KÜLLENEN YÜREKLER

K. Y. | Bölüm Bir: Küle Dönmüş Yürekler

Merhaba canımın içleri,

Bismillah deyip yeni kurguya başlıyoruz

Başladığınız tarihi bu satıra bırakabilirsiniz

Neşet Ertaş | Yalan Dünya

Sezen Aksu | Yalnızca Sitem

Çağan Şengül | Çok Yazık

♧

BÖLÜM BİR:
KÜLE DÖNMÜŞ YÜREKLER

♧

Radyodan Neşet Ertaş'ın yanık sesi çalınıyor kulağıma. Diyor ki;

Hep sen mi ağladın, hep sen mi yandın?
Ben de gülemedim yalan dünyada

Sahiden de güldürmüyor bu dünya. Hep ağlatıyor, bir gün bile güldürmedi beni. Gözlerimden bir gün bile eksiltmedi gözyaşını. Yanaklarıma yağmur gibi indi de hiç dinmedi.

Bir gün bile yüreğimi mesken belleyen gamı söküp atamadım. Sevmeye, sevilmeye hasret kaldım da gıkımı çıkaramadım. Susmamı istediler. Susturuldum, içime attım onca gamı, onca derdi.

Belki de bu yüzden radyoda çalan türkü içimi dağlıyordu. Sözlerinden payıma düşen öyle çoktu ki... Her kelimesi, her harfi zihnime çivi gibi çakılıyordu.

Yirmi bir yaşında olup da kendimi altmış bir yaşında gibi hissetmem bundandı belki de.

Sevinçleri kursağında kalan, hiçbir mutluluğunu ailesiyle paylaşamayan, daima yerilen bir çocuk olmuştum.

Çocuk olmam gereken yaşlarda omuzlarıma ağır yükler yüklenmiş, ne çocuk olabilmiştim ne de mutlu.

Ben Aslıhan Yıldırım.

Bu hayatta evindeyken evsiz hissetmenin ızdırabını iliklerime kadar ezber etmiş, virane bir kız çocuğuyum.

Benim hikâyem kırık dökük. Kendi ellerimle yamalıyorum ama dikiş tutmuyor. Tutturamıyorum bir türlü. Mutluluğu yakalamak için var gücümle savaşıyorum. Mağlup olacağımı bile bile hem de.

Nefretle büyüyen bir çocuktum. Ancak bu duyguya hep düşman oldum. Nefretin kalbi kararttığı şahit oldukça o duyguya olan düşmanlığım arttı.

Sevmek için çok nedenim vardı ama masum sevgim kirletildi. Sevme denildi bana öz ailem tarafından.

Abimdi bana ilk kin güden. İlk nefret edenimdi. Sebebini asla bilemediğim bir nefretti.

Sen benim hiçbir şeyim değilsin derdi küçücük bir çocukken. Onunla oyun oynamama izin vermez, vururdu bana.

O vururdu, ben affederdim çocuk aklıyla. Sarılırdım, öperdim yanaklarından. Sevgim onu iyileştirir zannederdim. Sevgi kuşatıcı zannederdim, meğer öyle değilmiş. En kuşatıcı duygu nefretmiş.

Darbeleri büyüdü tıpkı kendisi gibi. Koluma, başıma vururdu küçükken. Şimdi nereme denk düşerse...

Birinden onun ölmesini isteyecek kadar nefret edebilir miydiniz?

Ben ediyorum. Babamın zalimliğine ortak olan abimden ölesiye nefret ediyorum. Bu duygunun kalbimde oluşturacağı tahribatı bile bile yapıyorum bunu.