Norfolk

Chapter 18

Dala ang libro, ibinalita ni Ceesta ang masamang mensahe kay Apollo pagdating niya sa tinutuluyan nito.

Sinubukan niya na magsulat, at patakan ulit ito ng dugo. Ngunit kagaya ng nangyari kagabi ay walang nangyari. Ayon kay Apollo, nang mapatakan ng dugo ang pahina ay sinipsip ito niyon na animoy isang espongha.

Ngubit ngayon, tila ba ang mahiwagang libro ay naging isa na lamang pangkaraniwang bagay.

Ibinato ni Ceesta ang katawan sa kama katabi si Apollo na nakatulala sa libro.

“So, hindi pa alam ni Aslan na hindi talaga sila totoo?”

Itinanong ni Ceesta kung may nakita ito sa libro ngunit sinabi ni Aslan na wala. Kaya marahil bakas sa mukha ng  prinsipe ang matinding pagtataka habang pinapanood siya nito na umakto ng ganoon.

Maaari na pagpasok nila sa Norfolk ay siyang pagkawala ng kung anong mahika na bumabalot sa libro. Pero ang tanong na kanina pa bumabagabag kay Ceesta ay bakit, at paano? Ano o sino ang bumawi ng mahika ng libro?

“Hindi mo ba nakitang nag rirituwal lola mo?”

Umiling si Ceesta at pinukulan ng masamang tingin si Apollo nang mapagtanto niya ang kakaibang tanong.

“Ganito, Cee. What if may ibang nag mamayari n'yan bukod sa lola mo?”  Pagkukuro nito.

Kunot noo, muling natigilan si Ceesta sa tanong ni Apollo.

“Kasi, kung hindi ang Lola mo ang nag cast ng spell sa libro. Posible na nakuha n'ya 'yan sa ibang tao, o ibang lugar--”

Apollo paused, seemed like he realize something.

“Tapos ano?” Atat na tanong ni Ceesta.

“Huy, ano??” Hinampas niya ang kama upang mangulit pagkatapos matulala ang kasama na tila may napagtanto ito na hindi ka aya-aya.

Wala pa man din itong sinasabi ay kinakabahan at pinanghihinaan na ng loob si Ceesta hanggang sa bumagsak ang balikat ni Apollo at nag buntonghininga hininga.

“Wala.” Sagot nito. “Nasa labas ng libro yung may ari.”

“Patay na si lola.” She corrected.

Apollo flinched and murmur. Kamay nito sa dibib. “Patawad po.”

She groaned. As if she wanted to cry. “Paano na 'yan?”

The fact that there was a high chance of being trapped in Norfolk was increasing. Hindi maitatanggi ni Ceesta na isa sa pinaka magandang lugar na napuntahan niya ang Norflok-- sadya lamang na hindi siya itinadhanang mamuhay rito ng payapa.

Simula pa lamang nang pumasok sila rito, puro maling desisyon na sa buhay ang naipon niya't nag resulta sa masamang bagay.

“Tama na 'yan, Cee. There's a light at the end of the tunnel.”

“Wala akong makita.”

“Kung wala ka pang matanaw, it means malayo pa--”

Ceesta took a deep breath.

“Pero malayo ka na!” Apollo exclaimed, trying to lift the moment. But when Ceesta didn't move, he groaned. “Oh come on, Cee.”

Naaninag ni Ceesta ang pagtayo ni Apollo sa tapat niya tsaka yumuko upang hilahin ang magkabila niyang braso kamay at pwersahang ipa-upo sa kama.

“Ano na pag-usapan n'yo ni Aslan, ha? Hindi ba siya nagtanong o nagtaka?”

Ceesta cast a lethargic glance at Apollo. Trying to cover her uneasiness.

May isang bagay si Ceesta na hindi mabanggit sa kaibigan.

Hindi pa niya nasasabi kay Apollo na siya ang planong gawing pain at hindi niya alam kung saan at paano ito sisimulan. There was a pang of guilt inside her. But it was done. Dala na niya ang hinahabol ni Midnight kaya mas minabuti niyang ilihis na si Apollo sa issue.

