(Düzgün aile kitabı)
yetimhanede bin bir zorluk ile büyüyen Süheyla kendini büyük bir hortumun içinde bulur. Bu hortum onu hırpalamaktan çekinmeden sağa-sola savurur. Tam on yedi yıl sonra hayatına çat kapı girmiş bu kalabalık aile ona gerçek ebebe...
Saçlarımda bir el hissettim. Onlara yavaş yavaş dokunuyor, oynuyordu. Beni dinlendirsede kimin yaptığını merak edip gözlerimi yavaşça arladığımda Yusuf ile karşılarştım.
"Günaydın abla, " dedi boğuk bir şekilde. Hafifçe esnedikten sonra ben de "günaydın, " dedim.
Yerimde hafifçe kıpırdandım. Ben hareket edince o da kafasını göğsümden kaldırdı ve doğruldu.
"Ben üstümü değiştirmeye gideyim sonra kahvaltıya ineriz. " ona kafamı salladım.
"Tamam."
Yusuf kendi odasına gidince ben de giyinme odasına girdim. Alışveriş yapmam gerekiyordu ama ben bunu onlara söylemeye çekiniyordum.
Sonuçta hiç biri ile bir yakınlığımız yoktu ve ben normalde bile birinden bir şeyler isterken çekinirdim.
Üstüme çokta kalın olmayan ince bir siyah sweatshirt aldım. Altıma ise gri eşofman giydim. Ayakkabı olarak odada bulduğum beyaz sporları giyindim. Yanıma ise aslıkı spor bir çanta aldım. İçine ped, ve cüzdanımı koydum.
Fena bir kombin değildi. Sonuçta bütün gün evdeydim. Gayet rahat ve güzeldi.
Kapıyı açtığımda Yusuf ile karşılaştım. O da giyinmiş beni bekliyordu. Beraber yemek odasına gittik. Tüm aile buradaydı. Onları görünce yüzüm daha da düştü.
