Λίγο πριν τρελαθώ...

Ο βράχος τελικά γονατίζει!

 Ένα πρόσωπο που δεν θα υπήρχε περίπτωση ποτέ να μην αναγνωρίσω, ακόμα και ανάμεσα σε χιλιάδες άλλα, και όμως τώρα ήταν άγνωστο!

Τον κοιτούσα και όμως δεν τον έβλεπα, δεν αναγνώριζα αυτές τις γραμμές, αυτές που μέχρι το προηγούμενο βράδυ δεν υπήρχαν.

Έβλεπα δυο μάτια θαμπά, κλαμένα και πρησμένα, κόκκινα για να μαρτυρούν έναν πόνο που ερχόταν από τα βάθη της ψυχής!

 Δεν ένιωθα τα πόδια μου, κάτι μέσα μου χτυπούσε σα συναγερμός, δεν ήξερα τι ήταν, δεν φανταζόμουν ποτέ πως θα μου ξημέρωνε τέτοια ημέρα.

Ήθελα με όλο μου το είναι να ρωτήσω, μα ήξερα πως αυτό που θα έφτανε στα αυτιά μου θα γινόταν η αιτία να διαλυθώ!

Έπρεπε να το κάνω, δεν είχα επιλογή!

Ο Πέτρος είχε αντιληφθεί την σοβαρότητα της κατάστασης, πρώτη φορά έβλεπε τον πατέρα μου, έναν άνθρωπο που μέχρι εχθές μόνο χαμογελούσε, να βρίσκεται σε αυτό το χάλι.

Τα δικά του καμπανάκια χτυπούσαν με διαφορετικό τρόπο, ίσως επειδή χρόνια πίσω το είχε ζήσει, δεν ξέρω τι ήταν ακριβώς αυτό που τον βοήθησε να πάρει τις σωστές αποφάσεις.

''Πρώτα να φύγουν τα παιδιά για το σχολείο'' Ήταν το μόνο πράγμα που είπε.

Δεν θα σας κρύψω πως εκείνη την στιγμή απλά ήθελα να τον χτυπήσω, δεν μπορεί εγώ να τρέμω από αγωνία για το τι έφερε τον πατέρα μου σε αυτό το χάλι και αυτός να μου υποδεικνύει και το πότε θα μάθω τι έχει συμβεί.

Ήταν η στιγμή που το μυαλό μου άρχισε να πλάθει σενάρια, αυτά που με βόλευαν, αυτά που θα μου ήταν πιο αντιμετωπίσιμα!

''Οκ! Πάλι θα τσακώθηκαν, μόνο που αυτή τη φορά θα ήταν σοβαρό'', σκέφτηκα με μια δόση ικανοποίησες.

Ναι, αυτό το σενάριο με βόλευε, ήταν το λιγότερο επώδυνο, το κράτησα στο μυαλό μου μαζί με την επιθυμία να θέλω να χαστουκίσω τον Πέτρο και έμεινα στην θέση μου ως που τα παιδιά να φύγουν.

 Το κλικ της πόρτας που έκλεινε πίσω ήταν ο μόνος ήχος που ήθελα να ακούσω, ήταν η στιγμή που η ζωή μου θα άλλαζε πραγματικά, χωρίς να το γνωρίζω καν!

''Μπαμπά, σε παρακαλώ πες μου τι συμβαίνει.'' Ήταν τα μόνα λόγια που μπόρεσα να του πω.

Μέσα από ένα γοερό κλάμα έφτασε στα αυτιά μου η αιτία που βρισκόταν σε αυτό το χάλι.

Αναρωτιόμουν για αρκετά δευτερόλεπτα αν όντως είχα ακούσει να μου λέει ''Η μάνα σου, έπαθε έμφραγμα, είναι στην εντατική''.

Είχα μείνει ασάλευτη, δεν μπορεί, δεν είναι δυνατόν, ο βράχος που δεν τον λύγιζε τίποτα να βρισκόταν σε αυτή την κατάσταση.

Δεν είχα την δύναμη να ρωτήσω παραπάνω πράγματα, ή για να είμαι πιο ακριβείς δεν ήθελα, φοβόμουν το τι θα άκουγα.

 Η επιστροφή του Πέτρου ήταν αυτή που φώτισε το τοπίο, είχε γυρίσει από το σχολείο και με μια εκνευριστική ηρεμία ρώτησε να μάθει τι έχει συμβεί.

''Μπάρμπα, τι έγινε;'' Αυτό μόνο, χωρίς ίχνος αγωνίας....! Η φαινομενική του αναισθησία πυροδότησε την οργή μου! Για την ακρίβεια ένα ασταμάτητο κύμα οργής!

Τώρα που τα σκέφτομαι αναρωτιέμαι πραγματικά πως βρήκε την δύναμη και δεν με χτύπησε!

Ο κόσμος μου, ότι πίστευα μέχρι τώρα, είχαν μπει σε καινούρια τροχιά και εγώ ένιωθα αδύναμη να πορευτώ σε αυτό το καινούριο μονοπάτι.