Norfolk

Chapter 19

Ceesta's heart hammering rapidly in her chest like a ticking time bomb, she felt as if she was about to explode. Her legs were tense, and she felt ready to run at any moment. While she walked down the cobbled bridge, her hands jammed into the crook of her armpit as she restrained herself from letting out a scream or a cry.

Sa gitna ng dilim na bumabalot sa paligid, na niningkit ang mga mata ni Ceesta na inaninag ang maliit na kakahuyan, hindi kalayuan sa tinawid niyang tulay.

Ang sabi nila Val ay may mga sundalong nakakalat at magbabantay sa kakahuyan kaya ganoon na lamang ang pag dagsa ng mas matinding kaba nang ni isa ay wala siyang makita-- alam niyang naroon ang mga ito, nakatago at naka halubilo sa kulay ng kalikasan. Pero dahil wala siyang makita, ay hirap siyang tanggalin ang kaba at takot hanggang sa makarating siya sa gitna ng kakahuyan.

Ceesta flinched at the sound of crunching dried leaves as if something or someone stepped on it. Nanlalaking mga mata, sinubukan niyang habulin ng tingin ang pinanggagalingan ng tunog. Ngunit wala siyang nakita-- Muli na namang may kumaluslos hanggang sa ito ay nag sunod sunod.

Run

Her intuition cried.

Run.. Run

Napukol sa kinatatayuan, hindi alam ni Ceesta kung saan tatakbo gayon na tila pinaiikutan siya ng mga kaluskos. Kung saang gawi siya magtatangka na tatakbo ay doon susunod na aalingawngaw ang mga yapak sa tuyong dahon. At sigurado siyang hindi ito gagawin ng mga sundalo sa kaniya.

A terror scream echoed inside the grove. She turned to her back but something huge has been thrown at her. Na nag resulta sa pag tilampon ni Ceesta sa lupa habang nakadagan ang malaking bagay--

A rush of blood and terror pushed her to let the pressed scream out while she got faced-to-faced with a dried-rotten face-- with eyes were white, sharp cheekbones, and a widely opened mouth. A clear expression of a horrified man who died in an extremely painful way.

Gamit ang siko at braso ay sinubukan ni Ceesta na umatras at kumawala sa sundalo na nakadagan sa kalahati ng katawan niya nang bigla itong umangat at humalibas palayo.

Agad na pinihit ni Ceesta ang katawan padapa at sinubukang itayo ang sarili pagkatapos maaninag ang matipunong pangangatawan ni Midnight.

“Teeny--”

Ceesta wasn't sure if she heard Aslan's voice through her head. She was too distracted by his voice nang isang tadyak ang muling nag pabalik sa kaniya sa lupa.

“Don't distract her, Caedmon--”

“Leave your place and take action now!”  Aslan commanded.

“Make a move and you're all dead--”

Ceesta let winced out when she felt her forehead skin stretched while Midnight pulled her hair. Pa-angat, upang patayuin siya.

Hindi pa humuhupa ang sakit sa anit ay ipinukol nito ang katawan niya paharap sa kalapit na puno. He pressed his cold palm against her throat, while the other one was large enough to grip both of her wrists behind her. Ramdam niya ang hininga nito sa likod ng kaniyang tenga na dahan dahang bumaba papunta batok.

“Anong ginawa mo?” Midnight cursed followed by a devilish chuckle. “Bakit parang mas lalo kang sumarap, Ceesta?”

Nang sinubukan ni Ceesta na pumalag ay mas lalo lang idiniin ni Midnight ang katawan nito sa likod niya. She stiffed when his lips pressed to her neck, she could feel him sniffing her scent.

“Oh, you're driving me insane. When I initially met you, I didn't feel anything, but all of a sudden-- I just badly, badly want to taste you.”