“ကျွန်တော့်အမျိုးသား အဆင်ပြေရဲ့လား ဒေါက်တာ”
ဟာရူတို လက်သီးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ရင်းသာ အရေးပေါ်အခန်းထဲက ထွက်လာတဲ့ တာဝန်ခံဆရာဝန်ကို မေးလိုက်၏။ကင်မ်ဂျွန်ကယူ၏ တွေးခေါ်နိုင်စွမ်းကို လိုက်မမှီသူမို့ ဟာရူတို အခုလို ပြိုလဲနေရတာ။
“ကြီးကြီးမားမား ထိခိုက်တာမျိုးမရှိလို့ စိတ်ချနိုင်ပါတယ်။ဒါပေမယ့် မူလရောဂါကြောင့်တော့ သတိပြန်ရဖို့ ခက်ခဲလိမ့်မယ်”
“မူလရောဂါ...ဒေါက်တာ ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ”
“နှလုံးဆေးကို နှစ်ရှည်လများ စွဲသောက်ထားတဲ့ လူနာတစ်ယောက်မို့ အစစအရာရာ ဂရုစိုက်ပေးသင့်ပါတယ်။မူလဖြစ်စဉ်က နှလုံးကြီးတာ...အခုတော့ နည်းနည်းအဆင်ပြေနေပါတယ်”
နှလုံးကြီးတာ...သူဘာတစ်ခုမှ မသိရပါလား။အမြဲတစ်စေ ကန့်လန့်တိုက် အနိုင်ကျင့်နေလို့ ကင်မ်ဂျွန်ကယူ ဘာဖြစ်နေလဲဆိုတာကိုတောင် မသိရတဲ့ ဘဝ။အခုတောင် သူပြေးပြီး မဖက်လိုက်ရင် ကင်မ်ဂျွန်ကယူက သူ့ဘဝထဲက အပြီးတိုင် ထွက်သွားတော့မှာ။
အရှုံးသမားတစ်ယောက်လို ဝါတာနာဘယ်ဟာရူတိုရှေ့မှာ မြင်ရတာ သိပ်ကို အသည်းပေါက်ရတယ်။ကင်မ်ဂျွန်ကယူကိုတော့ ဒီ့ထက်ပိုပြီး တင်းကြပ်ရတော့မယ့် ပုံပဲ။
ဝါတာနာဘယ် ဟာရူတိုဘဝမှာ အထိခိုက်ဆုံး အခိုက်အတန့်က အခုချိန်ပင် ဖြစ်လိမ့်မည်။
“သူပြနေကျ ဆရာဝန်နဲ့ ကျွန်တော် တွေ့ချင်တယ် ဒေါက်တာ”
“သမားတော်ကြီး ဒေါက်တာ ချွဲဟွန်းဆော့နဲ့ ပြသထားတယ် ထင်ပါတယ်၊တစ်ချက်လောက် စုံစမ်းကြည့်လိုက်ပါ”
ဟာရူတို အရုပ်ကြိုးပျက် လူနာစောင့် ခုံတန်းလျားပေါ်ကို ထိုင်ချလိုက်မိသည်။ကင်မ်ဂျွန်ကယူသည် သိပ်ကို ဟန်ဆောင်ကောင်းသည်မဟုတ်လား။ဟာရူတိုကိုဆိုရင် မြွေတစ်ကောင်လို ရန်မူပြီး တကယ်တကယ်တော့ အစွယ်ကျိုးပြီး ဘာမှ မလုပ်နိုင်တဲ့ သူ။
အခုလည်း ဟာရူတို မသိအောင် လုပ်ထားတဲ့ အရာတွေက ဒီတစ်ခုတည်း မဟုတ်လောက်ဘူး။သေမယ့်သူက သေမယ်လို့ မပြောတက်ဘူးတဲ့ ၊ဒါပေမယ့် ကင်မ်ဂျွန်ကယူကတော့ ကြည်ကြည်ဖြူဖြူကို ဟာရူတိုအတွက် သေပေးချင်နေတာပဲ။
