Διεφθαρμένοι Άγγελοι

Κεφάλαιο 41ο

Άρης 

Οι ακτίνες του ήλιου χτυπάνε το πρόσωπο μου. Ανοίγω τα μάτια μου και αντικρίζω το σπίτι μας.
Μια όμορφη μονοκατοικία με βεράντα και μια μεγάλη αυλή. Τριγύρω βλέπω τα όμορφα φυτά και λουλούδια που μυρίζουν κάθε φορά σαν άνοιξη.
Από τη μία πλευρά της αυλής έχουμε το κιόσκι που έχουμε φτιάξει για να μπορούμε να καθόμαστε να τρώμε έξω ή και να χαλαρώνουμε πίνοντας καφέ.
Η όλη κατασκευή είναι ξύλινη ενώ στη μέση έχει ένα μεγάλο τραπέζι με δέκα καρέκλες.
Είμαστε πολλοί πλέον!

Ακούω την πόρτα να ανοίγει και τη βλέπω. Φοράει ένα φόρεμα με λουλούδια και τα ξανθά της μαλλιά ανεμίζουν από το δροσερό αεράκι.
Με την κοιλιά της εμφανείς πλέον λόγω εγκυμοσύνης ,η εικόνα είναι απλά πανέμορφη.
Την κοιτάζω καθώς με πλησιάζει και μου χαμογελάει.
Πάντα μου χαμογελάει. Είναι τόσο όμορφη σαν άγγελος. Ο δικός μου άγγελος!
Δεν μπορώ να φανταστώ όχι τη ζωή μου αλλά λεπτό χωρίς εκείνη. Χωρίς τη μικρή μου.

«Σταμάτα να με κοιτάς έτσι.» λέει και μου δίνει ένα φιλί στο μάγουλο.
Την πιάνω από τη μέση και τη φέρνω κοντά μου.

«Πως σε κοιτάω μωρό μου;»

«Ξέρεις πως. Δεν έχουμε χρόνο για τέτοια. Σε λίγο έρχονται τα παιδιά.» απαντάει και βάζει τα χέρια της γύρω από τον λαιμό μου.

«Θα τους διώξουμε.» λέω κάνοντας την αντιπρόταση μου.

«Εμείς τους καλέσαμε ξέρεις. Άσε που είναι και η σειρά μας αυτή τη φορά.»

«Κοίτα να δεις που η δική μου ιδέα να μαζευόμαστε μια φορά την εβδομάδα όλη μαζί βγήκε εναντίον μου.» λέω και της χαϊδεύω την κοιλιά.
Το μωρό κλώτσησε δυνατά και ξαφνιαστήκαμε.

«Πραγματικά όμως, μόνο όταν με χαϊδεύεις στην κοιλιά κλωτσάει.»

«Λογικό, αφού το αντράκι μου με καταλαβαίνει. Έχουμε άλλη επικοινωνία εμείς...δεν θα καταλάβεις.»
Σκύβω και δίνω ένα φιλί στην κοιλιά.

«Δε θα πω κάτι για την δήθεν επικοινωνία σας. Θα πω όμως ότι δεν ξέρουμε τι είναι ακόμα. Μπορεί να είναι κοριτσάκι.»
Την κοιτάζω απευθείας δήθεν θυμωμένος και κατεβαίνω πάλι στην κοιλιά της.

«Μην ακούς αντράκι μου τη ζηλιάρα τη μαμά σου. Εγώ ξέρω ότι είσαι αγοράκι. Και μάλιστα κούκλος, έξυπνος και με μεγάλο πουλάκι. Άντρακλα μου εσύ.»
Ακούω τη μικρή να γελάει και την κοιτάζω.

«Είσαι τρελός. Ακούς εκεί μεγάλο πουλάκι.»

«Θα είναι προικισμένο το καμάρι μου. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.» λέω με σιγουριά.