Λίγο πριν τρελαθώ...

Δεν είμαι ποντίκι...!!!

Είμαι για γέλια άραγε η για κλάματα; Όχι δεν τρελάθηκα ακόμα, αν και με μαθηματική ακρίβεια οδεύω προς τα εκεί! Όλο το βράδυ έτρεχα, έτρεχα σε μια ρόδα, ναι όπως ακούσατε, ήμουν λέει ποντίκι, εντάξει όχι αρουραίος αλλά και πάλι ποντίκι ήμουν, μ' είχαν μέσα σ' ένα μεγάλο κλουβί, πολυτελείας θα έλεγα όχι ό,τι και ό,τι, και είχα και μια τεράστια ρόδα, ακόμα και στο όνειρο έπρεπε να με βασανίζουν δεν τους έκανε μια μικρούλα να κάνω δυο βήματα και να τελειώνω, είχα όμως το καθαρό μου το νεράκι και το φαγάκι, η αλήθεια είναι πως έδειχνα ικανοποιημένη, ναι ήμουν τελείως ευτυχισμένη με την μίζερη ζωή που είχαν διαλέξει για εμένα.

Αυτό είναι! Από το πρωί τρέχω σαν την τρελή μέσα στο σπίτι και φωνάζω ''δεν είμαι αυτό που θέλετε!'' 

Δεν άντεξα η γυναίκα, πόσο να κρατήσω; Το στεφάνι μου με κοιτάζει τρομαγμένο, δεν βλέπω στα μάτια του απορία για το τι μπορεί να μου συμβαίνει, όχι σίγουρα, αυτό που διακρίνω είναι τρόμος, ναι φοβάται για το τομάρι του, δεν τον νοιάζει πως αν τρελαθώ θα αφήσω πίσω τα παιδάκια μου, φυσικά ούτε λόγος να νιώσει τύψεις, να αισθανθεί έστω για λίγο ότι αυτός με έχει φέρει σε αυτή την κατάσταση.

Αποφασίζω πως ήρθε η ώρα να πάρω την ζωή μου στα χέρια μου! 

''Ναι! αυτό είναι, αυτό χρειάζομαι!'' 

Του παίρνω το φλιτζάνι που κρατάει χωρίς να του μιλήσω και μαζί και την προέκταση των χεριών του, το κινητό του, είναι ο μόνος τρόπος για να καταφέρω να τραβήξω την προσοχή του, και το καταφέρνω. ''Ρε Ζωή, τι θέλεις; Σου σάλεψε τελείως; Αρχίζεις να μοιάζεις της μάνας σου να ξέρεις, πρόσεχέ μην το παρακάνεις''

Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται είναι να του αστράψω μια ξεγυρισμένη, δεν μπορώ όμως, υπερισχύει βλέπετε λόγο ύψους, γιατί ο καλός Θεούλης και σ' αυτό να με ταλαιπωρήσει, μισό μέτρο άνθρωπος, που λέει ο λόγος, τι να σου κάνω;

''Κάτσε κάτω και μην βγάλεις άχνα! Έχω να σου ανακοινώσω πολύ σοβαρά πράγματα.''

Με κοιτάζει σα να βλέπει εξωγήινο, δεν πτοούμε, εγώ θα τα πω και αν θέλει ας μην με ακούσει.

''Αποφάσισα να πάω για δουλειά!'' Του το σερβίρω έτσι ξερά.

''Ναι, και τα παιδιά; Και πες πως τα βολεύουμε, που θα βρεις ρε Ζωή δουλειά τέτοια εποχή;''

Χα! Σε γελάσανε, φωνάζω από μέσα μου!

''Ξέρω που θα πάω, πες εσύ το ναι και να μην νοιάζεσαι, όλα θα τα βρω.''

Με κοιτάζει καχύποπτα και το ξέρω.

''Για βρες και μετά έλα να το συζητήσουμε.''

Δεν θέλω να του πω τίποτα παραπάνω, το αφήνω για τώρα, μην του έρθουν όλα μαζί.

Του φτιάχνω καινούριο καφέ και του επιστρέφω και το κινητό. Η ηρεμία αρχίζει να ζωγραφίζει και πάλι το πρόσωπό του.