον στην πόρτα μου με άγνωστες διαθέσεις! 

Δυστυχώς όμως τίποτα και κανείς δεν με είχε προετοιμάσει για ότι θα ζούσα!