Ceesta shook her head. Panandalian siyang napatitig sa kamay ni Apollo na nakakapit sa kaniya at nag buntonghininga bago sabihing, “I accepted his offer.”

Bumagsak ang maaliwalas na ekspresyon ng kaibigan. “Oh, my poor little Cee.”

“Ganoon din e', hindi rin ako titigilan hangga't hindi ako nahahanap.” Paliwanag niya.

Naniniwala siyang may iba pang paraan-- pero nang mag-tanong si Aslan ay hindi naman niya ito masagot. Wala siyang maibigay na maaaring kapalit na solusyon kaya kumapit na lang siya sa mga salita nito.

Ceesta just hoped Aslan would keep his word.
That he would keep her safe. 

“You know what. If that kitchen boy bites you, you just got to bite him, too-- suck your soul back, Cee!” Apollo pulled his hands away and sat beside her. “He is nothing but a disgusting parasite.”

Ceesta scoffed with a laughter, kahit na naroon ang bigat, at matinding kaba sa takot tuwing maiisip niyang walang kasiguraduhan kung ma aabutan pa niya ang pagsikat ng araw bukas.

--

Hindi agad nahanap ni Ceesta ang sarili na nakatulala sa kawalan, na sa sobrang pag-iisip ay hindi na niya namalayang masyado niyang itinuon ang sarili sa pakikiramdam kung gaano kabilis ang tibok ng kaniyang puso, kung paano mamalipit ang kakaibang sakit sa kaniyang sikmura kasabay ang hindi mawaring tawag ng kalikasan o tawag na ito mula sa kabilang mundo hanggang sa may kumatok sa kaniyang pintuan.

It was Aslan, leaning against the door with crossed arms.

“You look pale, Teeny.” He started to walk towards her.

She immediately looked away, giving Aslan a hint that Ceesta still didn't want to talk to him. But the prince seemed to not care. Nagtuloy tuloy lang ito hanggang sa tapatan niya si Ceesta.

Hindi siya kumibo. Nanatili lang siyang nakaupo sa gilid ng kaniyang kama, nakatingin sa paa ng lamesa habang hinihintay na umalis si Aslan. But she knew he wouldn't.

“Don't fret. I will ensure your safety.”

Inaasahan na ni Ceesta na madali para kay Aslan na sabihin iyon. Palibhasa hindi alam ng prinsipe kung anong mga salita ang ibinanta ni Midnight sa kaniya kahapon na hanggang ngayon ay tagos buto na ramdam ni Ceesta ang diin at gigil sa boses ng nilalang. He would kill her.

She flinched when Aslan put his arm exactly where Midnight gripped her. Sapat na ang salubong na kilay ni Aslan para matigilan siyang gumalaw. He pushed aside the cloth of her cloak, revealing the purplish dots of markings on her skin.

“Who's responsible for this?” He asked sternly. “Did Apollo hurt you?”

“No.” Mabilis niyang tugon.

Kahit na wala siyang balak sabihin ay kinuwento na ni Ceesta ang nangyaring pag atake sa kaniya ni Midnight at ang mga pagbabanta nito.

Ceesta noticed how his face darkened, his tick straight brow lowered and pulled closer together while his jaw tensed and jut forward slightly.

He leaned forwards and cupped Ceesta's right cheek. She felt the familiar warmth and immediately gave her a comforting place--

“It's time, Teeny.”

The words tightened her muscle. Biglaan, gusto niya itong pakiusapan na huwag muna. She wanted to withdraw, but she knew it was too late when a petite girl in a moss green dress with long brown hair entered the room. It was Val, and she didn't look friendly.

Val scoffed. “That girl is not a child. Leave her alone, Caedmon.” Her right brow lifted while scanning Ceesta in a pastel peasant dress with floral patterns. “Handa na sila sa baba.”

Ceesta wasn't bothered by Val's eyes assessing her, but she pondered the fact that Val addressed Aslan by his second name. Kung saan tanda ni Ceesta na ayaw ni Aslan sa pangalang iyon, puwera na lamang kung mahalagang tao sa buhay nito ang tatawag dito gamit iyon.