Διεφθαρμένοι Άγγελοι

Κεφάλαιο 55ο

Άρης

Όταν χάνεσαι, πως βρίσκεις τον δρόμο του γυρισμού; Και άμα τον βρεις έχεις το θάρρος να τον περπατήσεις;
Όταν ξέρεις τι θα βρεις, τι κάνεις;
Σταματάς με τον φόβο ότι τα πράγματα θα χειροτερέψουν ή παραβλέπεις αυτό το αίσθημα και συνεχίζεις;
Δύσκολες αποφάσεις...δύσκολη ζωή.

Σαν άνθρωποι έχουμε πολλές αδυναμίες, και είμαστε πολύ ευάλωτοι.
Και όμως, ο ίδιος ο άνθρωπος έχει το τεράστιο αίσθημα της μεγαλομανίας και της αλαζονείας, ότι είναι παντοδύναμος από όλους και όλα με αποτέλεσμα να γίνεται αυτοκαταστροφικός.
Ο άνθρωπος γεννήθηκε για να καταστρέφει, όχι μόνο οτιδήποτε γύρω του αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό.
Γιατί, στην ουσία δεν υπάρχει και ούτε μπορεί κάποιος να μας γονατίσει εκτός από εμάς.

Το υπέρμετρο εγώ μας, δεν μας αφήνει να δούμε καθαρά τα γεγονότα και τις καταστάσεις. Πιανόμαστε από μικρά πράγματα που στο τέλος γίνονται ένα χείμαρρος και μας καταπίνουν χωρίς να προλάβουμε ούτε μία αναπνοή να πάρουμε.
Ο φόβος είναι ένα έντονο συναίσθημα που μας κατακλύζει τόσο σαρωτικά, που κατεβάζουμε εντελώς τα ρολά και δεν μπορούμε να δούμε και να πράξουμε σωστά.

Είναι από τα πρώτα συναισθήματα που ένιωσε ο άνθρωπος. Από τα πρώτα συναισθήματα που ένιωσα εγώ. Το ξέρω καλά αυτό το συναίσθημα.

<<Πες μου τι έγινε;>> ρωτάω γρήγορα τον Χρήστο με το που τον βλέπω στην είσοδο του νοσοκομείου.

<<Μπήκε στο δωμάτιο να δει τον πατέρα της. Εκεί την άφησα. Μετά από δέκα λεπτά πήγα για λίγο τουαλέτα. Όταν γύρισα εκείνη ακόμα ήταν μέσα ή έτσι πίστευα. Περίμενα άλλα δέκα λεπτά και έβλεπα ότι δεν βγαίνει.
Μπαίνω στο δωμάτιο αλλά δεν τη βρίσκω εκεί. Έψαξα παντού, σε όλο το νοσοκομείο αλλά δεν τη βρήκα. Μάλλον, θα έφυγε όταν ήμουν τουαλέτα...>>λέει και σταματάει για λίγα λεπτά και σκέφτεται.
<<Αλλά από την άλλη γιατί να φύγει; Δε θα πήγαινε κάπου μόνη της χωρίς να μου πει. Γι'αυτό σε πήρα...κάτι πρέπει να έγινε.>>

Δε θέλω ούτε να το σκεφτώ ότι έφυγε μόνη της. Με τη θέληση της. Δε θα με άφηνε όσο θυμωμένη και πληγωμένη και να αισθάνεται. Την ξέρω εγώ τη μικρή μου. Μόνο στη σκέψη, μου κόβεται η ανάσα. Ο Χρήστος με επεξεργάζεται και καταλαβαίνει από την έκφραση μου ότι κάτι έχει γίνει που εκείνος αγνοεί.
Πώς έχουν γίνει έτσι τα πράγματα; Πώς τα έχω κάνει έτσι γαμώτο.
Πού είσαι μάτια μου;