SÜHEYLA (ABİLERİM)

7.BÖLÜM: DERİN ACILAR

Bölüm şarkısı: Cem Adrian - MUTLU YILLAR🎶

Eniştenizi görmenizi biraz erteliyorum. Ama gelişi bomba gibi olacak!

İnstagram: Serious_1970

"ᴀɪʟᴇsɪ ᴏʟᴍᴀʏᴀɴ ʜᴇʀ ᴄ̧ᴏᴄᴜᴋ ᴋᴀɴᴀᴛʟᴀʀı ᴏʟᴍᴀᴅᴀɴ ᴅᴏɢ̆ᴀʀ. ᴜ̈ᴢᴜ̈ʟᴍᴇᴍᴇᴋ ɪᴄ̧ɪɴ ʜᴇʀ ʙɪʀɪ ᴏʀᴛᴀᴋ ʙɪʀ ʏᴀʟᴀɴᴀ ʙᴀşᴠᴜʀᴜʀ; ʙɪᴢ ᴀɴɴᴇ ᴠᴇ ʙᴀʙᴀ ᴏʟᴍᴀᴅᴀɴ ᴅᴜ̈ɴʏᴀʏᴀ ɢᴇʟᴅɪᴋ. "

-sᴇʀɪᴏᴜs_1970

ɪ̇ʏɪ ᴏᴋᴜᴍᴀʟᴀʀ, ᴋᴀɴᴀᴛʟᴀʀı ᴏʟᴀɴ ʙɪʀ ᴄ̧ᴏᴄᴜᴋ ᴏʟᴍᴀɴıᴢ ᴅɪʟᴇɢ̆ɪʏʟᴇ...

∘₊✧────────⚘────────✧₊∘

Aslı beni bıraktığında omuzlarımın çöküşünü engelleyemedim.

"N-ne diyorsunuz siz!? "

Başını eğdi.

"Seni bizden aldılar. Seni öldü bildik kızım. Annene kanlı bir patik gönderdiler. Öldü dediler bize. " hıçkırdı bir anda. Omuzları sarsıldı.

Koskoca adam gözümüzün önünde küçüldükçe küçüldü. Gözlerinden yaşlar aktı.

"Normalde bunu daha sonra açıklayacaktık ama bize böyle nefretle bakmanı k-kadıramadık. " öyle şiddetli ağlıyorduki Kader hanım da kendini tutamamıştı.

"H-her yere baktık yoktun. Soyadını değiştirip yetimhaneye giriş yılını dört yaşında yapmışlardı. Bizse bir yaşında bile olmadan gelen bir bebeği arıyorduk. Akıl edemedik. "

Kulaklarım çınlamaya devam etti. Acılarım bir bir gözümün önüne geldi. Aslı Selçuk beye susması için bağırdı.

Kışın soğuktan üşüyen küçükle ğim hıçkırarak ağlamaya başkadı.

Ben ise içten içe onu yalanladım doğru olamazdı. Çektiğim acılar bu saç ama bahaneye gömülemezdi.

Devam edemedi daha fazla. Kader hanım başladı söze. Sanki inanacakmışım gibi...

"Senin öldüğüne hiç bir zaman inanmadık. Bu yüzden aramaya devam ettik. Ama yoktun güzel kızım. Elimde sadece kanlı küçük patiğin vardı."

Gözümden yaşlar döküldü.

Aslı ise sadece Yalancı, dedi.

"Y-yalan söylüyorsunuz," dedim, en sonunda.

Ayağa kalkım şiddetle. Sandalye yere çakıldı ama ben durmadım. Zaten yeterince susmuştum bu zamana kadar.

"Bulabilirdiniz beni! Vicdanınızı temize çekmek için beni daha fazla kandırmayın," dedim, sona doğru fısıldarcasına.

Hıçkırdım gözyaşlarıyla. "Beni yetimhaneye bile bırakdacak vicdanınız yoktu! Siyah çöp poşetine konulup ölüme terk edildim. Bu yalıma sayısız kadın tarafından emzirildim! Neredeydin Kader hanım? Ha neredeydin!? Ben açlıktan çöpleri karıştırırken neredeydiniz! "

Elimle Alper'i ve Yusuf'u gösterdim. "Onlara bakabilip küçük bir kız çocuğuna bakamadınız! Söyleyin şimdi, bu yalanlarınıza kim inansın!"

Kader hanım titreye titreye yanıma geldi. "Yaklaşma, " diye bağırdım.

Dokunsun istemedim bana, çünkü biliyordum anne sevgisine muhtaç yanım hemen güvenirsin onlara.

Aslan ve Buğra ise kendilerini ağlamamak için sıkıyor gibiydi. Başları öne eğikti. Yusuf'sa çoktan ağlamaya başlamıştı.

Alper sessiz sessiz göz yaşı döküyordu.

Selçuk bey ayağa kalktı bu sefer. "Kızım ne olur bizi dinle. Yalan söylemiyoruz. "

"Ya ben neyinizi dinleyeyim sizin! Neyinizi? Bunlara inanmak istemediğimi mi düşünüyorsunuz? İstiyorum, çok istiyorum ama olmuyor. Gecelerce ateşlenip ağlayan kız çocuğu inanmıyor... "

Yere ağlaya ağlaya çöktüğümde bu sefer çığlık çığlığaydım. "Olmuyor! İnanamıyorum size! Ben yıllarca neden istenmediğimi düşünüp kendimi suçladım. Ama siz, siz suçu kendinizde aramayın bırakıp yalan söylüyorsunuz! "

Ellerim saçlarımı çekiştirdi. "Soran herkese yetimim ben dedim! Annem yok dedim! Akşam işten gelince sarılacağım bir babam olmadı dedim. Şimdi gelmiş seni benden aldılar diyorsunuz! "

Alper, hıçkırıkları arasından yere eğilip beni kolları arasına aldı. Onu yumruklarımla itmeye çalışsamda yanımıza gelip bize sarılan Aslan ve Buğra ile pes ettim.

Koskoca evde bizim hıçkırıklarımız yankılandı.

Ben ağladım, onlar ağladı.

İlk kez kardeşlerim oldu...