Politician Series 2: The Governor's Secret Affliction [ COMPLETED]

05

Busy akong nag luluto para sa breakfast namin. Panibagong araw naman para sa aming mag asawa. Pancake lang naman ang niluto ko since sabi nila ay madalang lang daw kumain si Lucian ng breakfast.

"Answer the fucking call Almirah, please answer baby" Rinig kong sabi niya. Naabutan ko syang may dalang cellphone at panay tawag sa kanyang girlfriend. Nag Knock ako sa door para mapansin niya ako.

"I cooked breakfast for us. It's just a pancake since your maid said you dont eat breakfast daw. " Nilapag ko ang tray na may lamang pancake sa table niya.

"Throw that in the trash, I'm not hungry" pag ka sabi niya ay agad syang pumunta sa balcony niya.

Hindi ko sinunod ang sinabi niya. Nagbabasakali lang naman ako na baka kakainin niya iyon. Iwan ko ba kung bakit naging martyr ako sa storyang ito, siguro ay tinanggap ko na na ako ay asawa ng isang gobernador. Isa pa siya iyong crush ko ng bata ako. He is the man I've been waiting sa matagal na panahon. Kaya pala minsan may napaginipan ako na batang babae at lalaki na nag lalaro ng bahay bahayan, nag luluto, nag hahabulan. I remember pa nga sa dream ko na his favorite color is green kasi sabi niya color daw iyon ng life. Sa isang dream ko rin ay nag tutulungan kaming gumawa ng cupcake made of mango na shinake pa namin tapos nakaka tuwa pa dahil iyong silbing icing sa cake ay ice cream.

Lumabas ako upang lumanghap ng fresh na hangin. Miss ko na iyong bango sa probinsya namin iyong tipong malanghap mo talaga ang napa ka fresh na hangin na walang halong kemikal.Malaki naman ang yard sa bahay kaya nag libot libot ako para na din maka pag exercise.

"What are you doing here ate? Wala naman atang basura dito" tanong ko sa ate na nag wawalis. Wala namang puno dito. Namataan ko ang laman ng dustpan. Tumingala ako at doon ko nakompirma na tinapon nga ang pancake na gawa ko mula sa balcony ng kwarto niya. Hindi ko alam kong bakit nasasaktan akong makita ang pancake na tinapon siguro ay nasasanay ako sa probinsya na lahat ng gamit na meron kami ay tinuring kon paran may buhay dahil inaalagaan ko iyon.

"Ah ma'am, syangapala ang sarap ng pancake na lu-to niyo ma'am" utal utal na sabi niya. Tipid ko syang nginitian tsaka ko sya tinalikuran at nagmamadaling pumasok.

"Lucian!" Tawag ko sa kanya. Naabutan ko syang pababa sa hagdanan siguro ay papasok na sya.

"What?" Taas kilay na sabi niya .

"Bakit mo itinapot ang niluto ko? Hindi mo ba alam na pagkain iyon! Gobernador ka Lucian at alam mong maraming tao ang ginugutom dahil sa wala silang pag kain kaya-" napa tigil ako ng maramdaman ko an malamig na kamay na nasa leeg ko.

"Let me remind you that I am only your husband on paper, so you have no right to yell at me!" Halos nanlisik ang mga mata niya habang tinitingnan ako. Mas lalong diniin niya ang kamay niya sa leeg ko kaya halos hindi na ako maka hinga.

" Art! " Kinuha ni Lucian ang kamay niya sa leeg ko ng marinig ko ang galit na boses ni Nana Carmen. Umubo ako at pinukpok ang dibdib ko upang bumalik ang pag hinga ko. Lumapit sa akin si Nana Carmen at tinulungan akong maka tayo. " I am so disappointed sa attitude mo ijo, hindi na ikaw ang Arthuro na inaalagaan ko" rinig kong sabi ni Nana Carmen.

Iginaya ako ni Nana Carmen papunta sa kwarto ko. Tulad ng nga nakaraan ay humingi na naman sya ng tawad dahil sa nagawa ng alaga niya sa akin.

