Λίγο πριν τρελαθώ...

Μήπως ήρθε η ώρα;

 <<Κορίτσια! Πόσο μου λείψατε!>>. Δεν ξέρω τι με πιάνει και νιώθω τόσο ευσυγκίνητη, ή μάλλον ξέρω αλλά το καταπίνω.

<<Σιγά ρε κοπελιά, κάνεις λες και έχεις να μας δεις τίποτα αιώνες>>

Μωρέ που να ήξερε, πόσο ανάγκη έχω να τις βάλω κάτω και τις δυο και να τους τα πω όλα, όλα όμως, όσα μέχρι τώρα τους κρύβω, όχι από εγωισμό αλλά γιατί δεν ήθελα ποτέ να τις στεναχωρήσω.

Ενώ η Κατερίνα κάνει μια μικρή εξερεύνηση στην κουζίνα μου η Ιουλία αντιλαμβάνεται ότι κάτι με βασανίζει και αποφασίζει να μου την πέσει κανονικότατα.

<<Θα μου πεις έτσι; Εννοείται πως δεν θα σε αφήσω σε ησυχία, έχω καταλάβει πως κάτι έχεις μέσα στο άθλιο κουτί που έχεις για εγκέφαλο>>

Ουπς! Τι θα πω τώρα; Να το παραδεχτώ; 

Τι αναρωτιέμαι η χαζή; Είναι ποτέ δυνατόν να πω όσα με βασανίζουν; <<Δεν γίνεται, Ζωή μου, να μοιραστείς τα θέματα που έχεις ανοίξει με κανέναν>> 

Σηκώνω το κεφάλι μου και βλέπω τέσσερα μάτια να με κοιτάζουν με μια έκφραση απορίας.

Όσο και να θέλω να ξεφύγω, ξέρω πολύ καλά πως πλέον δεν γίνεται.

Από την στιγμή που έπεσε στην αντίληψη και της Ιουλίας η κατάσταση στην οποία βρίσκομαι, δύσκολα θα βρω τρόπο διαφυγής, και αλήθεια τώρα, θέλω να βρω;

Μήπως έχει έρθει η στιγμή να τους ανοίξω την καρδιά μου και να απαλλαγώ πλέον από τον άχρηστο τίτλο της ευτυχισμένης και ισορροπημένης γυναίκας; 

Δεν έχω την πολυτέλεια του χρόνου, δεν γίνεται να ζυγίσω τα υπέρ και τα κατά, νιώθω σα να με έχουν βάλει σε μέγγενη και να με πιέζουν μέχρι να μου πάρουν και το τελευταίο ίχνος ανάσας.

<<Κορίτσια!!!! Σταματήστε εδώ, δεν έχω άλλη αντοχή!>>

Η φωνή μου βγαίνει μαζί με αναφιλητά, δεν έχω την δύναμη να τα κρατήσω, υπακούνε πλέον μόνο στις δικές τους επιθυμίες.

Απέναντι, οι δυο φίλες μου έχουν σαστίσει, υποθέτω από την αντίδρασή τους πως ποτέ δεν περίμεναν κάτι τέτοιο από εμένα, πόσο δίκιο έχω.

Η αγκαλιά τους, που την νιώθω σαν καταφύγιο και λύτρωση, είναι η μοναδική τους αντίδραση.

Μέσα στα δικά μου αναφιλητά ακούω την Κατερίνα να μου λέει <<κλάψε κορίτσι μου, και εγώ τόσα χρόνια αυτό κάνω, για να αντέξεις πρέπει πρώτα να πέσεις και να μάθεις να σηκώνεσαι, μόνο τότε θα γίνεις δυνατή.>>

Σοκ! Μόνο αυτή η λέξη μπορεί να περιγράψει την κατάσταση που βιώνω, τι κεραμίδα ήταν αυτή; Ποτέ δεν πίστευα πως η Κατερίνα, η δυνατή της παρέας, θα λύγιζε, και πότε το κάνει; Δεν την έχω δει ποτέ, αν και εδώ που τα λέμε εξαφανίζεται πολύ εύκολα, προτιμά την συντροφιά του εαυτού της, όπως χαρακτηριστικά μας λέει.

Όταν τελειώσω με την δική μου κάθαρση θα πρέπει εγώ και η Ιουλία να αναλάβουμε δράση, να την βάλουμε κάτω και να μας τα πει όλα, δεν είναι δυνατόν να την αφήσουμε έτσι, αυτή πάντα έτρεχε για εμάς, μας έχει ανάγκη.

Τελικά το μυαλό είναι άβυσσος! Ενώ κλαίω για όσα ζω ή για όσα δεν ζω, παράλληλα σκέφτομαι και τι γίνεται γύρω μου. Μάλλον αρχίζω και τα χάνω ή απλά έχω πολύπλευρες δυνατότητες που τις ανακαλύπτω σιγά σιγά. Ναι αυτό με βολεύει καλύτερα!