"... I am willing to be with you."
Hindi na ako nakatulog sa biyahe mula no'ng marinig ko ang mga katagang 'yon. Si Worth ang nakatulog... Unexpectedly, sa mga balikat ko.
He is peacefully sleeping after creating war inside me. The war of my heart versus my mind. My conscience to be exact.
I feel guilty. Pakiramdam ko hindi ko deserve ang mga salitang binitawan niya. Because all these time, it's all about my scheme. Sinabi niya lang 'yon dahil... He's under an unbelievable old belief.
Hindi ko mapigilang malungkot habang nakatingin sa kanya na mahimbing na natutulog at nakasandal sa balikat ko. Bakit ngayon ko mas nararamdaman ang lungkot? Siguro dahil na rin sa nangyari kay Lolo? I don't know. It feels like a chain of sadness covering me now. At lahat ng dahilan para maging malungkot ay sumasagi sa isip ko.
Worth suddenly move but didn't wake up. Ipiniig niya ang ulo sa sandalan ng upuan at hindi na sa balikat ko. Mas nagkaroon ako ng enough distance to stare on him clearly.
'Magagalit ka ba? Maiinis? Kapag nalaman mong hindi mo naman talaga ako gustong samahan...'
Napabuntong hininga ako at napayuko. Sinubukang iwaksi sa isip ang isang dahilan na 'yon. Gusto ko munang enjoyin ang kasalukuyan na kasama ko siya. Ang kasalukuyang katotohanan na nasa tabi ko siya. Na may tao akong nasasandalan sa mga oras na 'to.
Tears just built in my eyes thinking about Lolo. And imagining the situation without Worth. Hindi ko alam ang gagawin ko.
I tried not to make a sound while crying. Dahan-dahan akong sumandal a balikat ng natutulog na si Worth. Trying to gather and snatch some strength from him.
But few seconds past, he didn't let me snatch some strength... My tears keep flowing as he put his arm on my shoulder, caress it. Planted a kiss in the top of my head. Why is it feels like I didn't beg? It feels like he's giving it to me. All the strength I am needing at this moment. And hell I feel guilty.
HOURS came we made our way to our small province. Dumeretso kami sa hospital kung saan naka-admit si Lolo. Ang sumalubong sa akin ay ang kaibigan kong nagbigay ng impormasyon sa akin tungkol sa nangyari.
Worth patiently stands beside me. Nakalimutan ko na siyang ipakilala sa mga kaibigan ko. I am just silently feeling his presence beside me. At oo, tila ang lakas ko ng mga oras na 'yon. I tend to comprehend the doctor's diagnosis. My friends' story of witnessing what happened. And the back story I never know.
And what I did is just to comprehend pero nakakapagod. We ended up at Lolo's hospital room. Nagising daw siya kaninang umaga, kumain at pinainom ng gamot. Muling ininda ang sakit na nararamdaman kaya kinausap muli ng doctor. Even the doctor's approach to me was, 'Ikaw ba ang apo niya?'
It just break my heart.
Nakaupo ako sa gilid ng kama ni Lolo habang hinihintay siyang muling magising. But my eyes are commanding me to sleep.
"Aya," Worth called.
"Hmm?" Sinubukan kong imulat ng maayos ang mga mata.
"You need to eat. Isang mansanas lang ang kinain mo mula no'ng dumating tayo."
Bigla nalang akong napangiti. Bakas ang pag-aalala sa mukha niya. And the feeling of contradicting that makes me laugh.
"An apple a day, keeps the doctor away."
"Come on," he smile. Move his eyebrows up and in meet. "Your friends are waiting for you outside."
"Oo nga pala. Hindi pa kita napapakilala sa kanila."
