The Mafia King And His Queen

CHAPTER 19

Chapter 19: Truth

Erika Dianne Rivera

Nanlalamig ang buong katawan ko habang papasok pa lang kami sa loob ng kwarto kung saan na confine ang mama ni Atlas. Feeling ko na mumutla din ako at mawawalan na ng hanging dahil sa nararamdaman ko.

Hands na ba ako sa mga katotohanan?

Pagkapasok namin sa loob agad sumalubong samin ang mama ni Atlas at ang ama nito. Ang mga taong nag nagpalaki sakin.

Nandun din sa kilid ng kwarto si Danica or should I call her Athanasia Mariné? Nakaupo ito do'n sa pangisahang sofa at mamumugto ang mga mata. Mukhang kagagaling lang nitong umiyak.

"Nandito na kayo!" Bati samin ng Ina ni Atlas. Lauren Costales. "Dianne." Nginitian ako nito, awkward Naman ako nagbalik ng ngiti sa kaniya.

"Magsiupo muna kayo." Saad ng ama ni Atlas sa amin, nakapasok na din Sila Forrest dito sa kwarto at nilock na nito ang pinto ng kompleto na kaming lahat dito sa kwarto.

Umupo kami sa sofa na nandito sa loob ng kwarto, malapit lang kami nakaupo ni Atlas sa kinauupoan ni Athanasia Mariné, na nakatulala na ngayon sa kawalan.

"So, alam nito naman na siguro kung sino talaga kami ano?" Umpisa ng Ina ni Atlas.

Walang sumagot samin at nanatili lang along nakayulo habang nakikinig sa kaniya habang si Atlas naman ay nakahawak sa kamay ko at walang emosyong nakatingin sa magulang nito.

Nagkatinginan ang mag-asawa bago Sila magsimulang magpaliwanag sakin, sa amin kung ano talaga ang nangyari. Nagumpisang manikip ang dibdin ko nang kumpirmahin na nilang hindi nga nila ako anak at anak lang ako ng kaaway nila na naging kaibigan nila dati.

"Dianne, your parents backstab us. They want to kill my wife, Lauren, for revenge. It's about the history, my father killed your grandparents for killing many inoccent people, and your parents want to get back at me by killing my wife." Puno ng galit ang boses nito habang nagsasalita. "Kaya binalak namin ni Lauren na peke-in lahat ng ito sa kadahilanang gusto namin mabuhay ang pamilya namin. Peneke namin ang mga pagkamatay namin, simula kay Athanasius hanggang sa bunso naming si Marinè." Nilingon nito ang anak na walang imik sa gilid. "Pero walang sekretong hindi nabubunyag." Natawa ito.

"Bakit po ako binigay ng pamilya ko sa inyu?" Tanong ko, nararamdaman ko ang paghigpit ng hawak ni Atlas sa kamay ko ngunit hindi ko ito nilingon. "Sa dami po ng tao dito sa Mundo, bakit po sa Inyo?"

Bumuga ng hangin ang ina ni Atlas. "Hindi din namin alam, 'nak." Mahina nitong sabi. "Pero huwag mong iisipin ma galit kami sayo, ha? Kahit kailan hindi kami nagalit sayo."

Kumunot ang noo ko. "Bakit po hindi? Malaki po ang kasalanan ng magulang ko sa inyo."

Binigyan ako ng isang maliit na ngiti. "Ang mga magulang mo lang ang may kasalanan sa amin, Dianne. Wala lang kaalam alam sa mga kademonyohang ginagawa nila." Sagot nito sakin.

Nagumpisa na ulit Silang magpaliwanag sa akin, sa amin ni Atlas.

Iniwan pala ako ng mga magulang ko sa kaniya noong 3 months old pa lang ako. Noong dumating daw ako sa kanila ay sobrang payat ko daw at halatang hindi inaalagaan ng maayos. Malaisipan din daw sa kanila kung bakit sa kanila pa daw ako iniwan, sa kanila na kaaway nila. Pero kahit ganoon ay inaalagaan nila ako at minahal na parang tunay nilang anak. Sa mga panahong iyun ay 3 years old na daw si Atlas at nagtatago na din ang mga ito kila Atlas para na din daw sa kaligtasan ng mga anak nito.