Chapter 2

68 5 0
                                    

Killing Apollo wouldn't help. Pero kaunti na lang. Kaunting pasensya na lang ang natitira kay Ceesta para makagawa ng hindi magandang bagay sa kasama.

And yet, he was unaware of Ceesta's silent rage as he choose to sit beside her and complained about their dinner. Na ang tagal nitong naghintay para lang sa nasty porridge.

She swore that if this man won't shut his mouth, she would go insane.

Earlier. He sincerely apologized. And she couldn't put all the blame on Apollo. Naiintindihan ni Ceesta na parehas nilang pinasok ang situwasyon kaya parehas silang magdurusa.

At parehas rin nila 'tong tatakasan.

“The lady guard don't even look at me, paano gagana charm ko sa kaniya?” He complained, again.

“Bibigay rin 'yan.”

“Sabihin na nating gumana pang aakit ko sa kaniya. What if, hindi ako maka makatakas? Hindi niya ako pakawalan? Alam mo ba pwedeng mangyari sa 'kin?” He leaned closer to whisper. “She could use me as a sex slave--”

Ceesta pressed her palm and fingers against her forehead and tried her best not to slap Apollo's face. “Could you please--stop saying that? Walang may gusto na gawin 'yon kasama ka.”

Though, Apollo was right. Kanina pa nila sinusubukan kausapin ang nag iisang sundalo na nakabantay sa kulungan pero hindi nila makuha ang atensyon nito. “It proves na hindi ka talaga charming.”

He furrowed and backed away. “And you also need to stop being rude to me.”

“Hina-humble lang kita. Masyado mo na kasi pinataas tingin mo sa sarili mo. Kaysa ibang tao pa ang mag pahiya sa 'yo, ako na lang gagawa.” She hugged her folded legs against her body to get rid of the chilly air.

“Aww. You are the sweetest!” Nakangiti nitong ginulo ang buhok ni Ceesta na agad niyang tinapik palayo.

“Kuha ko ayaw mo na mapahiya ako ng ibang tao kahit na alam nating hindi mangyayari 'yon at hindi ko rin naman sila hahayaan na insultohin ako, pero hindi 'yon dahilan para ikaw ang gumawa no'n sa akin. Sabihin ko sa'yo na kahit magkaibigan tayo Cee, hindi rin kita pinapayagan na ipahiya ako.” He argued. Then moved closer to Ceesta. “And you're cold.”

Despite of his high neck cotton shirt with button, she started to absorb the warmth from his body, nang isampay ni Apollo ang braso sa kaniyang balikat. She did not back away from his hug but she gave him a teasing look.

“No, Cee. Don't look at me like that. Mukha kang hihimatayin at hindi pwede na may magkasakit sa ating dalawa dahil sigurado naman ako na hindi tayo aalagan nung ISA d'yan sa labas.”

Ceesta broke to a scoff with a laughter. Both of them are freezing in cold, perhaps, it came from the rocks that surrounds them.

Walang kutson, walang kumot, at unan. Tanging ang batong sahig, pader, at kisame lamang ang kasama nila sa loob ng ilang oras. At dito na rin nakikita ni Ceesta na iikot ang buhay nila. There was no way they could escape the cell with their bare, cold and trembling hands. At hindi naman pwede na habang buhay nalang nila yakapin ang isa't isa.

“Maybe I should ask for a blanket.” She spoke. She knew Apollo felt cold too and her thin body wasn't enough to give him warmth.

“They will just ignore you.”

Ceesta hesitated as if she just heard the disappointment in his voice. Which, madalang ipakita ni Apollo.

“They can ignore me, pero sigurado na maririnig nila ako. Ang sabihin mo gusto mo lang ako kayakap eh.” She teased followed by a flip on her forehead.

Norfolk Where stories live. Discover now