YASAKLI BÖLGE

Gökyüzünü Tutamam

Gece bitince odama geçip yatağa yattım. Güzel bi' gece geçirmiştik. Ve burda olmanın mutluluğunu yaşamalıydım. Belki bu mutluluğu sadece burada bulacaktım ve bir daha bulamayacaktım. O yüzden anı yaşamalıydım. Kısa sürede uykunun kollarına bıraktım kendimi.
"Hislerine güven," dedi, annem olduğunu düşündüğüm kadın.


"Anne neredeyiz biz," dedim, endişeyle etrafıma bakınırken. Bir çok ağaç vardı. Burası karanlık ormandan farksızdı. Hava giderek soğuyordu.
"Eve git artık," dedi annem şefkatle.
"Peki ya sen ne olacaksın?"
"Ben yıllardır toprağın soğukluğuna katlanmışım, ufacık bir rüzgar benim bedenime de ruhuma da işlemez. Merak etme sen beni," dedi ve devam etti. "Sen önce kendini ve onu bul sonra ikinizi de kurtar bu dünyadan," dediğinde anlamsızca ona baktım. Ama bir anda sis olup gözden kayboldu. Geriye sadece çığlıklarım kaldı.


Uyandım. Terlemiştim. Kısa bir duş alıp üzerimi değiştim. Telefonumu elime aldım ve 7 mesaj vardı. Arın, bir grup kurmuştu ve Eva ile Beni de eklemişti. Yatağa oturdum ve gülümseyerek mesajı açtım.


Baş Belası Arın:"Günaydın aşkolar."

Bu mesajına hafif güldüm.

Eva işte:"Günaydın da hayırdır?"

Baş Belası Arın:"Hayır hayır."

Eva işte:"Ne oldu anlatsana."

Baş Belas Arın:"Birşey olmadı be. Uyanın da kahvaltı edelim." Bu mesajın ardından "ÇOK AÇIM!!" Mesajı vardı.

Eva işte:"Aden nerede?"

"Burada Aden," dedim gülerek.

Baş Belası Arın:"Neden geç kalktın?" dediğinde gerildim. Ama bir zararı olmayacağından söylemek istedim.

"Kâbus gördüm yine."

Eva işte:"Kimi gördün?"

"Annemi."

Baş Belası Arın:"Geçmişten bir şey olabilir mi?" dedi ardından:"Kahvaltıya inince anlat," dedi. Mesajına görüldü atıp odadan çıktım. Yemeğimi aldığımda onları gördüm ve bir masaya oturup beklemeye başladım. Kısa süre içinde yanıma geldiklerinde Arın hemen sordu. "Ne oldu?" dedi. "Bir kaç gecedir annemi görüyorum," dedim ve hatırlamak için biraz düşündüm. "Bana sürekli onu bulmam gerektiğini söylüyor," dediğimde Eva atıldı:"Kimi?" "Bilmiyorum," dedim. "Burdan birisi mi?" diye sordu Arın. "Bilmiyorum ama siz olmadığınız kesin, yoksa rüyalarıma girip bana onu bulmam için ipucu vermezdi."

"İpuçları neler?" diye sordu Eva. Odamdan çıkmadan önce aldığım not kağıdımı cebimden çıkartıp masanın üzerine koydum. Arın, Eva'dan önce davranıp aldı ve maddeleri sessizce okumaya başladı. Okuması bitince: "Bu aşk olabilir mi? Çünkü 'kalbini dinle' diyor," dedi. "İyi de ben kimseye aşık değilim ki," dedim itiraz ederek.

"Geçmişten birisi olabilir mi?" diye sordu Eva. "Bilemiyorum. Ayrıca olsa bile kim ki? Burada olduğuna emin miyiz?" "Madem buradan değil, rüyana giren annen bilmiyor mu buraya hapis olduğunu?" diye sordu Arın. Haklıydı. Annem, bulamayacağımı bile bile bana "bul," demezdi. "O zaman ilk buradan başlayalım," dedi Eva heyecanlı sesiyle.

"Nasıl başlayacağız ki?" dedim tereddütle. "Sosyalleşerek," dedi Arın her zamanki enerjik sesiyle. Konuşurken bir yandan da yemeklerimizi yiyorduk. Yemeklerimiz bitince üçümüz birlikte yemekhaneden çıkıyorduk ki Arın ve benim arama bi çocuğun girmesiyle Arın sarsıldı. Çocuğa baktığımda ise full siyah giyinmişti. "Geçecek yer az geldi herhalde," dedim iğneleyici bir şekilde.

"Onu boşverin de çok havalı değil mi?" dedi Eva hayranla ona bakarken. Arın ve ben aynanda "hayır,"ı bastırarak söyledik ve Eva dünyası başına yıkılmış gibi bize baktı. "Aman be, siz de ne aşktan anlamazsınız," dedi sitem ederek. "Aşk olsaydı anlardık. İlk gördüğün çocuğa da aşığım diyemezsin," dedi Arın. Benim kalbim çoktan deli gibi atmaya başlamıştı.

"Tamam ama gizemli bir tipi vardı. Ondan öyle 'havalı' dedim," dediğinde şaşkınca çocuğun gittiği tarafa baktım. Bacaklarım titriyordu. Yutkunamıyordum. "Aden... Sen iyi misin?" diye sordu Arın gözlerini gözlerime sabitlemeyi ihmal etmeden. "O..." dedim. "O ne? O çocuk mu?" dedi Arın. "Tanıyor musun?" diye atıldı Eva. "Tanımıyorum ama..." dedim. Yutkunmaya çalıştım ama olmuyordu.

"Tamam, gel şuraya oturalım," dedi Arın koridordaki koltukları göstererek. Koltuklara oturduk ve ben sakinleşmek için ellerimle boynuma masaj yapıyordum. İkisi de benden bir cevap bekliyordu."O tuvaletten çıkarken çarptığım çocuğa benziyor," dedim ve devam ettim. "O da siyah giyinmişti yanlış hatırlamıyorsam," dediğimde Eva konuştu. "Tesadüf olamaz mı?" "Ama kalbim o zamanda hızlanmıştı, bu zamanda hızlandı," dedim ağlamaklı sesimle.