Herkesin kendisinden bile sakladığı sırları vardı.
İnsanlar öylesine korkmuştum bunların öğrenilebileceğinden gerçekleri söylemeye dilleri lâl olmuştu.
Bu lâl dilli insanlar geçmişe dargın, geleceğe küstü.
Aslı ise bunun her ikisiydi.
Alper'in gözbebekleri titredi farkındalıkla. Harfleri dalgalı bir nehir gibi sulandı.
"S-Sen çift kişilikli misin? "
Aslı hıçkıra hıçkıra ağladı. Canı yanıyordu. Kimse onu sevmeyecekti. Herkes onun deli olduğuna inanacaktı.
"H-Hayır, öyle söyleme! Biz deli değiliz. Sadece bir vücutta iki kişi yaşıyoruz. "
Alper kendini, sakinleştirmek için tepkin etti.
Bu olanları aklı almıyordu. Bu zamana kadar nasıl da fark edemezlerdi?
Ellerini Aslı'yı yatıştırmak ister gibi salladı.
"Tamam, ağlama. Bu aramızda kalacak tamam mı? Sana inanıyorum. "
Aslı kafası inanmazlıkla iki yana salladı.
"Yalan söyleme. Beni hastaneye bırakacaksınız biliyorum. Yalancısınız siz. "
Alper kafasını hayır dermişcesine salladı. "Hayır, hiç öyle olur mu güzelim benim. Biz se bırakır mıyız hiç? Ha, biz seni hiç bırakır mıyız kurban olduğum? "
Dikkatle Aslı'nın yüzündeki yaşları sildi. Yutkundu ve tekrar söze başladı.
"Şuan kiminle konuşuyorum, bana söyler misin güzelim? "
"Ben Aslı'yım,"dedi, korka korka.
Alper, karşındakinin, Süheyla'nın diğer kişiliği olduğuyla yüzleşti.
"Pekala, Süheyla'nın neyi oluyorsun?"
Aralarındaki yakınlığı çözmek istedi.
Aslı bu sorular karşısında şaşırdı. Daha farklı, ağır bir tepki alacağını düşünmüştü.
Gözlerini kaçırarak "Arkadaşız," dedi.
Alper daha da şaşırdı.
"Yani seninle kardeş değiliz öyle mi?" Aslı onu onayladı. "Evet, değiliz ama ben, sizi, Süheyla nasıl görüyorsa öyle görüyorum."
Her şey daha da garipleşiyordu...
YOU ARE READING
SÜHEYLA (ABİLERİM)
Romance(Düzgün aile kitabı) yetimhanede bin bir zorluk ile büyüyen Süheyla kendini büyük bir hortumun içinde bulur. Bu hortum onu hırpalamaktan çekinmeden sağa-sola savurur. Tam on yedi yıl sonra hayatına çat kapı girmiş bu kalabalık aile ona gerçek ebebe...
