TIGER MOTH

20 ❖ EAT HIM 'TIL HE CRY, CALL THAT WINE AND DINE

Dobrej zabawy, tygryski! — wika

—❖—

Zorientowawszy się, że winda została wyłączona z użytku, tygrys rzucił się w stronę schodów, pokonując po dwa bądź trzy stopnie za jednym razem. Koszula zdążyła przykleić się nieprzyjemnie do jego spoconego ciała, gdy w szybkim tempie dotarł na dziesiąte piętro. Miał już ruszyć dalej, lecz zatrzymał się w pół kroku, kiedy na półpiętrze znaleźli się dwaj prowadzący Jehę strażacy.

Changho poczuł ogromną ulgę, a ciężar, który jeszcze przed chwilą przygniatał mu barki, w sekundę odszedł w zapomnienie. Jego bokser był cały, a przede wszystkim żywy — miał umorusaną sadzą buzię i nietęgą minę, ale nie wyglądało na to, by stało mu się coś poważniejszego. Gdy tylko ujrzał tygrysa, fuknął pod nosem, a potem zrobił to jeszcze raz, kiedy ten podbiegł do niego i ujął jego twarz dłońmi.

— Żyjesz — wymruczał Changho, dotykając brudnych policzków sportowca. — Dzięki Bogu żyjesz.

Zupełnie zignorował obecność strażaków, którzy z kolei wyglądali na jawnie zaskoczonych niespodziewanym pojawieniem się hybrydy. Changho spojrzał na jednego z nich, marszcząc brwi, po czym oznajmił, że sam poradzi sobie ze sprowadzeniem swojego partnera na dół. O dziwo Jeha nie oponował, a nawet dał mu się złapać w pasie i przerzucił tygrysowi rękę przez szyję, by było mu wygodnie się o niego opierać.

— Co się stało? — zapytał Changho, gdy powoli pokonywali kolejne stopnie. — Może cię ponieść?

— Chciałbyś — mruknął bokser. — Myślałem, że się zesram, jak zobaczyłem pikającą bombę dwa metry przede mną.

— Gdzie była?

— Na korytarzu. Gdy usłyszałem przekręcający się zamek, myślałem, że po prostu wróciłeś wcześniej. — Po tych słowach zamilkł, nieco się krzywiąc. Od ilości dymu, którego się nawdychał, bolała go głowa.

Tygrys zmrużył oczy i zatrzymał się, by spojrzeć na młodszego mężczyznę.

— Ktoś, kto podrzucił bombę, miał klucze?

— Na to wygląda...? — Jeha dalej się krzywił. Miał ochotę wyjęczeć głośne „kurwa", ale domyślał się, że to tylko spotęguje jego cierpienie. O ile krwawienie z obitego nosa czy rozciętej brwi nie stanowiło dla niego problemu, o tyle migrena działała wręcz paraliżująco.

Resztę drogi na dół odbyli w całkowitej ciszy, przerywanej jedynie syknięciami i westchnieniami sportowca. Gdy wyszli z budynku, natychmiast podeszli do nich ratownicy medyczni, którzy musieli się upewnić, że z Jehą jest wszystko w porządku. Pojawili się także funkcjonariusze policji — ci z kolei chcieli, aby bokser zjawił się jutro na komisariacie, aby złożyć zeznania. Podali mu dokładny adres, przedział godzinowy oraz nazwisko osoby, do której miał się stawić, a on zapytał, czy to aby na pewno konieczne. Ku jego niepocieszeniu, otrzymał twierdzącą odpowiedź.

— Dobrze, że nic ci się nie stało — odezwał się Wooseop, odnalazłszy obu mężczyzn niedługą chwilę później. Spojrzał na swojego szefa, który ścierał z dłoni sadzę. Ubrudził się nią, dotykając policzków Jehy. — Najemca mieszkania już tutaj jedzie.

Changho kiwnął głową. Przez to, iż nie figurował jako właściciel apartamentu, w zasadzie był tutaj całkowicie zbędny. Poprosił swojego pracownika, aby wszystkiego dopilnował, a następnie zrelacjonował mu wszystko, czego tylko uda mu się dowiedzieć. Gdy ten zaproponował, że odwiezie go do domu, natychmiast zaprotestował, twierdząc, że to zupełnie niepotrzebne.