Διεφθαρμένοι Άγγελοι

Κεφάλαιο 53ο

Αναστασία 

Μερικές φορές τα πολλά λόγια είναι περιττά. Οι εξηγήσεις ανούσιες και τα αίτια αδιάφορα.
Άλλες φορές, πάλι, αυτά που ακούμε μπορεί να μην είναι η αλήθεια ή τουλάχιστον όχι ολόκληρη.
Η ανάγκη που έχουμε να πιστέψουμε σε κάποια γεγονότα ή σε κάποιους ανθρώπους, μας κάνει να εθελοτυφλούμε. Αλλά βαθιά μέσα μας, ξέρουμε.
Το ένστικτο μας είναι τόσο δυνατό που όσο και να θέλουμε να το παραλείψουμε ή ακόμα και να το προσπεράσουμε τελείως, αυτό είναι εκεί και μας χτυπάει τα καμπανάκια.

Φοβόμαστε να παραδεχτούμε την αλήθεια. Ότι αυτό που έχουμε ακούσει ή δει είναι η μόνη αλήθεια.
Γιατί αυτό που ήδη ξέρεις δε σε ενοχλεί. Αυτό που υποψιάζεσαι όμως, σου διαλύει το μυαλό.
Είσαι έτοιμος να το αντιμετωπίσεις;

Σε καμία περίπτωση δεν περίμενα να ακούσω όλα αυτά. Όποιος και να μου έλεγε ότι όλο αυτό ήταν απλά ένα καλοστημένο σχέδιο, δεν θα τον πίστευα.
Πως θα μπορούσα άλλωστε. Είναι τόσο εξωπραγματικό. Τόσο απίστευτα απίθανο.

Νιώθω κενή και ταυτόχρονα με τόσα πολλά συναισθήματα να με κατακλύζουν.
Αισθάνομαι τόσο βαριά την καρδιά μου και τόσο μπερδεμένο το μυαλό μου.
Νιώθω σαν να έγινε ένα μεγάλο τσουνάμι που τα σάρωσε και τα γκρέμισε όλα στο πέρασμα του, και εγώ να στέκομαι σε μία γωνία να προσπαθώ να κατανοήσω τη δύναμη της σφοδρότητας αλλά και το αντίκτυπο της.
Τόσα ανάμεικτα συναισθήματα.
Πόνος, οργή, αγανάκτηση και απέραντη θλίψη.

Πνίγομαι. Θέλω απλά να αναπνεύσω.
Θέλω να βγω, να περπατήσω στη βροχή...να κλάψω, να μπερδευτούν τα δάκρυα μου με τις σταγόνες. Κανείς να μην καταλάβει ότι είναι δάκρυα λύπης.
Κανείς να μη ρωτήσεις τι έχω. Να μη χρειαστεί να δώσω εξηγήσεις σε κανέναν. Θέλω απλά να βγάλω όλη αυτή τη λύπη από μέσα μου.

Πώς θα αντιμετωπίσω όλα αυτά που φοβάμαι να ακούσω; Όλα αυτά που βαθιά μέσα μου ξέρω ότι είναι αλήθεια, ακόμα και αν δε θέλω να το πιστέψω.
Είμαστε με τον Άρη, είκοσι λεπτά τώρα μέσα στο αυτοκίνητο χωρίς κανένας μας να μιλάει. Η ατμόσφαιρα είναι τόσο τεταμένη και περίεργη.
Σταματάει μπροστά σε ένα μικρό σπιτάκι με μία μικρή αυλή.
Σίγουρα δεν περίμενα να με φέρει εδώ. Όπου τέλος πάντων είναι αυτό.

<<Τι κάνουμε εδώ;>> ρωτάω καθώς κλείνει τη μηχανή του αυτοκινήτου.

<<Εδώ θα μιλήσουμε πιο ήσυχα.>> απαντάει και βγαίνει από το αμάξι. Μάλιστα!