Terugweg// Snelle fanfictie

Hoofdstuk 12

"Jai, je moet echt met Lars gaan praten." Zei Kars, toen hij al een poosje thuis was.

Gelukkig was het Jailey der tweelingbroer die binnen kwam lopen en niet Lars zelf. Flemming was er nog eventjes bij maar maakte bijna aanstalten om terug naar Zwolle te gaan. Hij moest terug om de soundcheck af te maken voor de show van morgen.. "Waarom zou ik?" Bromde Jailey en keek voor zich uit. "Hij gelooft je echt wel. Jij trekt meteen die conclusie." Antwoordde Kars geduldig.

"Nu heb ik het weer gedaan?" Snauwde ze. "Nee, maar zolang jullie maar niet terug naar af gaan." Antwoordde haar broer en Flemming begon te lachen. Dat was een nummer van hem en Kars had het niet door. 

"Hey wat?" Vroeg Kars verward. "Dat is een liedje van Flemming." Beiden begonnen de twee te lachen en nu moest haar broer ook grinniken. "Oepsie, sorry." Onschuldig keek Kars naar Flemming. "Maakt niks uit hoor. Ik ben het wel gewend. Dat zou Lars ook vast vaak hebben." Stelde Flemming hen gerust en Kars knikte opgelucht.

"Nou, ik ga bellen met Isa. Maak het goed met die jongen, wil je?" "Oké doei." Antwoordde Jailey droog en Flemming moest erom lachen. Isa aas de vriendin van Kars en de twee hadden al twee jaar een relatie. Jailey kon wel goed overweg met de vrouw. "Wat een liefde toch weer tussen jullie." Antwoordde hij en ze knikte. "Ja toch!" Lachte Kars, keek eventjes richting Flemming en liep toen naar boven. 

"Wat was dat?" Vroeg hij en Jailey haalde haar schouders op. "Geen idee. "Waarschijnlijk gewoon bezorgd," antwoordde ze en hij knikte. "Nou, dan ga ik maar is." Zei Flemming en Jailey knikte met een zucht. Dat betekende dat ze het goed moest gaan maken met Lars. Ze besefte dat dit hun eerste grote discussie was sinds het weer helemaal goed ging tussen hen. "Lars snapt je echt wel. Je hebt heel wat doorgemaakt en dat weet hij echt wel." Zei Flemming terwijl ze naar de deur liepen. "Ja, I know." Mompelde ze.

"Lars verdient de waarheid, Jai. Het is een goede lieve jongen." Antwoordde hij en ze knikte omdat hij waarschijnlijk toch wel gelijk had. 

"Bedankt dat je hierheen gekomen bent. Ik had eventjes iemand nodig," zei Jailey en Flemming. "Altijd. Desnoods kom ik vanuit Brabant naar je toe, kleine. Dat zei ik je toch." "Jij bent gek." Jailey schudde langzaam haar hoofd. "Hey." Nep beledigt porde hij haar in der zij en ze moest lachen. "Grapje." Gniffelde Flemming en ze gaven elkaar een knuffel. Eventjes keken de twee elkaar aan maar toen ging zijn telefoon ineens keihard af.

"Sorry." Ze schrokken er allebei van en toen pas realiseerde Jailey zich hoe dichtbij ze bij Flemming stond. "Ja, ik ben veilig en ik kom er zo weer aan. Ja alles goed met Jailey." Chagrijnig hing Flemming de telefoon op. 

"Wie was dat?" Nieuwsgierig keek Jailey hem aan. "Niels, mijn drummer, waar ik allemaal bleef." Gromde Flemming en pakte zijn autosleutels. "Ga maar gauw dan. Ze zullen je wel missen." Grinnikte Jailey. "Ik denk het ook ja! Nou, houd je haaks meid en we spreken elkaar nog." Lief keek Flemming haar aan en ze knikte. "Nogmaals bedankt. Ik waardeer het." Verzekerde ze de bruinharige jongen en zag ze hem nou blozen? Jailey kwam weer bij en gaf zichzelf een mentale uitbrander.

"Oké, tot later." Hakte Flemming de knoop door.

"Waarom kom je trouwens niet eens een keertje kijken bij mijn shows?" Vroeg hij ineens. "Ik zal erover nadenken." Beloofde ze hem en er brak een glimlach doorbrak op zijn gezicht. "Daar houd ik je aan." Grijnsde hij. "Oh nee." Kreunde Jailey. "Doe nou maar niet alsof je het niet wil." "We zullen wel zien." Zei ze mysterieus en hij glimlachte. "Ik hoor het wel! Nou, nu moet ik er echt vandoor." Ze namen afscheid van elkaar en toen stapte Flemming zijn auto in. Hij stak zijn hand op en reed weer weg. Jailey liep terug naar binnen en pakte haar telefoon.

Twijfelend gooide ze hem van de ene naar de andere hand. Toen zocht Jailey Lars op in haar contacten en drukte ze op het groene knopje.