Norfolk

Chapter 16

The sky has its beautiful hues of the blue hours, a time of serene and meditative bliss before the night falls and darkness takes over. But for Ceesta, everything seemed to be tinted by the color blue as the air was filled with a sense of emptiness.

She walked along the empty street and nothing could be heard but her own footsteps and her own sniffs. Hindi niya alam kung saan siya dadalhin ng sariling paa. Basta ang gusto lang niya'y magpahangin at mapag-isa.

Isang mapait na tawa ang kumawala nang mapagtanto na dati ay nagbabasa lang niya sa libro ang ganitong eksena-- ang mag-isang naglalakad papunta sa kawalan habang pinapahupa ang bigat dala-dala.

Dito niya napatunayan na kailan man ay hindi tunay na mararamdaman ng isang mambabasa ang sakit at paghihirap ng isang karakter. Maliban kung mararanasan ito sa eksaktong pangyayari.

Iniisip ni Ceesta na marahil ay karma niya ito dahil minsa'y gustong-gusto niyang nagbabasa ng trahedya at problema sa pagitan ng mga karakter. Tama nga naman si Apollo nang sabihin nito na walang magbabasa kapag walang matinding pagdadaanan ang bida. Pero hindi niya ginusto ang ganito.

Marahil, habol lang talaga ni Ceesta ay kung paano ang mga ito sagipin ng taong tinadhana sa kanila, which she thought.. it could be Aslan--

The mention of his name in her mind felt like a knife piercing deep within. Ngayon, malinaw na kung bakit ganoon makitungo si Aslan sa kaniya. Lalo na alam na alam ng prinsipe na titig lang nito ay titiklop na si Ceesta. He wanted to distract her. He wanted her to fall for him, deeper, tsaka siya itatapon na parang laruan. Pagkatapos pagkuhanan ng saya at aliw, ay iiwanan.

The night he had save her seemed to be a scene in a fairy-tale she used to read, but turns out that experience was a whole mistake. It such a shame that she fall for him--

Simbilis ng isang kurap ang isang pwersa na tumulak kay Ceesta mula sa kanan, pa-tilampon ang katawan niya sa mabatong lupa at nagpa gulong gulong.

Despite of dizziness, she crawled. But a laughter burst behind her.

“Tingnan mo nga naman. Ganito lang pala kita kabilis mahahanap.”

Lumitaw sa magkabilang gilid niya ang binti ng naka itim na trouser at maramdaman ang bumabaon na kuko nito balikat niya. Kasabay ang ngitngit ng ngipin niya sa sakit ay walang alinlangan niyang hinigit ang bato na kasinglaki ng kamao nita, bago siya nito pwersahang iharap. Hanggang sa umalingawngaw ang malakas na tunog pagkatapos itong tumama sa bungo ni Deo-- Midnight.

A low, eerie scream of pain echoed. While Midnight was wincing in pain, she took the chance to run. And she never looked back because she was scared to see if he followed her.

Especially when he heard him screaming that if he find her again-- he would peel Ceesta's skin out and break every bones of her and he would make sure that she was alive when he do that.