Διεφθαρμένοι Άγγελοι

Κεφάλαιο 31ο

Αναστασία 

Μερικοί άνθρωποι σε κερδίζουν χωρίς να σε εντυπωσιάσουν. Άλλοι πάλι σε χάνουν τόσο εντυπωσιακά. Γι'αυτό μη φοβάσαι να χάσεις ανθρώπους, να φοβάσαι να χάσεις τον εαυτό σου.
Οι άνθρωποι πάνε και έρχονται στη ζωή μας. Αφήνουν το στίγμα τους, είτε είναι κάτι όμορφο είτε κάτι άσχημο. Από εκεί και πέρα εσύ αποφασίζεις τι θα κρατήσεις .Ποιες στιγμές, ποιες αναμνήσεις.
Μην αποδέχεσαι τίποτα λιγότερο από αυτό που σου αξίζει. Τίποτα λιγότερο από αυτό που δίνεις.

Πάντα σε μία σχέση ο ένας από τους δύο δίνει περισσότερα. Το θέμα είναι ο άλλος να μην βολευτεί. Να μην το θεωρεί δεδομένο. Γιατί τότε μία σχέση θεωρείται δεδομένη χωρίς σεβασμό και αγάπη. Μη σπαταλάτε τη ζωή σας σε ανθρώπους που δεν εκτιμάνε το ενδιαφέρον και την αγάπη σας. Είναι ανούσιο να είμαστε σε μια σχέση που δε μας προσφέρουν αυτά που αξίζουμε. Είτε αυτή η σχέση είναι ερωτική, είτε φιλική, είτε οικογενειακή.

Τις πρώτες σχέσεις που κάνει ο άνθρωπος είναι αυτές της οικογένειας. Ανάμεσα στους γονείς και τα παιδιά, ανάμεσα στα αδέρφια. Είναι όμως οι πιο δυνατές σχέσεις; Οι πιο αληθινές; Οι περισσότεροι θα απαντήσουν 'ναι' γιατί είναι η οικογένεια μας. Το αίμα μας.
Όμως εγώ δε το πιστεύω αυτό. Οι δυνατές σχέσεις που δημιουργούνται ανάμεσα στους ανθρώπους δε χρειάζεται να προέρχονται από τον οικογενειακό κύκλο. Γιατί μπορεί ο ίδιος αυτός κύκλος αντί για χαρά και όμορφες αναμνήσεις να σου δημιουργήσει λύπη και μοναξιά.

Έχω μεγαλώσει σε μία μικρή οικογένεια. Εγώ και οι γονείς μου μόνο. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν μοναχικά και αρκετά κενά λόγω απουσίας των γονιών μου. Μεγάλωσα μόνη μου στην ουσία. Από μικρή ηλικία άρχισα να φροντίσω μόνη μου τον εαυτό μου. Να μαγειρεύω, να πλένω, να διαβάζω, να παίζω. Όλα μόνη μου. Οι γονείς μου πάντα ήταν απασχολημένοι! Στο μόνο που έδειξε ένα ενδιαφέρον η μαμά μου ήταν όταν με πήγε να μάθω πολεμικές τέχνες. Επέμενε αρκετά. Δεν ήθελα αλλά πήγα για να της κάνω τη χάρη. Το σταμάτησα μετά από λίγο καιρό, δε με ενδιέφερε και ας προσπαθούσαν να μου αλλάξουν γνώμη.
Άρχισα να παίζω πιάνο. Καθόμουν ώρες και έπαιζα μέχρι να μάθω τις νότες, τη μουσική. Ήταν κάτι που μου άρεσε πολύ. Όταν έπαιζα ταξίδευα σε όμορφα μέρη με τον νου μου. Δεν ένιωθα πια μόνη.

Βέβαια υπάρχουν και παιδιά που έχουν μεγαλώσει σε χειρότερες συνθήκες από εμένα. Παιδιά που οι γονείς τους ασκούσαν βία πάνω τους. Παιδιά τα οποία οι γονείς τα είχαν κλείσει σε ένα χρυσό κλουβί καταπιέζοντας τα. Παιδιά που μεγάλωσαν μόνα τους, χωρίς γονείς. Παιδιά που μεγάλωσαν σε ορφανοτροφεία. Άμα το σκεφτώ έτσι, δε θα έπρεπε να παραπονιέμαι.
Αλλά πως να το κάνω;
Πώς μπορώ να μην στεναχωριέμαι και να μην θυμώνω όταν οι ίδιοι μου οι γονείς αδιαφορούν ακόμα και για τη σωματική υγεία μου; Περιμένεις περισσότερα από τους ανθρώπους που σε έφεραν στον κόσμο. Από τους ανθρώπους που πρέπει να σε αγαπάνε ανιδιοτελώς.