"Ako naman po angna una, masyado akong nag assume kaya nagawa ko syang sigawan" sagot ko. Tinulungan ako ni nana Belen na pahiran ng alcohol ang sugat na nasa leeg ko gawa ng pag sakal sa akin ng gobernador.

Nang umalis na si Nana ay doon lang tumulo ang luhang kanina ko lang pinipigilan. Puno ng kaba, kalungkotan ang puso ko pero kahit na ganun man ay alam kong umaasa ako ng sa isang araw ay mag bago na ang pananaw ni Lucian. Gusto ko ng umuwi sa probinsya kaya hindi ako dapat titigil na mangulit upang mapalapit ang puso niya sa akin.

Nagising ako ng biglang nadarama ko sng gutom. Ala una na pala ng halon at halos limang oras akong naka tulog.

"Uy, saktong sakto dinalhan kita ng pagkain" tumingin ako sa pintuan ng marinig ko ang boses ni nana Carmen. May dala syang pag kain.Bigla kong naramdaman ang gutom lalo na ng maalala komg hindi pa pala ako nag umagahan.

"Salamat po Nana, pero hindi mo po naman trabaho ang hatidan ng pag kain. Kung tutuusin nga hindi niyo po deserve na pagsilbihan ako. Asawa lang po ako sa papel" Napa tigil si Nana Carmen ng marinig niya ang sinabi ko.

"Sonne hindi ko gusto ang narinig ko sa iyo ngayon" parang nangangaral si Nana sa boses niyang iyon. "Syangapala namumula ang mata mo" lumapit sya sa akin at nilagay ang kamay niya sa noo ko. " Hala! May lagnat ka, jusko lumabas nga muna ako tatawagan ko ang asawa mo"  hindi pa man nakarating si Nana sa pintuan ng magsalita ako.

"Nana okay lang, huwag ka ng mag alala" Bumuntong hininga si Nama tsaka lumapit muli sa akin.

"Sure kaba? Anong gamot ang gusto mong inumin?"

" Huwag na Nana, naramdaman ko namang mawawala na ito mamaya lalo nat naramdaman kong masarap ang luto mo" biglang ngumiti si nana at ginulo ang buhok ko.

" Bolero ka talaga kahit na may lagnat ka. Kakainin mo yan ha? Gagawa ako ng maiinom mo, hihingi ako ng organic leaves sa harap" nag thumbs up lang ako kay Nana bilang sagot.

I use my phone habang kumakain ako and biglang nag pop up sa notification ko ang trending na news ngayon. I accidentally tap the Facebook app at bumungad ang sari saring vedio sa gobernador together with his girlfriend.

Isa palang modelo ang girlfriend niya at ang kanilang break up ay nag trend sa ibat ibang  Social media. I saw some comments na malungkot na ibinahagi niya ang bagiging fan sa dalawa. 5 years na silang magkarelasyon kaya siguro ganun ang galit saakin ni Lucian.

-------------

I would like to apologize for the shorter scenes in each chapter of my stories. I understand that some of you may prefer longer and more detailed events within a single chapter, but that's just not my style. Since the beginning of my first story, I have always been inclined towards shorter scenes.However, please rest assured that I am committed to ensuring that your time spent reading my stories is not wasted. Despite the shorter scenes, I promise to make each moment count and create a memorable experience for all of you.

 I will strive to captivate your imagination, evoke emotions, and keep you eagerly turning the pages.Every scene I include is carefully crafted to advance the plot, develop characters, and maintain a compelling narrative. Though concise, these scenes are designed to leave a lasting impact on your hearts and minds.

Your support as readers means the world to me, and I value your feedback and opinions. If you have any suggestions or preferences for future stories, please feel free to share them. Your input will help me grow as a writer and cater to your interests.

Thank you for your understanding and for joining me on this storytelling journey. Together, we will create a world of memories that you will cherish.

Happy reading! >>>>frm ate Vien