Λίγο πριν τρελαθώ...

Το χρονικό μιας περιπέτειας!

 Πως είναι να μη νιώθεις; Πως είναι να πονάει το μέσα σου; 

Δεν τα ήξερα αυτά τα συναισθήματα, δεν τα ήξερα μέχρι εκείνη την στιγμή.

  ''Μανούλα μου; Τι έγινε, μωρέ τι έπαθες;'' Πραγματικά δεν ήξερα τι να της πω, με κοιτούσε με εκείνο το αχανές βλέμμα, τραβούσε την μάσκα οξυγόνου και προσπαθούσε να μου μιλήσει, κάθε κουβέντα που έβγαινε από το στόμα της ήταν ένας μικρός άθλος.

Θα σας πω την αλήθεια μου, δεν άντεχα να μείνω δευτερόλεπτο εκεί μέσα, και ας ήξερα πως εκείνα τα λεπτά που είχα στην διάθεσή μου ήταν πολύτιμα, όχι δεν ήθελα άλλο.

Άνοιξα σχεδόν τρέχοντας την πόρτα εξόδου από εκείνη την κόλαση!

 Ο χρόνος μου είχε τελειώσει, ήταν σειρά του πατέρα μου να μπει, είχα λίγα λεπτά να ηρεμίσω, λίγα μόνο λεπτά μόνη μου, να βάλω την ψυχή ξανά στη θέση της, αλήθεια γιατί έκανα τόση προσπάθεια; Έπρεπε να κρύψω την αδυναμία μου, να δείξω πως δεν φοβόμουν, πως η εικόνα που είχα δει δεν με είχε απελπίσει.

Το έκανα για όλους τους άλλους, για να έχουν οι άλλοι κάπου να κρατηθούν, να υπάρχω εγώ για στήριγμα.

Ένα ακόμα λάθος στα τόσα πολλά! Είχα και εγώ ανάγκη από ένα χέρι, από κάποιον που θα μου έλεγε πως όλα θα πάνε καλά, που θα έπαιρνε το μισό μου βάρος.

 Το μαρτύριο της εντατικής δεν είχε τελειωμό, κάθε μέρα για δέκα πολύτιμα λεπτά, κάθε μέρα να περιμένω έξω από εκείνη την πόρτα να μου πουν πως θα πάμε.

Δεν είχα κρατήσει τα λόγια του γιατρού, τις σκόρπιες εκείνες λεξούλες που χόρευαν στο μυαλό μου εκείνη την πρώτη ημέρα.

 Την είχα πια στο δωμάτιο, μπορούσα να είμαι δίπλα της όσο ήθελα! Είχα ξεχάσει για ποιο λόγο είμαστε εκεί μέσα, το θυμήθηκα όμως με τον άσχημο τρόπο.

 ''Να σας μιλήσω λίγο;'' Ήταν τα λόγια του γιατρού που μου έκοψαν τα πόδια

''Η μητέρα σας όπως γνωρίζεται έχει περάσει ένα οξύ έμφραγμα, για την ακρίβεια ένα τεράστιο έμφραγμα το οποίο όμως μας έχει αφήσει κάποιες ζημιές'' 

Σα βουή ήταν τα υπόλοιπα λόγια του, ήταν η στιγμή που μπορούσα να καταλάβω επακριβώς τι είχε συμβεί και πόσο σοβαρά έπρεπε να το αντιμετωπίσω.

Τα κράτησα τα λόγια του και ορκίστηκα να μην αγανακτήσω ποτέ ξανά όταν η οθόνη του κινητού μου θα έγραφε το όνομά της.

 Το σπίτι μου και τα παιδιά μου με είχαν χάσει, δεν θυμόμουν πότε ήταν η τελευταία φορά που είχα φάει κάτι, για να είμαι ειλικρινής δεν πρέπει να ήταν από την στιγμή που όλα πήραν την κάτω βόλτα.

 Όλα ήταν έτοιμα, τα παιδιά μου ανυπομονούσαν να δουν την γιαγιά τους.

Άνοιξα την πόρτα του σπιτιού μου και καθώς μπαίναμε όλοι μέσα ορκίστηκα πως όλα θα άλλαζαν, όλα και όλοι, όσο δύσκολο και αν ήταν!